Το στρειδι..

Προστατευμενο σαν ειναι απο την πανοπλια του..
Παλι σε κινδυνους ειναι εκτεθειμενο..
Κι ομως δεν κρυβεται..
Δεν σταματει να κολυμπα στο απεραντο γαλαζιο..
Με ολου του ειδους τα αρπακτικα..
Με κοφτερα σαγονια..
Κι ομως πεταει σαν πουλι..
Σκιζοντας τα ουρανια της αβυσσου..
Κοντρα σε ρευματα και παγωνιες..
Κι ομως ζει..
Χωρις να φοβαται..
Δινοντας χρωμα στο σκοταδι του βυθου..
Συμπληρωνοντας την μαγεια της αβησσου..
Δημιουργωντας πολυτιμα μαργαριταρια..
που χρονια και χρονια μεγαλωνει εντος του
σαν θησαυρο στα σπλαχνα του....
Με μονη αρχη εναν μικρο κοκκο αμμου...
Αγεροχο χωρις να κοιταει πισω..
Χωρις φοβους για να ζει..