Η γυμνη αληθεια της απιστιας..

• Οταν εχουμε φτιαξει μια οικογενεια και με την παροδο του χρονου εχει καταντησει
  ανοια απο καθαρα δικο μας λάθος χειρισμο γιατι ποτε δεν σκοτεινιαζει αν το ζευγαρι
  δεν αφηνεται στην κουλτουρα της καθημερινοτητας..
  Τοτε πολλες φορες πολλοι καταληγουν στον να βρουν μια εξωσυζυγικη ερωτικη
  σχεση..
  Που στην αρχη περνουν εντελως σαν υποκαταστατο της νειοτης τους χαρα και νομιζουν οτι μπορουν να χτισουν με την δυναμη των συναισθηματων τους το κοσμο ολο απο την αρχη ξανα η να βγαλουν φτερα και να πεταξουν χωρις να τους αγγιξει ουτε η δυναμη του αγερα, ουτε η βροχη, ουτε οι φωτιες του ηλιου..
  Καλοι οι ερωτες δινουν ζωη και χρωμα στην ανουσια καθημερινοτητα των υποχρεωσεων..
  Αλλα ξερουμε εκ των προτερων το καθε εμποδιο και το καθε αγκαθι που κρυβει ενας ερωτας..
  Οποτε ειναι ανουσιο να δινουμε τοσο πολυ εμφαση στον πονο αυτο και να τον μεγαλωνουμε καθαρα απο εγωισμο..
  Αν θελουμε κατι πραγματικα για να φυγουμε απο εκει που δεν ειμαστε καλα και να ζησουμε ξανα πιο εμπειροι και δυνατοι..
  Πρεπει αν εχουμε τα κοτσια να χωριζουμε και να αφοσιωνομαστε μονο εκει..
  Τοτε μπορουμε να εχουμε πιο ολοκληρωμενο ολο αυτο το πολυχρωμο ονειρο γιατι ειμαστε συνεχεια εκει..
  Δινομαστε ολοκληρωτικα, μας δινονται ολοκληρωτικα..
  Αλλιως αν δεν χωρισουμε και το εχουμε διπορτο τοτε να μην εχουμε και απαιτησεις και να μην χτιζουμε παλατια και ονειρα σε αυτον τον ερωτα..
  Γιατι το φυσιολογικο ειναι οσο χτιζουμε και οσο πιο ψηλα πεταμε τοσο πιο πολυ θα τσακιστουμε..
  Γι αυτο μην καθεσαι και δενεσαι συναισθηματικα σαν να ποιανεσαι απο μια σανιδα σωτηριας για να παρεις μια ανασα..
  Αλλα η μαθε και κολυμπα σε αυτο που εχεις χτισει και βρες λυσεις η μαθε και κολυμπα στην στερια γυαλο γυαλο γευοντας μονο το κυμα που σκαει εξω στην ακρογιαλια.. Και μην ζητας να γευτεις και την αγρια ομορφια που ειναι στα ανοιχτα..
  Και αν εχεις τα κοτσια και χωρισεις...
  Τοτε μπορεις να γευτεις και αυτο που ονειρευεσαι..
  Να ανοιξεις πανια για τα ανοιχτα..
  Αλλιως συμβιβασου με το αλυσωδεσιμο στην ακρογιαλια γιατι αν πας ανοιχτα θα πνιγεις..
  Θα μου πεις εχω και ενα η δυο η τρια παιδια..!!!
  Αλλα αυτα ειναι ενας φοβος μας..
  Μια δειλια μας..
  Αν πνιγομαστε και μας βαραινει εκει που ειμαστε οταν ελευθερωνομαστε κολυμπαμε πιο ανετοι και πιο αφοβοι..
  Περνοντας ανασα..
  Τα παιδια ποτε δεν τα χανουμε..
  Δεν παυουμε να ειμαστε γονεις..
  Αλλα παυουμε να ειμαστε ζευγαρι..
  Οπως τοσα ζευγαρια αλλωστε που ειχαν τα κοτσια να το κανουν..
  Και στην τελικη για την γυναικα ειναι πιο δυσκολο..
  Η γυναικα εχει πιο πολυ ανασφαλεια και με το δικιο της γιατι εχει την ευθυνη των παιδιων και το πως θα τα μεγαλωσει και θα τα προσφερει ολα τα αγαθα μονη της στα παιδια της που τοσο καιρο τα προσφεραν και οι δυο και οχι μονη της..
  Αν ο αντρας ειναι σωστος και ενταξει στις υποχρεωσεις του και σαν συζυγος και πατερας..
  Και παλι με την δυναμη που εχει μεσα της μια γυναικα για να ζει και να συντηρει ενα σπιτι οχι οικονομικα παντα που σημερα τα κανουν και τα δυο οι γυναικες..
  Και δουλευουν και συνεισφαιρουν και δουλευουν και στο σπιτι για να ειναι ολα τελεια και μην πει τιποτα ο συζυγος η οι γονεις και γενικα ο κοσμος..
  Αλλα και να συντηρησει σωστα τα παιδια της ετσι ωστε να μην τους λειψει τιποτα..
  Να τα διαβασει, να τα πλυνει, να τα ταισει, να μαγειρεψει για την αλλη μερα γιατι το πρωι θα πρεπει να σηκωθει νωρις νωρις για την δουλεια αλλα πιο πριν να τα ετοιμασει ολα για να τα βρουν ολα στην θεση τους..
  Και παλι εχουν τοσο δυναμη που το κανουν..
  Αν εισαι αντρας..
  Εσυ τι φοβασαι;
  Μην χασεις το νταντεμα απο τον γαιδαρο σου;
  Την σιγουρια σου;
  Το ετοιμο φαι σου και τα πλυμενα φρεσκοσιδερωμενα ρουχα σου;
  Δεν μπορεις να πατησεις στα ποδια σου;
  Μπορεις και συντηρεις μια οικογενεια οικονομικα..
  Οποτε μπορεις κι αυτο...
  Διαλεξε και πραξε..
  Ζυγισε τα..
  Εσυ ξερεις καλυτερα τι σε ευχαριστει..
  Αλλα μην θελεις την πιτα γεματη και τον σκυλο χορτατο..
  Και μην λυγιζεις ιδιως σε αυτην την ηλικια που υποτιθεται ωριμασες και εχεις δημιουργησει μια οικεγενεια..
  Που ειναι ανεπιτρεπτο και ανωριμο να μην ξερεις που πας να μπλεξεις και τα αποτελεσματα του..
  Ξερεις τι τρως..
  Μην το φτυνεις μετα..
  Επιλογη σου..
  Υ.Γ. Ολα αυτα ειναι για το καλο σου..
  Αν θελεις τα περιεξεργαζεσαι και τα κρατας..
  Αν θελεις απλα τα πετας..
  Αξιοι της μοιρας μας ειμαστε ολοι..
  Κι εγω κι εσυ και οι γυρω μας και ολοι..
  Οποτε πριν επιλεξεις να κανεις κατι σκεψου πρωτα αν εχεις το σθενος να το κανεις και αν εχεις τα κοτσια να ερθεις καταματα με την γυμνη αληθεια της απιστιας και να πληρωσεις για τις επιλογες που εκανες για να παρεις μια υποτειθεμενη ανασα η να νοιωσεις την ντεμεκ απελευθερωση..

Διχασμος...

