Διχασμος...

Πολλες φορες στην ζωη μας πολεμαμε και χτιζουμε
συνεχως πραγματα και αφοσιωνομαστε εκει με
αποτελεσμα να βαρεθουμε επειδη γινεται συνηθεια
και καθημερινη κουλτουρα...
Χανονται τα χρωματα και η ορεξη που ειχαμε στην
αρχη που ξεκινουσαμε να χτιζουμε οτι εχουμε καταφερει..
Αναπολουμε τις πιο παλιες στιγμες και τις πιο ξεγνοιαστες
που περνουσαμε καλα με παρεες και διασκεδαζαμε με φιλους
μεχρι το πρωι..
Τα ταξιδια που καναμε και ξεχνουσαμε να γυρισουμε..
Ακομη και στην δουλεια που πηγαιναμε ακομη οσο και να
βαριομασταν με τον μισθο μας καναμε δικα μας μικρα ονειρα
ειτε μεγαλα και τα υλοποιουσαμε χωρις να δινουμε σε κανεναν
λογο για το τι θα τα κανουμε τα λεφτα και που θα τα ξοδεψουμε..
Ζωντας ολα αυτα απλα μαθαινουμε..
Ειναι ενα σταδιο στην ζωη μας προ ωριμανσης..
Που μας μαθαινουν κατα καποιο τροπο να ειμαστε πιο υπευθυνοι
και να βαζουμε προγραμμα για να κερδισουμε λεφτα και να αποκτησουμε
αυτο που θελουμε..
Που μας φτανει στο σημειο της ωριμανσης για να χτυπησει το
βιολογικο μας καμπανακι για οικογενεια..
Αυτη ειναι η φυση μας..
Αρχιζουμε και χτιζουμε μια οικογενεια γεματοι ενθουσιασμο και χαρα
απο την αισθηση δημιουργιας νοιωθοντας μικροι θεοι..
Ιδιως οταν ερχεται το πρωτο αγγελουδι εκει πεταμε απο χαρα και μας
πλημμυριζουν ονειρα για το μελλον..
Το θεμα ειναι οτι ξεκιναμε με ενθουσιασμο και ορεξη αλλα με λαθος χειρισμο..
Μας τυφλωνει ο ενθουσιασμος και τα βλεπουμε ολα ροδινα με αποτελεσμα
οτι τιποτα δεν θα συμβει με αιωνιους ορκους αγαπης που στην ουσια
δεν εχουν καμια βαση γιατι αντι να χτιζουμε σωστες βασεις το μονο που
κανουμε ειναι να νοιωθουμε οτι δεσαμε τον γαιδαρο μας και μεσα στον
τυφλο ενθουσιασμο μας να ειμαστε καθησυχασμενοι και να ροκανιζουμε
οι ιδιοι τις δικες μας βασεις...
Τις βασεις της οικογενειας που αρχισαμε να δημιουργουμε...
Πολλες φορες ενα μεγαλο λαθος που κανουμε ειναι οταν αρχισουμε να βαριομαστε
μεσα σε αυτην την οικογενεια ειναι να λεμε οτι αν θα κανουμε ενα παιδι θα τα
αλλαξει ολα..
Λες και ειναι μια κουκλα το παιδι και το χρησειμοποιουμε σαν λογκο πανω
σε ενα κομματι που μπορει να καλυψει τα κενα που εχουμε δημιουργησει εμεις οι ιδιοι
απο λαθος χειρισμους η απο εγωισμο που δεν μας αφηνει να δουμε οτι δεν ειναι
ολοι για ολους..
Μολις ερχεται το αγγελουδι ξεχνιομαστε απο τα προβληματα της σχεσης γιατι
αφοσιωνομαστε εκει και τα ξεχναμε αλλα τα προβληματα μας δεν μπορει να τα λυσει
ενα παιδι αλλα μονο να τα μεγαλωσει στην ουσια..
Απλα στην αρχη την χαρα του εχορμου ενος παιδιου την χρησιμοποιουμε σαν
υποκαταστατο των προβληματων μας..
Με την παροδο του χρονου που ερχονται ομως μεγαλυτερες ευθυνες και απαιτησεις
ξανα ερχονται στο προσκηνιο τα προβληματα που ειχαμε στην αρχη..
