Το κοιταγμα της ψυχης..

Πολλοι ανθρωποι πιστευουν οτι εχουν ενα χαρισμα να
κοιτουν και να ταξιδευουν μεσα σε μια ψυχη και να την
διαβαζουν και να καταλαβαινουν πολλα για τον αλλον
ανθρωπο..
Για να μπορεσουμε να μπουμε σε μια ψυχη πρωτα πρεπει
να εχουμε μπορεσει να μπουμε στην δικια μας και να χωριστουμε
σε πολλα κομματια με πολλα ματια και αισθητηρες και να
ταξιδεψουμε σε πολλα μονοπατια και τουνελ που κρυβει μεσα
της και να δουμε το τι κρυβει η δικια μας ψυχη και τι μας
εχει κανει να ειμαστε αυτο που ειμαστε..
Να δουμε τι ειναι αυτο που μας βαραινει η μας κανει να αφηνομαστε
και να βλεπουμε καποια πραγματα χωρις ουσια η να μην
δινουμε εμφαση σε αυτα..
Με αποτελεσμα να αφηνουμε το κουφαρι μας να ειναι
ζωντανο νεκρο..
Πρεπει να τα κοιταξουμε καταματα και να τα χειριστουμε
με τον σωστο χειρουργικο τροπο ετσι ωστε να αραιωσουμε
τις μαυρες σκιες ετσι ωστε να περασει μια σταλα οξυγονου
για να ξαναπαρουν το ζωηρο κοκκινο χρωμα τα κυτταρα μας
και να μην παραμεινουν γκριζωπα χωρις ανασα..
Ακομη και αυτο να εχουμε καταφερει να κανουμε..
Στο να μπεις σε μια ψυχη ειναι ενα κομματι πολυπλοκο και
δυσκολο..
Γιατι μια ψυχη μπορει να ειναι τοσο δα..
Και μεσα της να κρυβονται τοσα πολλα σαν ενα δοχειο γνωσης
και σοφιας που εχει ταξιδεψει πολυ..
Σαν ενα αστερι που απο ψηλα κοιταει την γη σφαιρικα και
απ ολες τις πλευρες που αν ητανε στην γη επανω δεν θα μπορουσε
να το κανει..
Παρα μονο να κοιταει αυτα που ειναι γυρω του..
Η ψυχη αν και τοσο φωτεινη και ομορφη στο ακουσμα της
εχει πολλους σκληρους φλοιους στρωματων και για αυτο ειναι
πολυ δυσκολο να μπεις μεσα της..
Κι ας νομιζουμε πολλοι οτι μπαινουμε..
Απο τους πολλους ελαχιστοι το εχουν καταφερει..
Για να μπεις στην ψυχη του αλλου μπαινεις και βλεπεις μονο
με την ψυχη την δικια σου και και κοιτας με τα ματια της
και νοιωθεις εντονα τον καθε πονο σαν να το βιωνεις εσυ ο ιδιος..
Και μονο ετσι μπορεις να νοιωσεις και να μετατρεψεις την ψυχη σου
σαν εξομειωτη για να νοιωσεις και να ταυτιστεις μαζι με την αλλη ψυχη..
Ειναι πολυ δυσκολο και επιπονο για την δικια σου ψυχη οταν το
κανεις αυτο..
Οταν ταξιδευεις σε σκοτεινα μονοπατια και προσπαθεις να τα
φωτισεις κι αν δεν θελει ο αλλος και σου προβαλει αντισταση ειναι
ακομη πιο δυσκολο και επιπονο..
Να δεχεσαι επιθεση απο τις σκιες και τον ιδιο του τον φοβο επειδη μεσα
απο εσενα βλεπει την αληθεια που την ειχε κανει περα και την ειχε
θαψει βαθια ετσι ωστε να μην αντιμετωπισει τις δυσκολιες της
γυμνης αληθειας..
Το να εχεις δει την δικια σου ψυχη και τις σκιες της και να αφηνεσαι και
να μην τις αντιμετωπιζεις ειναι ενα ειδους εγκλημα...
Το να αφηνεσαι και να μην κανεις τιποτα γι αυτο και να μην σε νοιαζει..
Εχεις χρεος πρωτα απ ολα στον εαυτο σου για την ζωη σου και τον σκοπο
που ηρθες σε αυτην την ζωη και εχεις χρεος στην συνεχεια στους ανθρωπους
που σ αγαπουν και εχεις διπλα σου ακομη κι αν δεν ειναι με την μορφη τους..
Κι οταν ερχεται σε αυτην την πορεια καποιο αλλο ον και σου δειχνει και σε
επιβεβαιωνει οτι αυτα που ειδες ισχυουν μην σηκωνεις ανασθημα φοβου..
Αλλα αφησου σαν χειμαρος με οπλο την δυναμη απο το μονοπατι αυτο
οσο σκοτεινο κι αν ειναι απο τις σκιες..
Να ξερεις στο τελος θα βρεις το φως..
Ακομη και στην μεση αν γυρισεις και κοιταξεις δεξια και αριστερα και δεις γυρω
σου μια μαυριλα να σε τυλιγει μην φοβηθεις και κοκαλωσεις..
Συνεχισε και θα βγεις..
Ειναι εγκλημα το να αφηνεσαι και ισως απο τα μεγαλυτερα..
Επειδη δεν εχεις την δυναμη η ακομη και τα κοτσια για να ζησεις..
Πολυ εγωιστικο γιατι αυτο συνηθως γινεται οταν δεν εχουμε αυτο που θελουμε
να εχουμε και δεν εκτιμουμε αυτα που εχουμε...
Οποτε αυτο δεν ειναι χαρισμα..
Αλλα βαριας μορφης εγωισμος..