Πολλες φορες στην ζωη μας πολεμαμε και χτιζουμε
συνεχως πραγματα και αφοσιωνομαστε εκει με
αποτελεσμα να βαρεθουμε επειδη γινεται συνηθεια
και καθημερινη κουλτουρα...
Χανονται τα χρωματα και η ορεξη που ειχαμε στην
αρχη που ξεκινουσαμε να χτιζουμε οτι εχουμε καταφερει..
Αναπολουμε τις πιο παλιες στιγμες και τις πιο ξεγνοιαστες
που περνουσαμε καλα με παρεες και διασκεδαζαμε με φιλους
μεχρι το πρωι..
Τα ταξιδια που καναμε και ξεχνουσαμε να γυρισουμε..
Ακομη και στην δουλεια που πηγαιναμε ακομη οσο και να
βαριομασταν με τον μισθο μας καναμε δικα μας μικρα ονειρα
ειτε μεγαλα και τα υλοποιουσαμε χωρις να δινουμε σε κανεναν
λογο για το τι θα τα κανουμε τα λεφτα και που θα τα ξοδεψουμε..
Ζωντας ολα αυτα απλα μαθαινουμε..
Ειναι ενα σταδιο στην ζωη μας προ ωριμανσης..
Που μας μαθαινουν κατα καποιο τροπο να ειμαστε πιο υπευθυνοι
και να βαζουμε προγραμμα για να κερδισουμε λεφτα και να αποκτησουμε
αυτο που θελουμε..
Που μας φτανει στο σημειο της ωριμανσης για να χτυπησει το
βιολογικο μας καμπανακι για οικογενεια..
Αυτη ειναι η φυση μας..
Αρχιζουμε και χτιζουμε μια οικογενεια γεματοι ενθουσιασμο και χαρα
απο την αισθηση δημιουργιας νοιωθοντας μικροι θεοι..
Ιδιως οταν ερχεται το πρωτο αγγελουδι εκει πεταμε απο χαρα και μας
πλημμυριζουν ονειρα για το μελλον..
Το θεμα ειναι οτι ξεκιναμε με ενθουσιασμο και ορεξη αλλα με λαθος χειρισμο..
Μας τυφλωνει ο ενθουσιασμος και τα βλεπουμε ολα ροδινα με αποτελεσμα
οτι τιποτα δεν θα συμβει με αιωνιους ορκους αγαπης που στην ουσια
δεν εχουν καμια βαση γιατι αντι να χτιζουμε σωστες βασεις το μονο που
κανουμε ειναι να νοιωθουμε οτι δεσαμε τον γαιδαρο μας και μεσα στον
τυφλο ενθουσιασμο μας να ειμαστε καθησυχασμενοι και να ροκανιζουμε
οι ιδιοι τις δικες μας βασεις...
Τις βασεις της οικογενειας που αρχισαμε να δημιουργουμε...
Πολλες φορες ενα μεγαλο λαθος που κανουμε ειναι οταν αρχισουμε να βαριομαστε
μεσα σε αυτην την οικογενεια ειναι να λεμε οτι αν θα κανουμε ενα παιδι θα τα
αλλαξει ολα..
Λες και ειναι μια κουκλα το παιδι και το χρησειμοποιουμε σαν λογκο πανω
σε ενα κομματι που μπορει να καλυψει τα κενα που εχουμε δημιουργησει εμεις οι ιδιοι
απο λαθος χειρισμους η απο εγωισμο που δεν μας αφηνει να δουμε οτι δεν ειναι
ολοι για ολους..
Μολις ερχεται το αγγελουδι ξεχνιομαστε απο τα προβληματα της σχεσης γιατι
αφοσιωνομαστε εκει και τα ξεχναμε αλλα τα προβληματα μας δεν μπορει να τα λυσει
ενα παιδι αλλα μονο να τα μεγαλωσει στην ουσια..
Απλα στην αρχη την χαρα του εχορμου ενος παιδιου την χρησιμοποιουμε σαν
υποκαταστατο των προβληματων μας..
Με την παροδο του χρονου που ερχονται ομως μεγαλυτερες ευθυνες και απαιτησεις
ξανα ερχονται στο προσκηνιο τα προβληματα που ειχαμε στην αρχη..
Ιδιως οταν τα παιδια μεγαλωσουν και αρχιζουν να εξερευνουν τον κοσμο και σιγα σιγα
φευγουν και βλεπουμε σαν γυμνη αληθεια οτι τα παιδια τοσα χρονια μας τυφλωναν
και δεν κοιτουσαμε το αληθινο κενο που ειχαμε αναμεσα σε εμας και το ταιρι μας
που διαρκως μεγαλωνε επειδη δεν το δωσαμε σημασια η δεν το χειριστηκαμε σωστα..
Μεχρι που ξαφνικα στην ζωη μας ερχεται ενα χερι και μας μαγευει δινοντας μας
χρωμα που μας γυριζει στο παρελθον που ζουσαμε ξεγνοιαστοι γεματοι ερωτα..
Και εκει αρχιζει μεσα μας το μπερδεμα του διχασμου..
Γιατι απο την μια ειναι η βολεψη μας στην οικογενεια μας και για να την αφησεις
ειναι σαν να γκρεμιζεις οτι εχεις φτιαξει και εχεις χτισει που με την παροδο του χρονου
ειναι η προεκταση του σωματος μας..
Η σιγουρια μας..
Ξερουμε οτι κοιμομαστε και ξυπναμε μεσα στην φωλια μας που εχουμε χτισει..
Οτι εκει μεσα οτι κι αν συμβει θα εχουμε μια χειρα βοηθειας..
Απο την αλλη νοιωθουμε εντονα συναισθηματα που μας πλυμμηριζουν πινελιες
γεματες χρωματα και χαμογελα του ερωτα..
Νοιωθουμε ξανα μεσα μας να ξαναγεννιεται ενα παιδι που τρεχει χοροπηδοντας
ανεμελο σε μια αλανα..
Που δεν το νοιαζει τιποτα παρα μονο γευεται την ευτυχια..
Ειναι σαν δυο δρομοι..
Ο διχασμος..
Ο ενας δρομος που ειναι αυτος που χτισαμε και τον αφησαμε να γινει αχρωμος επειδη
το σκεπασε η σκονη και οι ιστοι απο τις αραχνες σαν ενας στοιχειωμενος παρατημενος δρομος..
Ο αλλος δρομος ο καινουριος ειναι γεματος χρωματα πεταλουδες ευωδιες με γαλαζιο ουρανο και ουρανια τοξα κανοντας ερωτα διπλα στα ρυακια..
Ο τελειος δρομος!!!
Ο τελειος δρομος αυτος ομως στην πορεια του μπορει να οδηγει σε εναν γκρεμο που οταν το καταλαβεις θα εισαι μονος και ολοι θα σε εχουν σιχαθει..
Ιδιως ο ιδιος σου ο εαυτος οταν καταλαβεις αυτο που εκανες..
Το τι ειχες και το τι εκανες..
Ο στοιχειωμενος και αραχνιασμενος δρομος ειναι αυτος που μπορεις να ξανα γυρισεις
στην αρχη και ειναι πιο ευκολο για εσενα επειδη αυτο το μονοπατι το δημιουργησες εσυ και σου ειναι πολυ γνωριμο και να αρχιζεις να ξεσκονιζεις αρχιζοντας να φαινονται ξανα τα χρωματα και τοποθετοντας καποια αντικειμενα που τα βλεπεις πεσμενα κατω στην σωστη θεση και μεχρι να φτασεις στο σημειο που ειχες φτασει θα δεις οτι αυτος ο δρομος οδηγει σε μια απεραντη πεδιαδα γεματη ουρανια τοξα και μαγευτικους καταραχτες κοιτωντας διπλα να τρεχουν ανεμελα τα εγγονια σου και τα παιδια σου να εχουν αρχισει ηδη ευτυχισμενα το δικο τους πολυχρωμο μονοπατι..
Καθε πραγμα στον καιρο του και τον αυγουστο κολιο!!!
Και παντα με σωστο χειρισμο χωρις να σε πλυμμηριζουν συναισθηματα ενθουσιασμου ειτε εγωισμου ειτε βολεψης και σιγουριας..
Το πινελο εμεις το κραταμε...
Εμεις βαζουμε και το χρωμα...
Ας ζωγραφιζουμε σε καμβα που πιανει το χρωμα και παραμενει αναλοιωτο με ζωντανα χρωματα και οχι σε καμβα που με την πρωτη υγρασια η σταλα βροχης να φουσκωσουν αμεσως τα χρωματα και να αρχισουν να τρεχουν γινοντας ολα μαζι μια σκουρη αποχρωση..

Σοφια..

Η σοφια ειναι κατι που θελουμε να αποκτησουμε
και την θαυμαζουμε ολοι οι ανθρωποι..
Η σοφια κερδιζεται με την παροδο του χρονου και
τις εμπειριες της ζωης..
Οσα πιο πολλα περνας στην αληθινο δρομο τοσο
και πιο πολυ σοφια αποκτας..
Αν καθηλωθεις μονο σε ενα πραγμα στην ζωη σου
αποκτας σοφια μονο σε αυτο γιατι ειναι σαν να
φορας παρωπιδες και δεν βλεπεις γυρω σου..
Δεν εχει να κανει παντα με την ηλικια του ανθρωπου..
Αλλα με την ταπεινοτητα του ανθρωπου και το ποσο
καλα παρατηρει και εκτιμα και τα πιο απλα..
Κανονικα επρεπε οσο πιο μεγαλος να εισαι και τοσο
πιο σοφος..
Αλλα αυτο αλοιωνεται συμφωνα με το πως το χρησιμοποιεις..
Αν χρησιμοποιεις την σοφια σου για να αναδεικνυεις
μια ισχυρη προσωπικοτητα και να καυχεσαι οτι εισαι
ο καλυτερος απ ολους..
Ετσι αυτοματως μειωνεις την αξιοπρεπεια της σοφιας που
εχεις και γυρναει μπουμεραγκ εναντιον σου και σε κανει να
μην καταλαβαινεις τιποτα απο αυτην την σοφια που εχεις
μεσα σου αλλα την εχεις λαθος τοποθετημενη..
Η σοφια ειναι αγαπη!!!
Ενας σοφος ανθρωπος την μοιραζει και την δινει γαληνια
με αγαπη στους γυρω του..
Χωρις να το κανει με καποιον σκοπο και για κανενα ανταλλαγμα..
Εναν σοφο τον ακους και το καθε κλασμα του δευτερολεπτου
νοιωθεις να πλυμμηριζει ο νους σου απο μαθηση..
Ενας σοφος ποτε δεν καυχεται..
Και ειναι παντα ταπεινος και γαληνιος..
Ενας σοφος ξερει παντα το τι ειναι και δινει τοπο οταν ερθει
η ωρα στους γυρω του για να παρουν την σκυταλη..
Χωρις να υπερεκτιμαει τις δυναμεις της σοφιας του..
Η σοφια ειναι μεσα μας και οχι στο σωμα μας..
Και οταν ερθει η ωρα να κανουμε στην ακρη χαριζοντας την
σοφια μας στους αλλους ανθρωπους..
Μας γεμιζει μονο και που μας κοιτουν στα ματια και νοιωθουμε
οτι περνουν την σοφια που τους χαριζουμε..
Μας γεμιζει και μονο που ειναι ικανη η σοφια μας να αφεθει
και σε αλλους ανθρωπους και αυτο μας γεμιζει και μας ανταμοιβει
κατα καποια εννοια τους κοπους και την πορεια της ζωης μας
χτιζοντας ολη αυτην την σοφια..

Ο κάθε άνθρωπος είναι ένας δρόμος...

Ο κάθε άνθρωπος είναι ένας δρόμος και είναι πάντα
μοναχικός δρόμος..
Δρόμος μάθησης..
Πολλές φορές μπερδευόμαστε και νομίζουμε ότι μας
ανήκουν κι άλλοι δρόμοι η μας γεμίζουν τον δικό μας
δρόμο λακκούβες..
Και γεμίζουν τον δρόμο μας με σπασμένα φανάρια και
σηματοδότες..
Με αποτέλεσμα να γεμίζουμε θυμό και οργή και να φράζουμε
στα σύνορα του δρόμου μας φράγματα και πολλές φορές
και οδοφράγματα στον δικό μας δρόμο έτσι ώστε να
εγκλωβιζόμαστε και να δημιουργούμε ένα αδιέξοδο..
Οπότε δεν μας χαλάνε τον δικό μας δρόμο οι άλλοι δρόμοι
αλλά εμείς που με τον θυμό και την οργή μας και πολλές
φορές με τα ίδια μας τα απωθημένα δημιουργούμε και τα
μετατρέπουμε σε τριαξονικα που γεμίζουν τον δρόμο μας
λακκούβες και ανωμαλίες..
Δίπλα στον δικό μας δρόμο παράλληλα με αυτόν πηγαίνουν
κι άλλοι δρόμοι που είναι άλλοι άνθρωποι και άλλοι παίρνανε
από κάποια σημεία από κάτω μας υπόγεια και άλλοι από πάνω
μας σαν γέφυρες..
Στην πορεία μας τυχαίνει να ενώνονται κάποιοι παράλληλοι
δρόμοι με τον δικό μας δρόμο και να έχουμε άλλοτε μια μικρή
κοινή πορεία και άλλοτε μια μεγάλη πορεία..
Σε αυτήν την πορεία έχουμε έναν συνεπιβάτη που μας μεταφέρει
πληροφορίες και μάθηση..
Με αποτέλεσμα να χτιζόμαστε εμείς οι ίδιοι και να εμπλουτίζουμε
την ψυχή μας με σοφία..
Κάποια στιγμή αυτή η κοινή πορεία σταματάει και ξάνα γίνεται
ένας παράλληλος δρόμος η μια γέφυρα η ένα υπόγειο πέρασμα..
Δεν πρέπει να θυμώνουμε όταν τελειώνει αυτή η κοινή πορεία επειδή
ήρθε η στιγμή να χωριστούμε..
Αλλά να χαιρόμαστε που πήραμε στοιχεία γνώσεις από αυτήν την πορεία..
Και να περιμένουμε με χαμόγελο σαν να έχουμε ξανά γεννηθεί τον
επόμενο δρόμο να πάρουμε και να δώσουμε από αυτόν ακόμη πιο σοφοί..
Και όχι να στήνουμε οδοφράγματα σταματώντας την εξέλιξη της πορείας
μας με αποτέλεσμα ο δρόμος μας να γίνεται σαν στοιχειό με φθαρμένα
χρώματα, φανάρια, σηματοδότες και γεμάτο λακκούβες..
Περιμένοντας να ξανά μπει ο ίδιος δρόμος ξανά σαν κοινός δρόμος..
Ότι είχε να μας δώσει μας το έδωσε..
Δεν έχει να κερδίσει τίποτα άλλο από εσένα ούτε εσυ από αυτόν..
Δεν κοιτάς πότε πίσω από το καθρεφτάκι και να κόλλας εκεί..
Μόνο μπροστά στον ορίζοντα..
Εκεί που φωτίζουν τα φώτα σου το βράδυ και εκεί που φτάνει
το μάτι σου την μέρα και χάνεται στον ορίζοντα..
Μπορεί να συλλέγεις στοιχεία από την κάθε κοινή πορεία του κάθε
δρόμου που πέρασε από εσένα και όταν φεύγουν και πάνε σε άλλους
δρόμους και συλλέγουν γνώσεις και σοφίες..
Να ενωθείτε στο τέλος της πορείας του καθενός που να οδηγεί σε μια
αλάνα και εκεί να δημιουργηθεί μια καινούρια ζωή σαν πεδιάδα..