Ιδιως οταν τα παιδια μεγαλωσουν και αρχιζουν να εξερευνουν τον κοσμο και σιγα σιγα
φευγουν και βλεπουμε σαν γυμνη αληθεια οτι τα παιδια τοσα χρονια μας τυφλωναν
και δεν κοιτουσαμε το αληθινο κενο που ειχαμε αναμεσα σε εμας και το ταιρι μας
που διαρκως μεγαλωνε επειδη δεν το δωσαμε σημασια η δεν το χειριστηκαμε σωστα..
Μεχρι που ξαφνικα στην ζωη μας ερχεται ενα χερι και μας μαγευει δινοντας μας
χρωμα που μας γυριζει στο παρελθον που ζουσαμε ξεγνοιαστοι γεματοι ερωτα..
Και εκει αρχιζει μεσα μας το μπερδεμα του διχασμου..
Γιατι απο την μια ειναι η βολεψη μας στην οικογενεια μας και για να την αφησεις
ειναι σαν να γκρεμιζεις οτι εχεις φτιαξει και εχεις χτισει που με την παροδο του χρονου
ειναι η προεκταση του σωματος μας..
Η σιγουρια μας..
Ξερουμε οτι κοιμομαστε και ξυπναμε μεσα στην φωλια μας που εχουμε χτισει..
Οτι εκει μεσα οτι κι αν συμβει θα εχουμε μια χειρα βοηθειας..
Απο την αλλη νοιωθουμε εντονα συναισθηματα που μας πλυμμηριζουν πινελιες
γεματες χρωματα και χαμογελα του ερωτα..
Νοιωθουμε ξανα μεσα μας να ξαναγεννιεται ενα παιδι που τρεχει χοροπηδοντας
ανεμελο σε μια αλανα..
Που δεν το νοιαζει τιποτα παρα μονο γευεται την ευτυχια..
Ειναι σαν δυο δρομοι..
Ο διχασμος..
Ο ενας δρομος που ειναι αυτος που χτισαμε και τον αφησαμε να γινει αχρωμος επειδη
το σκεπασε η σκονη και οι ιστοι απο τις αραχνες σαν ενας στοιχειωμενος παρατημενος δρομος..
Ο αλλος δρομος ο καινουριος ειναι γεματος χρωματα πεταλουδες ευωδιες με γαλαζιο ουρανο και ουρανια τοξα κανοντας ερωτα διπλα στα ρυακια..
Ο τελειος δρομος!!!
Ο τελειος δρομος αυτος ομως στην πορεια του μπορει να οδηγει σε εναν γκρεμο που οταν το καταλαβεις θα εισαι μονος και ολοι θα σε εχουν σιχαθει..
Ιδιως ο ιδιος σου ο εαυτος οταν καταλαβεις αυτο που εκανες..
Το τι ειχες και το τι εκανες..
Ο στοιχειωμενος και αραχνιασμενος δρομος ειναι αυτος που μπορεις να ξανα γυρισεις
στην αρχη και ειναι πιο ευκολο για εσενα επειδη αυτο το μονοπατι το δημιουργησες εσυ και σου ειναι πολυ γνωριμο και να αρχιζεις να ξεσκονιζεις αρχιζοντας να φαινονται ξανα τα χρωματα και τοποθετοντας καποια αντικειμενα που τα βλεπεις πεσμενα κατω στην σωστη θεση και μεχρι να φτασεις στο σημειο που ειχες φτασει θα δεις οτι αυτος ο δρομος οδηγει σε μια απεραντη πεδιαδα γεματη ουρανια τοξα και μαγευτικους καταραχτες κοιτωντας διπλα να τρεχουν ανεμελα τα εγγονια σου και τα παιδια σου να εχουν αρχισει ηδη ευτυχισμενα το δικο τους πολυχρωμο μονοπατι..
Καθε πραγμα στον καιρο του και τον αυγουστο κολιο!!!
Και παντα με σωστο χειρισμο χωρις να σε πλυμμηριζουν συναισθηματα ενθουσιασμου ειτε εγωισμου ειτε βολεψης και σιγουριας..
Το πινελο εμεις το κραταμε...
Εμεις βαζουμε και το χρωμα...
Ας ζωγραφιζουμε σε καμβα που πιανει το χρωμα και παραμενει αναλοιωτο με ζωντανα χρωματα και οχι σε καμβα που με την πρωτη υγρασια η σταλα βροχης να φουσκωσουν αμεσως τα χρωματα και να αρχισουν να τρεχουν γινοντας ολα μαζι μια σκουρη αποχρωση..