Απωλεια..

Η απωλεια στην ζωη μας ειναι ενα γεγονος αναποφευκτο που
ολοι μας αργα η γρηγορα την γνωριζουμε..
Σε οποια μορφη κι αν ειναι αυτη η απωλεια εχει και τον
αναλογο πονο..
Ενας χωρισμος ποναει η τουλαχιστον ετσι λεμε..
Μια απωλεια ενος ανθρωπου ποναει..
Μια απωλεια ενος αγαπημενου αντικειμενου ποναει..
Αναρωτηθηκαμε ποτε ομως γιατι ποναμε πραγματικα;
Γιατι ποναει ενας χωρισμος και δεν μας κανει χαρουμενους;
Γιατι πληγωνεται ο εγωισμος μας ητε επειδη δεν ειχαμε τον
τελευταιο λογο ητε δεν ητανε ετσι οπως τα σχεδιαζαμε και
δεν προλαβαμε να παρουμε αυτο που θελαμε να παρουμε
και μας αιφνιδιασε ο αλλος και πηρε παραπανω η επειδη
σκεφτομαστε οτι χασαμε τοσο χρονο τσαμπα..
Καθαρα πληγωμα εγωισμου δηλαδη...
Γιατι να κοιταμε τα συντρημια τα οποια τα δημιουργουμε εμεις
απο μονοι μας μεσα απο τον εγωισμο και να μην κραταμε την
ουσια η οποια ειναι η παροδος του χρονου μαζι με εναν ανθρωπο
απο τον οποιο χτιστηκαμε μεσα απο αυτον και μαθαμε τον δικο μας
εαυτο καθε μερα και με καθε κατασταση καλυτερα..
Μεσα απο καθε ανθρωπο και κατασταση χτιζομαστε εμεις και γινομαστε
καλυτεροι και πιο σοφοι ανθρωποι..
Γιατι οταν χανουμε ενα αντικειμενο να θυμωνουμε και να στεναχωριομαστε;
Αντι να κοιταμε απευθειας τα χερια μας οτι ειναι γερα και δυνατα και
μπορουμε να ξανα αποκτησουμε αλλα δεκα και ακομη καλυτερα πραγματα
και με μεγαλυτερη αξια..
Και να κανουμε τον σταυρο μας και να λεμε ολο το κακο εκει να πηγαινει
και να χαμογελαμε..
Ακομη και η απωλεια ενως ανθρωπου δικου μας που ειναι το πιο δυσκολο
απ ολα..
Ειναι πονος που πηγαζει μεσα απο τον εγωισμο γιατι εφυγε ξαφνικα ενα
προσωπο απο κοντα μας ητε ειναι νωρις για να φυγει ητε ειναι μεγαλος
ο πονος ιδιως ειναι αν καλοσκεφτουμαι.. γιατι αν εχουμε ητε μονο ενα παιδι
ητε μονο εναν γονιο παλι το ιδιο χτυπιομαστε και κλαιμε και με οσο πιο πολλα
χρονια εχουμε περασει με καποιον ανθρωπο τοσο και πιο μεγαλο το δεσιμο..
Αλλοι θα πουνε δεν ειναι το ιδιο ενας μεγαλος δικος μας απο εναν μικρο..
Ναι!!!
Θα το πουν αυτοι που εχουν παιδια και τους απαλυνουν τον πονο μονο και
μονο με ενα βλεμμα τους..
Αλλα αν δεν ειχανε παιδια το ιδιο θα πονουσανε..
Και η απωλεια ανθρωπου ειναι κατι βιολογικο και οχι εγωιστικο..
Ειναι η ολοκληρωση της ζωης..
Και εκει πρεπει να σκεφτομαστε οτι αυτοι οι ανθρωποι που φυγανε για την
ολοκληρωση του ταξιδιου αυτου που λεγεται ζωη..
Και μας εχουν αφησει και μας εχουν εμπλουτισει με τις γνωσεις τους και
ακομη κι οταν φυγουν και μετα απο χρονια τα λογια που μας ειχαν πει μας
φαινονται χρησιμα και μας βοηθανε...
Οποτε μονο χαμογελο αξιζει σε τετοιου ειδους απωλειες γιατι μας χτιζουν..
Και ειναι κομματια μας..
Και η ψυχη μας μονο χαμογελα αξιζει..
Και αυτο θα θελανε κι Αυτοι...!!!
Η μεγαλυτερη απωλεια ενος ανθρωπου..
Ειναι το να χασει τον εαυτο του..
Και αν προσπαθησει να τον βρει και κουραστει στην πορεια του αυτη..
Να τα παρατησει...
Η μεγαλυτερη απωλεια κατα την ταπεινη μου αποψη..