Κλεισμενος σε ενα δωματιο..

Το να βλεπεις εναν ανθρωπο κλεισμενο μεσα σε ενα δωματιο
ακουγεται βαρυ και ισως να ειναι βαρυ..
Το διαμορφωνουμε εμεις το βαρος και το πως κοιταμε καποια
πραγματα και πως μπορουμε να αδραξουμε και να εκμεταλλευτουμε
την καθε κατασταση..
Κλεισμενος μεσα σε ενα δωματιο για μηνες πολλους χωρις επαφες
με ανθρωπους, και εικονες περα απο τους τεσσερεις τοιχους του σπιτιου..
Ειναι κατι πολυ βαρυ και λεπτο που σε κανει καποιες ωρες να ταξιδευεις,
καποιες φορες να διαλογιζεσαι, καποιες φορες να κλαις, καποιες φορες
να σε πλυμμηριζουν σκιες καταθλιψης..
Να εχεις την αναγκη να πεις μια κουβεντα και να μην μπορεις...
Καποιες φορες να εισαι στο ιδιο σπιτι και με αλλους ανθρωπους και να
νοιωθεις τοσο μονος οσο ποτε..
Κατι δεν παει καλα..
Κατι δεν κανω καλα..
Γιατι για να νοιωθω κατι τετοιο ειναι σαν να ταξιδευω και να περναω με
ενα αεροπλανο πανω απο αυτα που εχω και ουτε τα κοιταω μα ουτε και
τα ακουω..
Και ισως ειμαι δειλος για το ταξιδι αυτο γιατι παω εκει που θα ηθελα χωρις
να επιστρεψω χανοντας το σημερα..
Δημιουργουνται μπερδεματα ψυχης..
Που αλλωτε σε κανουν να ζητας επιβεβαιωση και αλλωτε να εισαι τοσο σιγουρος
σε σημειο να γινεσαι απολυτος..
Καποιες φορες γινεσαι πιο ευαλωτος βρισκοντας ενα εντονο χερι βοηθειας και πιανεσαι απο πανω του σαν σανιδα σωτηριας και χτιζεις με την σανιδα πανω
σε ενα κυμμα που εχει μια μικρη πορεια μεχρι να σκασει και να ξεθυμανει..
Πολλες φορες ομως σκεφτεσαι πραξεις σου του παρελθοντος και βλεπεις τι εκανες
σωστα και τι λαθος..
Ποιους πληγωσες και απο τι και πως..;
Μπαινεις στην θεση του αλλου και νοιωθεις πως τον εκανες να νοιωσει τοσο εντονα
που νοιωθεις τον πονο ψυχης που προκαλεσες..
Αδειαζεις και ξανα γεμιζεις με διαφορες σκεψεις..
Χρειαζεται ομως μεγαλη προσοχη στον τροπο χειρισμου ολου αυτου για να μην
ναυαγησεις μεσα σε ολες αυτες τι σκεψεις και σε καταπιουν σαν ενας κινουμενος βαλτος..
Ειναι σαν να σε κλεινουν μεσα σε μια ντουλαπα και να κλεινεις τα ματια και να ταξιδευεις το ιδιο που θα ταξιδευες με ενα πλοιο κανοντας τον γυρο του κοσμου
και να χανεται το βλεμμα σου στον καθε οριζοντα..

Κοιταζοντας μεσα απο τα ματια ενος μωρου..

Ολοι οι ανθρωποι οταν μεγαλωνουμε μας σκιαζουν χιλιες δυο
υποχρεωσεις και προβληματα που κατα καποιον τροπο μας
τυφλωνουν και χανουμε πολλες αξιες πραγματων ακομη και
της ιδιας της ζωης..
Η καθημερινοτητα και οι συνηθειες μας μεταλλασουν σαν ρομποτακια
χανοντας την ανθρωπινη αξιοπρεπεια και την εκτιμηση στα παντα γυρω
μας εκτος απο τα δικα μας δυνατα θελω..
Γιατι να μην κοιταμε και τις αλλες δυνατοτητες που εχουμε μεσα μας η και
να τις κοιταξουμε να μην τις χρησιμοποιησουμε για τα θελω μας εκμεταλλευοντας
τες αλλα για να δουμε οπως βλεπουν τα μωρα..
Οπως βλεπαμε κι εμεις οταν ηρθαμε σε αυτη τη ζωη και ητανε αγνη η ψυχη μας..
Μεσα απο τα ματια ενος μωρου βλεπεις το μεγαλειο απο ενα μικρο πραγμα..
Ενα μωρο, το μικρο το βλεπει τεραστιο και μπορει να δει καθαρα την καθε
λεπτομερια με τα ματακια του γιατι το βλεπει χωρις πονηραδα η συμφερον..
Απλα εξερευνει τον κοσμο και τα πραγματα γυρω του και συλλεγει πληροφοριες..
Ωσπου να αρχιζουν να το πονηρευουν και να καλυπτουν αυτην την αγνοτητα
που εχουν μεσα τους με τον ερχομο τους σε αυτον τον κοσμο..
Θα μου πειτε αυτη η ικανοτητα χανεται και δεν υπαρχει οσο μεγαλωνουμε..
Κι ομως υπαρχει..
Τα παντα υπαρχουν μεσα μας απλα τα εχουμε σκεπασει..
Δεν μπορουν να χαθουν οι εικονες που ειχαμε μωρα και το πως μας κανανε
να εξελιχθουμε και να ενεργοποιησουν τον νου μας..
Απλα τις σκεπαζουμε και απο πανω τους βαζουμε ολα αυτα που μας βαραινουν
και κυριως τα δικα μας θελω που δυστυχως υπερισχυουν..
Καλο ειναι ομως που και που να ταξιδευουμε μεσα μας και να κοιταμε και μεσα
απο τα ματια ενος παιδιου για να κραταμε τις ισορροπιες και να εκτιμουμε τα
πραγματα που υπαρχουν διπλα μας και να βλεπουμε το μεγαλειο τους..
Χωρις να χανουμε τα χρωματα του καθε πραγματος που κερδιζουμε η ειναι
διπλα μας..
Κι αυτο γινεται απλα κοιταζοντας τον κοσμο απο τα ματια ενος παιδιου..
Που ακομη κι οταν κλαιει αν του δειξεις κατι αλλο αμεσως γελαει και δεν
δινει βαση σε αυτο που το εκανε να κλαιει..
Γιατι εχει ενα προσον..
Δεν εχει ανεπτυγμενο τον εγωισμο για τα θελω του..
Κι οταν πεισμωνει ειναι απλα επειδη δεν μπορει να μιλησει ακομη για να δειξει
οτι εχει πονακια, η οτι πειναει, η οτι διψαει η ο οργανισμος του εχει καποια αναγκη..

Το κοιταγμα της ψυχης..

Πολλοι ανθρωποι πιστευουν οτι εχουν ενα χαρισμα να
κοιτουν και να ταξιδευουν μεσα σε μια ψυχη και να την
διαβαζουν και να καταλαβαινουν πολλα για τον αλλον
ανθρωπο..
Για να μπορεσουμε να μπουμε σε μια ψυχη πρωτα πρεπει
να εχουμε μπορεσει να μπουμε στην δικια μας και να χωριστουμε
σε πολλα κομματια με πολλα ματια και αισθητηρες και να
ταξιδεψουμε σε πολλα μονοπατια και τουνελ που κρυβει μεσα
της και να δουμε το τι κρυβει η δικια μας ψυχη και τι μας
εχει κανει να ειμαστε αυτο που ειμαστε..
Να δουμε τι ειναι αυτο που μας βαραινει η μας κανει να αφηνομαστε
και να βλεπουμε καποια πραγματα χωρις ουσια η να μην
δινουμε εμφαση σε αυτα..
Με αποτελεσμα να αφηνουμε το κουφαρι μας να ειναι
ζωντανο νεκρο..
Πρεπει να τα κοιταξουμε καταματα και να τα χειριστουμε
με τον σωστο χειρουργικο τροπο ετσι ωστε να αραιωσουμε
τις μαυρες σκιες ετσι ωστε να περασει μια σταλα οξυγονου
για να ξαναπαρουν το ζωηρο κοκκινο χρωμα τα κυτταρα μας
και να μην παραμεινουν γκριζωπα χωρις ανασα..
Ακομη και αυτο να εχουμε καταφερει να κανουμε..
Στο να μπεις σε μια ψυχη ειναι ενα κομματι πολυπλοκο και
δυσκολο..
Γιατι μια ψυχη μπορει να ειναι τοσο δα..
Και μεσα της να κρυβονται τοσα πολλα σαν ενα δοχειο γνωσης
και σοφιας που εχει ταξιδεψει πολυ..
Σαν ενα αστερι που απο ψηλα κοιταει την γη σφαιρικα και
απ ολες τις πλευρες που αν ητανε στην γη επανω δεν θα μπορουσε
να το κανει..
Παρα μονο να κοιταει αυτα που ειναι γυρω του..
Η ψυχη αν και τοσο φωτεινη και ομορφη στο ακουσμα της
εχει πολλους σκληρους φλοιους στρωματων και για αυτο ειναι
πολυ δυσκολο να μπεις μεσα της..
Κι ας νομιζουμε πολλοι οτι μπαινουμε..
Απο τους πολλους ελαχιστοι το εχουν καταφερει..
Για να μπεις στην ψυχη του αλλου μπαινεις και βλεπεις μονο
με την ψυχη την δικια σου και και κοιτας με τα ματια της
και νοιωθεις εντονα τον καθε πονο σαν να το βιωνεις εσυ ο ιδιος..
Και μονο ετσι μπορεις να νοιωσεις και να μετατρεψεις την ψυχη σου
σαν εξομειωτη για να νοιωσεις και να ταυτιστεις μαζι με την αλλη ψυχη..
Ειναι πολυ δυσκολο και επιπονο για την δικια σου ψυχη οταν το
κανεις αυτο..
Οταν ταξιδευεις σε σκοτεινα μονοπατια και προσπαθεις να τα
φωτισεις κι αν δεν θελει ο αλλος και σου προβαλει αντισταση ειναι
ακομη πιο δυσκολο και επιπονο..
Να δεχεσαι επιθεση απο τις σκιες και τον ιδιο του τον φοβο επειδη μεσα
απο εσενα βλεπει την αληθεια που την ειχε κανει περα και την ειχε
θαψει βαθια ετσι ωστε να μην αντιμετωπισει τις δυσκολιες της
γυμνης αληθειας..
Το να εχεις δει την δικια σου ψυχη και τις σκιες της και να αφηνεσαι και
να μην τις αντιμετωπιζεις ειναι ενα ειδους εγκλημα...
Το να αφηνεσαι και να μην κανεις τιποτα γι αυτο και να μην σε νοιαζει..
Εχεις χρεος πρωτα απ ολα στον εαυτο σου για την ζωη σου και τον σκοπο
που ηρθες σε αυτην την ζωη και εχεις χρεος στην συνεχεια στους ανθρωπους
που σ αγαπουν και εχεις διπλα σου ακομη κι αν δεν ειναι με την μορφη τους..
Κι οταν ερχεται σε αυτην την πορεια καποιο αλλο ον και σου δειχνει και σε
επιβεβαιωνει οτι αυτα που ειδες ισχυουν μην σηκωνεις ανασθημα φοβου..
Αλλα αφησου σαν χειμαρος με οπλο την δυναμη απο το μονοπατι αυτο
οσο σκοτεινο κι αν ειναι απο τις σκιες..
Να ξερεις στο τελος θα βρεις το φως..
Ακομη και στην μεση αν γυρισεις και κοιταξεις δεξια και αριστερα και δεις γυρω
σου μια μαυριλα να σε τυλιγει μην φοβηθεις και κοκαλωσεις..
Συνεχισε και θα βγεις..
Ειναι εγκλημα το να αφηνεσαι και ισως απο τα μεγαλυτερα..
Επειδη δεν εχεις την δυναμη η ακομη και τα κοτσια για να ζησεις..
Πολυ εγωιστικο γιατι αυτο συνηθως γινεται οταν δεν εχουμε αυτο που θελουμε
να εχουμε και δεν εκτιμουμε αυτα που εχουμε...
Οποτε αυτο δεν ειναι χαρισμα..
Αλλα βαριας μορφης εγωισμος..

Απωλεια..

Η απωλεια στην ζωη μας ειναι ενα γεγονος αναποφευκτο που
ολοι μας αργα η γρηγορα την γνωριζουμε..
Σε οποια μορφη κι αν ειναι αυτη η απωλεια εχει και τον
αναλογο πονο..
Ενας χωρισμος ποναει η τουλαχιστον ετσι λεμε..
Μια απωλεια ενος ανθρωπου ποναει..
Μια απωλεια ενος αγαπημενου αντικειμενου ποναει..
Αναρωτηθηκαμε ποτε ομως γιατι ποναμε πραγματικα;
Γιατι ποναει ενας χωρισμος και δεν μας κανει χαρουμενους;
Γιατι πληγωνεται ο εγωισμος μας ητε επειδη δεν ειχαμε τον
τελευταιο λογο ητε δεν ητανε ετσι οπως τα σχεδιαζαμε και
δεν προλαβαμε να παρουμε αυτο που θελαμε να παρουμε
και μας αιφνιδιασε ο αλλος και πηρε παραπανω η επειδη
σκεφτομαστε οτι χασαμε τοσο χρονο τσαμπα..
Καθαρα πληγωμα εγωισμου δηλαδη...
Γιατι να κοιταμε τα συντρημια τα οποια τα δημιουργουμε εμεις
απο μονοι μας μεσα απο τον εγωισμο και να μην κραταμε την
ουσια η οποια ειναι η παροδος του χρονου μαζι με εναν ανθρωπο
απο τον οποιο χτιστηκαμε μεσα απο αυτον και μαθαμε τον δικο μας
εαυτο καθε μερα και με καθε κατασταση καλυτερα..
Μεσα απο καθε ανθρωπο και κατασταση χτιζομαστε εμεις και γινομαστε
καλυτεροι και πιο σοφοι ανθρωποι..
Γιατι οταν χανουμε ενα αντικειμενο να θυμωνουμε και να στεναχωριομαστε;
Αντι να κοιταμε απευθειας τα χερια μας οτι ειναι γερα και δυνατα και
μπορουμε να ξανα αποκτησουμε αλλα δεκα και ακομη καλυτερα πραγματα
και με μεγαλυτερη αξια..
Και να κανουμε τον σταυρο μας και να λεμε ολο το κακο εκει να πηγαινει
και να χαμογελαμε..
Ακομη και η απωλεια ενως ανθρωπου δικου μας που ειναι το πιο δυσκολο
απ ολα..
Ειναι πονος που πηγαζει μεσα απο τον εγωισμο γιατι εφυγε ξαφνικα ενα
προσωπο απο κοντα μας ητε ειναι νωρις για να φυγει ητε ειναι μεγαλος
ο πονος ιδιως ειναι αν καλοσκεφτουμαι.. γιατι αν εχουμε ητε μονο ενα παιδι
ητε μονο εναν γονιο παλι το ιδιο χτυπιομαστε και κλαιμε και με οσο πιο πολλα
χρονια εχουμε περασει με καποιον ανθρωπο τοσο και πιο μεγαλο το δεσιμο..
Αλλοι θα πουνε δεν ειναι το ιδιο ενας μεγαλος δικος μας απο εναν μικρο..
Ναι!!!
Θα το πουν αυτοι που εχουν παιδια και τους απαλυνουν τον πονο μονο και
μονο με ενα βλεμμα τους..
Αλλα αν δεν ειχανε παιδια το ιδιο θα πονουσανε..
Και η απωλεια ανθρωπου ειναι κατι βιολογικο και οχι εγωιστικο..
Ειναι η ολοκληρωση της ζωης..
Και εκει πρεπει να σκεφτομαστε οτι αυτοι οι ανθρωποι που φυγανε για την
ολοκληρωση του ταξιδιου αυτου που λεγεται ζωη..
Και μας εχουν αφησει και μας εχουν εμπλουτισει με τις γνωσεις τους και
ακομη κι οταν φυγουν και μετα απο χρονια τα λογια που μας ειχαν πει μας
φαινονται χρησιμα και μας βοηθανε...
Οποτε μονο χαμογελο αξιζει σε τετοιου ειδους απωλειες γιατι μας χτιζουν..
Και ειναι κομματια μας..
Και η ψυχη μας μονο χαμογελα αξιζει..
Και αυτο θα θελανε κι Αυτοι...!!!
Η μεγαλυτερη απωλεια ενος ανθρωπου..
Ειναι το να χασει τον εαυτο του..
Και αν προσπαθησει να τον βρει και κουραστει στην πορεια του αυτη..
Να τα παρατησει...
Η μεγαλυτερη απωλεια κατα την ταπεινη μου αποψη..

Ο δρομος...

Ολα στην αρχη..
Ειναι μια λεπτη κλωστη..
Για ν την κανεις χοντρο σχοινι..
Θελει αγωνα πολυ..
Για να κανεις το σχοινι μονοπατι δυσβατο..
Θελει ακομη πιο πολυ δουλεια..
Το μονοπατι για να το κανεις απεραντη πεδιαδα..
Θελει αφοσιωση και σκληρο αγωνα καθε λεπτο..
Χωρις να αφηνεις μποσικα..
Και παντα μεσα σε ολο αυτο τον αγωνα..
Θελει αγαπη πολυ!!!

Διδαγμα και γεγονος..

Οπως μας εχει διδαξει και μας δειχνει η ιδια η ζωη..
Επικρατει και ισχυει ο νομος της ζουγκλας..
Που ειναι στην φυση μας..
Ενα λιονταρι αν τραυματιστει κα ειναι αδυναμο..
Αποχωρει απο την αγκελη..
Και τα πιο δυνατα λιονταρια της αγκελης προχωρουν μπροστα..
Με αποτελεσμα το αδυναμο λιονταρι να ακολουθει ενα δυσβατο και δυσκολο μονοπατι μονο του..
Ε ως οτου να ξανα ανακτισει τις δυναμεις του απο μονο του φροντιζοντας μονο του τον εαυτο του..
Μεχρι να ξανα γινει δυνατο και να κερδισει παλι την θεση που ειχε στην αγκελη με την αξια του
Παντου στον νομο της φυσης επικρατει η ιεραρχεια..
Ετσι ειναι και με τους ανθρωπους..
Οταν γινεται κατι..
Ολοι οι δυνατοι προχωρουν μπροστα..
Και εμεις ακολουθουμε το δυσβατο μονοπατι..
Μεχρι να ξανα γινουμε δυνατοι και να πατησουμε στα ποδια μας και κερδισουμε με αγωνα την θεση μας παλι..
Κοιταξτε και αυτην την πλευρα..
Και μην κρατατε κακια για φιλους και γνωστους που μπορουν και πανε μπροστα και εσυ μενεις πισω, απο διαφορους λογους..
Ετσι δεν θα χαθει ποτε η αγαπη απο μεσα σας..
Και δεν θα την δυλητησιασει η κακια της μοναξιας και των δυσκολιων που σας τυχανε..

Η αγαπη..

Η αγαπη ειναι κατι σπανιο..
Σαν το σπανιο βασιλειο της βλαστισης..
Που εχει ομορφους κααι σπανιους καρπους..
Μα παντα μα παντα..
Στους κορμους των λουλουδιων..
Υπαρχουν αιχμιρα αγκαθια..
Κι αν κοιτας τον στοχο σου..
Και τον σημαδευεις..
Και κοιτας στο πελμα που πατας και μετα στο επομενω που θα πατησεις..
Θα χαραξεις ενα μονοπατι που θα εχει τα λιγοτερα αιχμιρα αγκαθια..
Ααν ομως κοιτας τον στοχο σου και οχι εκει που παταει το πελμα σου..
Τοτε το πιο πιθανον ειναι να πεσεις σε πολλες λακουβες γεματες αγκαθια..

Γαληνη..

Οι πιο πολλοι την ψαχνουν γυρο τους..
Αλλα υπαρει μονο μεσα μας..
Αν δεν την βρουμε μεσα μας..
Δεν θα την νοιωσουμε ποτε..
Ακομη και σε ενα ομορφο και γαληνιο τοπιο να ειμαστε..
Ποτε δεν θα ειμαστε γαληνιοι στο απολυτο αν δεν την εχουμε βρει μεσα μας..
Και αυτο θελει αγωνα πολυ..
Θελει να θυσιασεις την ζωη..
Για να μαθεις την ζωη..
Και τοτε θα μπορεσεις να εισαι ταπεινος μαθητης..
Της ιδιας της φυσης και της ζωης..
Που καθημερινα μας διδασκει με τα πιο απλα πραγματα..
Και τοτε γεμιζεις γαληνη και σοφια μεσα σου..
Μποροντας να δειξεις και μονοπατια στους γυρο σου..
Που μπορουν να τους οδηγησουν στην γαληνη αυτη..

Αγαπη.. Ερωτας.. Ενθουσιασμος..

Τρεις λεξεις συναισθηματων που μεπρδευονται μεσα μας..
Ο ενθουσιασμος ειναι κατι εντωνο..
Που ειναι σαν ενα μπαλονι που ξαφνικα μπορει να σκασει..
Και να μας γεμισει μολοπες....
Ερωτας ειναι κι αυτος κατι πολυ δυνατο και ομορφο..
Που μας κανει να ονειρευομαστε..
Να ταξιδευουμε..
Να χαμογελαμε και να αγωνιουμε για το ταιρι μας..
Ααγαπη ειναι κατι πολυ σπανιο..
Κι ομως οπως ολα τα σπανια..
Ειναι και απο τα πιο ομορφα..
Δυστυχως μεσα μας..
Αυτες οι τρεις εννοιες μπερδευονται..
Ετσι με αποτελεσμα να λεμε τον ενθουσιασμο..
Ερωτα και τον ερωτα αγαπη..
Και ετσι να πεφτουμε σε παγιδες..
Που κρυβουν τα μονοπατια της ψυχης μας..
Χανοντας το μονοπατι που οδηγει στην αγαπη..
Και γι αυτο η αγαπη ειναι τοσο σπανια..
Αλλα ζει..
Ζει παντα μεσα στην ψυχη..
Υπαρχει..
Απλα πρεπει να βρουμε το σωστο μονοπατι..
Και να ξεκλειδωσουμε τις πυλες που την φρουρουν..

Υπομονη..

Υπομονη..


Η υπομονη ειναι ενα συναισθημα..
Που κρυβει δυναμη πολυ...
Πολλες φορες πονο και απογοητευση...
Υπομονη να πετυχεις εναν στοχο...
Να δεις ενα προσωπο και να το αγγιξεις..
Να υποστεις τις δυσκολιες στο καθε μονοπατι που βαδιζεις..
Στις δυσκολιες της καθημερινης επιβειωσης..
Η υπομονη εχει πολλες θυσιες...
Που πολλες φορες ειναι πολυ επιπονες...
Αλλα τις πιο πολλες φορες σε ανταμειβει στο τελος..
Και αν δινεις σημασια στο καθε τι στην πορεια σου..
Τοτε σε εμπλουτιζει με γνωση..
Σε κανει πιο σοφο..
Η ταπεινη μου αποψη για την λεξη ''Υπομονη''

Αγκαλια..

Μια λεξη..
Ενα συναισθημα..
Που πλυμμηριζει χαμογελα ψυχης..
Ασφαλεια..
Ηρεμια..
Γαληνη..
Ευτυχια..
Αγαπη..
Πολλες φορες και παρηγορια..
Ειναι η αγκαλια τους συντροφου μας..
Που μας κανει να νοιωθουμε ασφαλεια και μας δινει δυναμη
να κανουμε τα ονειρα μας πραγματικοτητα..
Ειναι η αγκαλια ενος φιλου..
Που απλα μονο με αυτην σου λεει χιλιαδες
λεξεις μεσα απο την σιωπη του..
Ειναι η αδερφικη αγκαλια..
Που σε καθησυχαζει και σε πλυμμηριζει με αγαπη
και την αισθηση νοιαξηματος..
Αγκαλια μπορεις να πεις και του καλυτερου φιλου
του ανθρωπου, που ειναι ενας σκυλος και κουρνιαζει διπλα σου..
Ισως και ενα χαδι ενος ηλικιομενου στον δρομο..
Που θα σε δει να εισαι στεναχωριμενος...
Αλλα η μεγαλητερη αγκαλια για εμενα..
Που προσφερει ολα τα συναισθηματα που προ ειπα..
Ειναι της μητερας προς το αγγελουδι της...
Η γαληνη, η ευτυχια, η ασφαλεια, η ηρεμια και η αγαπη..
Φαινονται σαν ζωγραφια στο προσωπο της μανα και του παιδιου..
Καθως σφυχταγκαλιαζονται..
Ολα αυτα τα ενοιωθα οταν με αγκαλιαζε η μητερα μου μικρο σαν γλυκια αναμνηση
και οποτε συμβαινει και τωρα πιο σπανια..
Αλλα ολα αυτα τα βλεπω στο προσωπο της αδερφης μου με το αγγελουδι της..
Η πιο ομορφη εικονα της φυσης μας πιστευω!!!

Αγχος..

Ενα ασχημο συναισθημα..
Που μας πολιορκει τις περισοτερες φορες..
Που εχουμε στο μυαλο μας πραγματα για να κανουμε..
Πολλους και διαφορους στοχους συσορευμενους..
Ακομη και στην πορεια της ζωης μας φτιαχνοντας οικογενεια..
Επιδη χανεται ολο αυτο που επικρατει στην αρχη..
Λογου διαφορον υποχρεωσεων..
Μας πολιορκει παρα πολυ το αγχος..
Με αποτελεσμα να χανουμε τον καθε ελεγχο και να σπαμε μεσα μας..
Ειναι απο τους χειρωτερους συμαχους μας και μας ακολουθει παντου..
Αν δεν εχουμε μαθει να τοποθετουμε το καθε τι..
Με οργανοση και προγραμμα..
Τοτε πολυ συντομα με τον συμαχο αυτον..
Μας πιανει πανικος..
Μας σκοτεινιαζει την ψυχη..
Και στην πορεια αν δεν το καταπολεμισουμε..
Το καθε τι που πρεπει να αντιμετοπισουμε μας φαινεται βουνο..
Το αγχος για το σημερα που δεν μπορουμε να ανταπεξελθουμε..
Και για το αυριο που ειναι αβεβαιο...
Μας κανουν δυσπιστους ακομη και στους ιδιους μας τους εαυτους..
Με αποτελεσμα να χανεται η εμπιστοσυνη σε ολα..

Ονειρα..

Τα ονειρα μπορει να μας βοηθησουν..
Αλλα μπορει και να αποβουν μοιραια..
Μπορουν να μας βοηθουν στο να προσδοκουμε καποια πραγματα..
Και να πολεμαμε γι αυτα..
Ετσι ωστε να μας κανουν να νοιωθουμε γεματοι και ζωντανοι..
Ευτυχισμενοι..
Μας δινουν χαρα και χαμογελα γλυκα..
Μπορουν ομως να αποβουν μοιραια..
Γιατι μπορει να μας κανει ενας ανθρωπος να επενδυσουμε πανω σε ονειρα..
Και ξαφνικα να γκρεμιστουν..
Επειδη δεν ειχαν γερες βασεις..
Και ετσι να μας κανουν να φοβομαστε το επομενο βημα στην ζωη..
Να χτιζουμε τοιχους και να γινομαστε ολο ενα και πιο δειλοι..
Μπορει να ειναι και τοσο εντονα και ομορφα..
Αλλα με τον λαθος χειρισμο μας να γινουν επιφανειακα και ανουσια..
Γιατι μπορει να κοιταμε μπροστα σε αυτα και να παυουμε να κοιταμε και να
εκτιμουμε αυτα που εχουμε διπλα μας..
Οποτε με αυτον τον τροπο μετατρεπονται φθηνα..
Αφηνουν χαρες..
Αλλα και λυπες..
Οποτε το θεμα ειναι να ειμαστε ταπεινοι στα ονειρα αυτα και να τα χειριζομαστε σωστα..
Για να μπορουν να μας δινουν μονο ζωη και δυναμη...

Ψεμμα..

Το ψεμμα ειναι κατι πολυ κακο..
Που δυστυχως το χρεισημοποιουν στο μεγαλητερο ποσοστο..
Το ψεμμα μονο γκρεμιζει..
Το χρεισημοποιουν οι δειλοι για τα θελω τους..
Για να αποφυγουν καποιες καταστασεις που θα τους φερει σε θεση να αντιμετοπισουν τις δυσκολιες καταματα...
Με ντομπροσυνη..
Καποιες φορες επιδη θελουμε να ζησουμε κατι που δεν επιτρεπεται λογο καταστασεων και ειναι δυνατο και εντωνο..
Το ψεμμα ειναι αυτο που κυριευει για να ζησουμε τις διαφορες καταστασεις..
Ποτε δεν ειναι ενα ψεμμα αθωο..
Ποτε οσο και να λεμε ειπαμε ενα ψεμματακι για να μην πληγωσουμε καποιον..
Το ψεμμα μολις μαθευτει..
Απλα σκοτωνει..
Αν λες την αληθεια καταματα..
Τοτε ο αλλος μπορει να εκτιμησει και να επιλεξει αν θελει να ειναι εκει η οχι..
Αρα δεν ισχυει για να μην πληγωσουμε τον αλλον..
Αλλα οτι φοβομαστε να αντικρησουμε την αληθεια..
Το αθωο ψεμμα μπορει να θεωρηθει απο ενα μωρο παιδι που κανει ζουζουνιες που θα φαει μια καραμελα..
Και το ενα ψεμμα φερνει το αλλο και δυστυχως γινεται ενας κυκλος μεχρι να αποκαληυθει η αληθεια..
Κι οσο περναει ο καιρος μεσα στο ψεμμα..
Τοσο πιο πολλα συντρημια θα αφησει..

Ολεθριο παντρεμα..

Ο καθε πολιτισμος εχει την δικια του κουλτουρα και παραδοσεις..
Καλο ειναι να γνωριζουμε και να βλεπουμε τις κουλτουρες και τις παραδοσεις
του καθε πολιτισμου..
Ετσι μπορουμε να καταλαβουμε οτι ο πυρηνας της κουλτουρας του καθε πολιτισμου..
Εχει την ιδια ουσια..
Απλα η καθε κουλτουρα εχει διαφορετικους δρομους..
Που αυτοι κανουν τον καθε πολιτισμο και ξεχωριστο και μοναδικο..
Καλο κανει να τις κοιταμε για να εμπλουτιζουμε τις γνωσεις μας και να γεμιζουμε πολλες οπτικες γωνιες πανω στην ζωη..
Ειναι ολεθριο ομως..
Οταν περνωντας την καθε κουλτουρα και τις παραδοσεις του καθε πολιτισμου..
Και τις παντρευουμε..
Τοτε οι συνεπειες ειναι ολεθριες..
Καποιοι το ονομαζουν εξελιξη..
Ομως ειναι χασιμο αξιων και παραδοσεων..
Οπως ο καθε πολιτισμος εχει τις παραδοσεις του..
Ετσι εχουμε κι εμεις την δικια μας παραδοση και πρεπει να την τιμουμε..
Και να μην περνουμε την καθε κουλτουρα και την παντρευουμε επειδη ετσι μας συμφερει ή περναμε καλυτερα ετσι..
Χρησημοποιωντας την καθε παραδοση εκει που μας βολευει..
Οι παραδοσεις του Ελληνικου πολιτισμου ειναι απο τις πιο ομορφες και αληθινες..
Ολα ξεκινησαν απο ελληνες..
Γι αυτο λοιπον εμεις ευθυνομαστε για το σημερα..
Και οι ιδιοι παραπονιομαστε..
Μονο αν καθε πολυτισμος κραταει τις παραδοσεις του εχει και ισορροποιες και ολα κυλούν αρμονικα..
Ο κοσμος ειναι πιο δημιουργικος..
Λιγοτερο καχυποπτος..
Περισσοτερο ευτυχισμενος..
Και υπαρχει περισσοτερη αγαπη και ταπεινοτητα..

Το μυρμηγκι..

Ενα απλο και πολυσυνθετο διδαγμα που μας δειχνει καθημερινα
η ιδια η φυση..
Ειναι μια φυλη μυρμηγκιων που φτιαχνουν μια υπογεια πολιτεια..
Εναν υπογειο πολιτισμο με ιεραρχεια,πειθαρχεια και ταπεινοτητα..
Ενας πολιτισμος που αν τον παρατηρησουμε μπορουμε να διδαχθουμε πολλα..
Που παντα ειναι ενωμενος και δυνατος..
Ειναι τοσο δα πλασματακια..
Που εμεις τα ανθρωπινα κτηνη πολλες φορες τα παταμε..
Τα προσπερναμε χωρις να δωσουμε καν σημασια με μια απλη ματια..
Οπως κανουμε με το καθε τι που μας δειχνει καθημερινα η φυση..
Το μυρμηγκι ειναι ενα τοσο δα πλασματακι..
Κι ομως κρυβει τοσο δυναμη..
Που μπορει να σηκωσει το διπλασιο βαρος απ οτι ειναι το σωμα του..
Ειναι ενας πιστος και αξιος στρατιωτης που υπηρετει την φυλη του..
Με οποιο τιμημα..
Πολεμαει ακατασχετα για να μαζεψει τροφη για ολη του την φυλη χωρις να
σηκωνει κεφαλι..
Η ανταμειβη του ειναι οτι δεν νοιωθει ποτε μονο..
Κι ας μπορει να χασει την ζωη του για τα αλλα μυρμηγκια..
Δεν εχει απληστια μεσα του..
Εχει αγνη αγαπη..
Δεν εχει τον ατομισμο..
Ολα μαζι κανουν εναν ομορφο και τελειο πολιτισμο γεματο διδαγματα..
Ας κοιταξουμε λοιπον το πιο απλο..
Να εκτιμησουμε το τιποτα για να ειμαστε ευτυχισμενοι με τα πιο απλα..
Και να μην λεμε τα μυρμηγκια, μυρμηγκακια..
Αλλα τους ανθρωπους, ανθρωπακια..

Ταπεινοτητα..

Η ταπεινοτητα ειναι πλεον δυστυχως χαρισμα στις μερες μας..
Τα παλια τα χρονια υπηρχε και γι αυτο φτιαχτηκανε οι πολυτισμοι
και κρατησανε τοσους αιωνες...
Περα απο το οτι τους καταστρεφουμε λιθαρακι, λιθαρακι..
Αν δεν ειχανε φτιαχτει με ταπεινοτητα και αγαπη θα ειχαν καταστραφει
προ πολλου..
Η ταπεινοτητα σε βοηθαει να χτισεις και να γινεσαι καλυτερος ανθρωπος..
Να εισαι υπακουος μαθητης της ιδιας της ζωης..
Η ζωη ειναι τα παντα γυρω μας..
Ειναι οι ανθρωποι..
Απλα τα θελω μας, η απληστια μας και ο εγωισμος μας δεν μας αφηνουν
να ειμαστε ταπεινοι μαθητες..
Ακομη και στον ρολο της φυσης μας υπηρχε ταπεινοτητα..
Σημερα απλα εχουν γκρεμιστει ολα επιδη εχει μπερδευτει ο ορος ελευθερια..
Η ελευθερια δεν ειναι απληστια..
Ταπεινος ητανε Ο ΧΡΙΣΤΟΣ..
Που ειμαστε δημιουργημα του..
Μας διδαξε κι εμεις απλα τον σταυρωσαμε..
Αν σταματησουμε να κοιταμε μονο τα θελω μας με αποτελεσμα να χανουμε την
ουσια που εχουμε διπλα μας..
Και την αγκαλιασουμε ταπεινα..
Τοτε πιστευω θα χτισουμε εναν χαμογελο ψυχης σε εμας και σε καθε συνανθρωπο μας..
Και ενας καρπος  ζει στην μεση της ερημου μονος του με ολες τις καιρικες κακουχιες
κι ομως ανθιζει ταπεινα..
Ολα τα διδαγματα εχουν μεσα το ορο ταπεινοτητα..

Εμπιστοσυνη..

Η εμπιστοσυνη δεν ειναι κατι που υπαρχει στην φυση μας..
Αλλα χτιζεται..
Ποτε δεν μπορει κανεις να εμπιστευεται καποιον απο την αρχη..
Ουτε αμεσως..
Κι αυτο ειναι καλο..
Γιατι ετσι προστατευεσαι απο πολλες παγιδες..
Πολλοι ανθρωποι λενε..
Πως γινεται να με θελεις και να μην με εμπιστευεσαι..;
Δεν ειναι ετσι..
Αν μπορεις χτισε στον αλλον ανθρωπο την εμπιστοσυνη και μην
απαιτεις να σε εμπιστευεται με την μια..
Δεν γενηθηκε εχθες ο αλλος ανθρωπος για να σου εχει τυφλη εμπιστοσυνη..
Και δεν πρεπει κιολας..
Θα μου πεις ετσι ομως δεν μπορεις να εισαι με κανεναν..
Μπορεις να εισαι με τους παντες..
Αλλα με τον σωστο τροπο και την ντομπροσυνη και την υπομονη σου..
Καθε λεπτο να λες και να δειχνεις στον αλλον ανθρωπο τι εισαι..
Χωρις να λες κουραστικα  και αλλες δικαιολογιες..
Αν θελει καποιος να χτισει εμπιστοσυνη και τα παντα μαζι με εναν ανθρωπο..
Τοτε απολογηται και με πραξεις και με λογια και το κανει με χαρα..
Και ενα νεογνο οταν ερχεται στην ζωη..
Κλαιει..
Απο φοβο και απο διαφορους θορυβους που ακουει..
Εμπιστευεται μονο την αγκαλια που το εφερε στον κοσμο..
Μολις παει σε μια ξενη αγκαλια κλαιει..
Ειναι θεμα εμπιστοσυνης και ασφαλειας λοιπον..
Η οποια δεν ειναι στην φυση μας αλλα χτιζεται..
Οπως χτιζεται στην κοιλια μιας μανας 9 μηνες η εμπιστοσυνη και η ασφαλεια..
Γι αυτο αντι να την ζητατε αμεσως..
Πολεμηστε να την χτισετε για να ειναι και αληθινη..
Οπως λεει και η παροιμια..
Η εμπιστοσυνη σε χιλια χρονια χτιζεται..
Σε μια στιγμη γκρεμιζεται!!!

Εγκρατεια..

Η εγκρατεια ειναι ενα πολυ καλο προσον αν το διαθετει καποιος..
Και δεν τον παρασυρει η απληστια και η ανυπομονησια..
Αν δεν εχεις εγκρατεια..
Ειναι πολυ κακος συμμαχος σε οτιδηποτε κανεις...
Σε οτι στοχο και να βαλεις..
Γιατι δεν μπορεις να κρατησεις στρατηγικη και ταπεινοτητα..
Εγκρατεια ειναι να περιμενεις την καταλληλη στιγμη για το επιθυμητο
αποτελεσμα..
Με την εγκρατεια καταφερνεις απο το πιο μικρο μεχρι το πιο μεγαλο στοχο σου..
Εγκρατεια σημαινει να κανεις διαιτα και να εχεις μια σοκολατα μπροστα σου
και να μην μπαινεις στον πειρασμο ουτε καν να την αγγιξεις..
Εγκρατεια σημαινει να μην πηδας βηματα για να φτασεις στον τελικο σου στοχο..
Γιατι αν το κανεις..
Τοτε ο τελικος στοχος θα καταρευσει συντομα, επειδη δεν θα εχεις χτισει τις σωστες
βασεις με την σειρα..
Εγκρατεια ειναι το να περιμενεις και να καταννοεις καποιον αλλον..
Και να σκεφτεσαι οτι εχει κι αλλες υποχρεωσεις και πρεπει καποιες στιγμες να εχεις
εγκρατεια μεχρι να τελειωσει και να σου δωσει η να κανει κατι που σου ειχε πει..
Εγκρατεια πρεπει να εχει ενας μαθητης για να ειναι αφοσιωμενος στις σπουδες του
μεχρι να υλοποιησει τους στοχους του και να ερθει το καλοκαιρι..
Η εγκρατεια μαζι με την ταπεινοτητα μπορει να κανει θαυματα και το καθε ονειρο πραγματικοτητα!!!

Εμπνευση..

Η εμπνευση ειναι ενα συναισθημα που σε κανει να δημιουργεις..
Την εμπνευση μπορεις να την βρεις απο κατι που δεν μπορει να
το συλλαβει ο νους..
Μπορει να ειναι ενα ψυχουλο απο ενα ψωμι..
Ενα σουσαμι απο ενα κουλουρι..
Μπορει να ειναι απο τις ακτινες του ηλιου που καθρεφτιζουνται στην
επιφανεια της θαλασσας..
Το φεγγαρι που το σκεπαζουν διαφορα χρωματα απο συννεφα..
Μπορει απο το κελαηδισμα ενος πουλιου..
Το ακουσμα ενος αναστεναγμου..
Μπορει απο την κορνα ενος αυτοκινητου..
Μπορει απο την εικονα που παιρνει ο ανεμος ενα ξεροφυλλο..
Μπορει και απο ενα δακρι που κυλαει..
Οπως εμεις ειμαστε η εμπνευση ΤΟΥ ΘΕΟΥ..
Ετσι και μια εικονα..
Ενας ηχος..
Μια οποιαδηποτε αισθηση..
Μπορει να γινει το χρωμα...
Και η ψυχη μαζι με τον νου μας..
Να γινουν το πινελο και να δημιουργησουν ομορφες και μαγικες εικονες..
Σαν μικροι δημιουργοι..

Μπερδεμα συναισθηματων..

Πολλες φορες περιμενουμε να βρουμε σε καποιον ανθρωπο..
Αυτα που ονειρευομαστε..
Εναν πριγκηπα η μια πριγκηπισα..
Αλλα δεν προκειται να τον βρουμε ετσι οπως σκεφτομαστε και
νοιωθουμε..
Το πρωτο λαθος μας ειναι οτι ψαχνουμε να βρουμε το παραμυθι..
Τα παραμυθια ειναι μονο για τα παιδια..
Κι αυτα ετσι διαμορφωμενα για να περασουν καποια μηνυματα με
ομορφο τροπο..
Πρεπει να αφοσιωνομαστε για να φτιαξουμε εμεις οι ιδιοι την ζωη
μας σαν παραμυθι..
Πολλες φορες οταν μιλαμε με καποιον ανθρωπο και μας εκφραζει
αυτο που ειναι και μας λεει με λογια και μας ακουγονται ολα τελεια..
Το λαθος μας ειναι μετα οτι τον κατηγορουμε οτι ειναι μονο λογια..
Φυσικα..
Για να σου δωσει κι αυτος ο ανθρωπος αυτα που σου λεει..
Πρεπει να δωσεις κι εσυ καποια πραγματα αντιστοιχα για να καληψεις
τις δικες του αναγκες..
Αυτος σου λεει σε συντομια πως ειναι το μεσα του και πως λειτουργει
και πως θα ειναι στην πορεια αν και εφοσον καλυπτεις κι εσυ τις δικες
του αναγκες ωστε να υπαρχουν καποιες ισοροποιες..
Και οχι να λεμε μονο λογια ειναι ολοι και ολες..
Πρεπει να κοιταμε να δινουμε και εμεις..
Αν εχουμε μονο τοιχους χτισμενους επιδη εχουμε πονεσει, δεν μπορουμε
ποτε να κρατησουμε ισοροποιες..
Και αν περιμενουμε να νοιωσουμε αυτα που μας λεει ο αλλος πριν γκρεμισουμε
τους τοιχους μας και δωθουμε και εμεις..
Το μονο που θα κανουμε ειναι να κατηγορουμε τους αλλους και να μην κοιταμε τα
δικα μας λαθη ωστε να μπορουμε να ειμαστε δωτικοι και καλυτεροι ανθρωποι..
Η ζωη ειναι παρε δωσε..
Και ποτε περνω μονο..
Οπως ενα σπορο αν τον ποτησεις και τον περιποιηθεις...
Θα σου ομορφηνει τον χωρο με τον ομορφο ανθος του και θα σε πλυμμηρισει με
τις ομορφες ευωδιες του..

Βια..

Η βια εχει πολλες μορφες..
Ολες οι μορφες της ειναι επιπονες και επικυνδινες..
Στο να τραυματιστουν ψυχες ακομη και κουφαρια ψυχων..
Υπαρχει η βια αμυνας..
Που μπορει  καποιος να νοιωσει απειλη ητε για τον ιδιο του
εαυτο η για καποιο οικειο του προσωπο..
Αυτη η βια λεγεται προστατευτικη και εχει τα πιο πολλα ελαφρηντικα..
Η βια η σωματικη..
Πολλες φορες ασκηται απο δειλους στην ουσια..
Γιατι βλεπουν καποιον πιο αδυναμο τους και εκει νομιζουν
οτι δειχνουν το ανασθημα του αντρισμου τους συνηθως..
Η χειρωτερη μορφη ειναι η εκβιαστικη και ψυχολογικη βια..
Που εκει αν ειναι σε εντωνο βαθμο μετατρεπει μια ψυχουλα ζωντανη νεκρη..
Η καταδικαστεα βια..
Που ολες οι μορφες της ειναι καταδικασταιες ειναι η παιδικι βια..
Ητε ειναι σωματικη, ητε ειναι ψυχικη, ητε λεγεται ασελγια..
Ειναι εγκλημα...
Η παροιμια που λεει και ο αγιος φοβερα θελει..
Εννοει φοβερα..
Τρομαρα..
Και οχι βια..
Γι αυτο οπου βλεπουμε βια..
Δεν γυρναμε το κεφαλι και προσπερναμε απλα..
Αλλα την καταδικαζουμε και την καταγκελουμε αμεσως..
Μην φοβαστε..
Μονο ετσι θα την εξαλειψουμε..

Αναμνησεις..

Οι αναμνησεις ειναι ενα συναισθημα πολλες φορες
ομορφο, συγκινητικο, επιπονο και πολλες φορες
μαθησης..
Μια ομορφη αναμνηση ειναι απο τα παιδικα μας χρονια
που παιζαμε ανεμελα χωρις εννοιες..
Γεματοι ξεγνοιασια..
Μια συγκινητικη αναμνηση ειναι οταν σκεφτομαστε την
στιγμη που ερχεται στην ζωη το σπαχνο μας και ακουμε
το πρωτο του κλαμα και το πρωτοκραταμε αγκαλια..
Η η πρωτη του λεξη, το πρωτο του βημα..
Μπορει και μια στιγμη με δικο μας ανθρωπο που ητανε πολυ
κοντα μας και μας αφησε ενα διδαγμα που μας καθορισε την
πορεια της ζωης μας και μας εκανε αυτο που ειμαστε..
Ακομη και μια εικονα ομορφη γεματη ουσια και ανθρωπια που
ετυχε να δουμε στον δρομο καθως ειμασταν διαβατες..
Μπορει να ειναι επιπονο οταν θυμηθουμε οτι καποια πραξη μας
εβλαψε και εκανε κακο σε εμας και σε γυρο μας και προσφερε
πονο και θλιψη..
Η να θυμηθουμε καποιο αγαπημενο προσωπο που χασαμε..
Απο ολου του ειδους τις αναμνησεις ομως υπαρχει η μαθηση..
Που κοιταμε λαθη που εχουμε κανει η συμβουλες που μας δινανε
και μας εδειξε ο χρονος οτι ητανε σωστες..
Και ειναι καλο να αναπολουμε στο παρελθον και να το τοποθετουμε
σωστα ωστε να κραταμε μονο την ουσια..
Και να γινομαστε καλυτεροι και πιο σοφοι ανθρωποι..
Και σιγα σιγα να γκρεμιζουμε τους τοιχους που χτισαμε απο πονους
και φοβους μας...
Που μας εγκλωβιζουν στα στοιχεια του παρελθοντος..
Με αποτελεσμα να μην ζουμε στην γυμνια της αληθειας..

Ευγνωμοσυνη...

Η ευγνωμοσυνη γεννιεται μεσα απο την ταπεινοτητα..
Ευγνωμοσυνη ειναι το να εκτιμας το τιποτα..
Το πιο απλο..
Αν κοιτας μονο αυτα που θα ηθελες και χανεις αυτα που
εχεις εκεινη την στιγμη διπλα σου..
Δεν υπαρχει ευγνωμοσυνη..
Πρεπει να ευγνωμονουμε τον δασκαλο που μας εμαθε γραμματα
και μας ανοιξε τους οριζοντες..
Τους γονεις που μας φερανε στον κοσμο αυτον και δωσανε την
ζωη τους για να μην μας λειψει τιποτα..
Και σε καθε δυσκολια ητανε διπλα μας..
Εναν φιλο που μας στυριξε η εδωσε την μπουκια του για να φαμε εμεις..
Εναν ανθρωπο που στον δρομο χρειαζομασταν βοηθεια και μας την εδωσε..
Ευγνωμοσυνη ειναι και ο ηλιος που βγαινει το πρωι και εχουμε την υγεια μας..
Οι εικονες που μας προσφερει η ιδια η φυση καθημερινα κι εμεις απλα τις προσπερναμε..
Το καθε τι ζωντανο και αψυχο που ειναι αναμεσα μας..
Την ευγνωμοσυνη μπορει να μας την διδαξει πολυ καλα ενας σκυλος..
Που οτι και να τον κανουμε..
Ακομη και να τον μαλωνουμε..
Σκυβει το κεφαλι και ερχεται παντα διπλα μας και μας φιλαει..
Πολυ σπουδαιο προσον η ευγνωμοσυνη!!!
Η ευγνωμοσυνη ειναι ανθρωπια..

Λεξεις..

Ο καθε ηχος που ηχει απο το στομα ενος ανθρωπου..
Ειναι λεξεις..
Με την δικια τους εννοια και ουσια η καθε μια..
Το θεμα ειναι να μην τις δυλητηριαζουμε και τις μετατρεπουμε
οπως μας συμφερει..
Η καθε λεξη συνδιαζεται μαζι με τις αλλες και μετατρεπει μια
προταση που βγαζει ολη μαζι μια εννοια..
Αλλα στην καθε προταση η καθε λεξη δινει και την δικια της νοτα..
Γι αυτο πρεπει να δινουμε την απολυτη προσοχη στην λεπτομερια
για να μην παρερμηνευουμε την καθε προταση..
Η καθε λεξη που ηχει μεσα απο το στομα του καθε ανθρωπου δημιουργει
πολλες προτασεις και μεσα απο αυτες δημιουργουνται πολλες εικονες και εννοιες..
Ο λογος του καθε ανθρωπου ειναι και το μονοπατι της ψυχης του..
Κι αν ο αλλος που ειναι ακροατης του ειναι της λεπτομεριας και της ουσιας..
Τοτε μπορει να ειναι ικανος να γινει και διαβατης στο μονοπατι αυτο..
Που οδηγει στην ψυχη του αλλου ανθρωπου και τον ξεναγει για να δει την
ουσια που πραγματικα δειχνει το τι ειναι ο αλλος..
Η λεξεις ειναι το Α και το Ω  στην επικοινωνια των ανθρωπων..
Και γι αυτο μας εδωσε Ο Θεος και το στομα και τον λογο για να συνενοουμαστε..

Σκεψεις πανω στο ποιημα Ιθακη του Καβαφη..

Σαν ερθει η ωρα που θα δεις το φως του ηλιου και ηχησει το
πρωτο σου κλαμα στην ζωη, η πρωτη ευχη που πρεπει να κανουν
οι ανθρωποι που ακουν το πρωτο σου κλαμα και οι ανθρωποι που σε
φερανε στην ζωη..
Πρεπει να ειναι, να ειναι ο δρομος σου μακρύς και οχι ο πιο ευκολος
στρωμενος με ροδοπεταλα..
Ομορφος και ευκολος δρομος ο οποιος δεν εχει δυσκολιες και αποτομα
μονοπατια..
Αλλα να ευχονται να ειναι γεματος δυσκολιες και παγιδες, χαστουκια της
ζωης..
Για να εμπλουτιζεσαι απο τα διδαγματα της ιδιας της ζωης και τις γνωσεις
που σου προσφερει για να γινεις πιο σοφος ανθρωπος..
Ποτε να μην αφηνεις τις σκεψεις σου να γεμιζουν δαιμονια που μπορει να τα
προκαλεσεις απο μονος σου στον δρομο σου..
Μονο ο φοβος σου μπορει να τα προσκαλεσει για να τα δεις και εσυ να επιλεξεις..
Σαν καταλαβεις τα χρωματα και τα βηματα που αρχιζεις να κανεις στην ζωη
και ο νους σου μπορει να κανει μια ευχη..
Να ευχηθεις να δεις πολλα καλοκαιρια, πολλους χειμωνες, πολλες ανοιξες και
πολλα φθινωπορα..
Και η πορεια σου να ειναι αργη τοσο ωστε να μπορεις να κοιτας τον καθε κοκο
σκονης και χωματος που το πελμα σου παταει..
Και οι ευωδιες του καθε καρπου που περνας και κοιτας να σε πλυμμηριζουν και να
σε ταξιδευουν σε εναν μαγικο χορο αισθησεων..
Να πηγαινεις αργα ωστε να γευεσαι τον καθε καρπο ητε πικρο ητε γλυκο στο
μονοπατι σου..
Ετσι ωστε να πλυμμηριζεις με γνωσεις και σοφια..
Στον νου σου ποτε μην ξεχνας τον στοχο σου που ειναι η Ιθακη..
Αλλα μην κανεις το λαθος να χασεις το βημα σου και να χασεις το βλεμμα σου
στο καθε τι που ειναι διπλα σου στην πορεια του μονοπατιου..
Να μην φοβασαι την βροχη..
Αλλα να βγαινεις γυμνος και να την αγκαλιαζεις κοιταζοντας τον ουρανο
νοιωθοντας την να χτυπα και να μουσκευει το καθε κυτταρο του δερματος σου
και να ενεργοποιει την καθε αισθηση του σωματος σου..
Να μην φοβασαι τον ηλιο..
Να τον κοιτας καταματα ετσι ωστε να καταπολεμησεις τον καθε σου φοβο οσο
καυτος κι αν ειναι αυτος..
Να μην φοβασαι το χιονι και το κρυο που προκαλει..
Μπορεις μεσα απο αυτο να εκτιμησεις την ζεστη και το καθε τι που σου προσφερει
ζεστασια και να μαθεις και μεσα απο το χιονι οτι οσο κρυο κι αν ειναι..
Αν το χειριστεις σωστα σαν τους εσκιμωους και σκαψεις μεσα του και φτιαξεις ενα
λαγουμι, οσο κρυο ειναι επιφανειακα τοσο ζεστασια μπορει να σου προσφερει στο βαθος..
Γι αυτο να μην βιαστεις για το ταξιδι αυτο..
Ειναι αυτο που σου προσφερει τον θησαυρο της σοφιας και της ζωης..
Το καθε τι στο μονοπατι αυτο ειναι και ο θησαυρος και οχι ο τελικος προορισμος..
Ο τελικος προορισμος που ειναι η Ιθακη απλα σου προσφερει την κινητηρια δυναμη
στο να κανεις το πρωτο βημα για να μπεις στο μονοπατι αυτο και το φως στο βαθος
που σε φωτιζει και σε καθοδηγει ετσι ωστε να μην χασεις το βημα σου..
Κοιτωντας το φως εκει στην ακρη που ειναι ψηλα..
Για να περπατας παντα με το κεφαλι ψηλα παρ ολες τις δυσκολιες που θα συναντησεις..
Οταν φτασεις σε αυτο το φως..
Στην Ιθακη θα ειναι και η ολοκληρωση της ζωης σου και θα εχεις γεμισει
πλεον την σοφια σε αυτην την αποστολη που ειχες σαν ανθρωπος
σε τουτο τον ντουνια..
Και μονο τοτε θα καταλαβεις συμπληρωνοντας ολα τα κομματια του παζλ
το τι σημαινουν οι Ιθακες..
Τα μονοπατια του καθενος..
Μεχρι στιγμης αυτες οι σκεψεις ειναι ικανες να γεννηθουν μεσα απο το ποιημα 'Ιθακη' του Καβαφη..
Ελπιζω οσο περναει ο χρονος να ειμαι πιο ικανος να βλεπω το καθε λιθαρακι ουσιας ετσι ωστε
να μπορω να ολοκληρωσω το παζλ μου σαν μια απεραντη γαληνη και οχι σαν βουνο..

Το στρειδι..

Προστατευμενο σαν ειναι απο την πανοπλια του..
Παλι σε κινδυνους ειναι εκτεθειμενο..
Κι ομως δεν κρυβεται..
Δεν σταματει να κολυμπα στο απεραντο γαλαζιο..
Με ολου του ειδους τα αρπακτικα..
Με κοφτερα σαγονια..
Κι ομως πεταει σαν πουλι..
Σκιζοντας τα ουρανια της αβυσσου..
Κοντρα σε ρευματα και παγωνιες..
Κι ομως ζει..
Χωρις να φοβαται..
Δινοντας χρωμα στο σκοταδι του βυθου..
Συμπληρωνοντας την μαγεια της αβησσου..
Δημιουργωντας πολυτιμα μαργαριταρια..
που χρονια και χρονια μεγαλωνει εντος του
σαν θησαυρο στα σπλαχνα του....
Με μονη αρχη εναν μικρο κοκκο αμμου...
Αγεροχο χωρις να κοιταει πισω..
Χωρις φοβους για να ζει..

Εγωισμος..

Ενα συναισθημα που ειναι εμφυτο ολων..
Αλλα πολυ σπανια μπορουμε να το κυριαρχησουμε
και οχι να μας κυριαρχησει..
Ο εγωισμος πολλες φορες..
Τις πιο πολλες δηλαδη ειναι ο πιο κακος συμμαχος που
δεν μας αφηνει να βλεπουμε το σωστο..
Θολωνει το μυαλο μας και μας καθοδηγει ακριβως στο
αντιθετο του σωστου..
Πολλες φορες αντιδραμε συμφωνα με τον εγωισμο και μετα
οταν καταλαγιαζει και ξεθολωνει το μυαλο μας το μετανοιωνουμε..
Μερικες φορες το καταλαβαινουμε και μετα απο αρκετο χρονικο διαστημα..
Το δυσκολο ειναι να μπορεσουμε να βρουμε τον τροπο χειρισμου και την
εννοια του καθε συναισθηματος που νοιωθουμε οπως ενα ειναι και ο εγωισμος..
Αν το καταφερουμε αυτο που θελει πολυ δουλεια με τον εαυτο μας..
Με πολυ διαλογισμο..
Τοτε θα ειμαστε και οι κυριαρχοι του καθε συναισθηματος και θα το τοποθετουμε
και θα το χειριζομαστε εκει που πρεπει ετσι ωστε να αποφερει το σωστο αποτελεσμα..
Χρησιμοποιοντας τον εγωισμο το μετατρεπουμε σαν καυσιμο που μας ωθει να
πετυχουμε τους στοχους μας και οταν λυγιζουμε να σηκωνομαστε..
Να μας δινει δυναμη..
Ετσι μονο ο εγωισμος κανει καλο και γι αυτο μας το εχει χαρισει η φυση μας μεσα μας..
Αν το χειριζομαστε ετσι μονο καλο μας κανει..
Αν το αφηνουμε να μας κυριαρχει μονο συντρημια, νευρα, πληγες και δυστυχια σπερνει..

Κυριαρχος..

Κυριαρχος ειναι μια συνθετη λεξη..
Κυριος και αρχη..
Για να ειμαστε κυριαρχοι πρεπει πρωτα να γινουμε κυριαρχοι
του ιδιου μας του εαυτου..
Η κυριαρχια ειναι καλο να ξεκιναει σε καθε αρχη του καθε συναισθηματος
που γεννιεται..
Γιατι μετα ειναι δυσκολο να το κυριαρχησεις εσυ αλλα το πιο πιθανον να
σε κυριαρχησει το ιδιο συναισθημα..
Πραγμα που δεν αφηνει να ειναι αναλειωτο, καθαρο και ομορφο..
Το μονο που θα νοιωθεις θα ειναι η ενταση του καθε συναισθηματος και οχι
η ομορφια εξολοκληρου..
Για να ειμαστε κυριαρχοι του εαυτου μας πρεπει να αρχισουμε να χτιζουμε
την γαληνη μεσα μας και να μπορουμε να καταλαβαινουμε και να αγκαλιαζουμε
την καθε πλευρα της..
Αλλιως θα την μεταφραζουμε παντα λαθος και θα υπερτερει το συναισθημα..
Αν καταφερουμε να το κανουμε αυτο με τον εαυτο μας τοτε το καθε τι που γεννιεται
θα ειναι κατι ομορφο και καθαρο..
Και θα το τοποθετουμε σωστα χωρις νοθειες..
Τοτε ειμαστε ικανοι αφου γινουμε κυριαρχοι του ιδιου μας του εαυτου..
Να συμβουλεψουμε και αλλους ανθρωπους και να τους δειξουμε σωστους τροπους
ωστε να μπορεσουν να γινουν κι αυτοι ικανοι και να δουλεψουν σωστα με τον εαυτο τους..
Το κακο ειναι ομως στην κυριαρχια..
Αντι να κυριαρχουμε τον ιδιο μας εαυτο επειδη ειναι κατι δυσκολο και εναντια πολλες
φορες στα δειλα θελω μας...
Ειναι να στρεφομαστε στο να κυριαρχησουμε και να παραβιασουμε την γαληνη των αλλων ετσι ωστε να θυμωνουμε και να πεισμωνουμε..
Γιατι δεν μπορουμε να κανουμε κουμαντο τον δικο τους ψυχικο κοσμο αφου δεν ειμαστε
ικανοι να κανουμε στον δικο μας..
Ετσι δημιουργουμε μονο ριξεις και μπερδεματα στους αλλους ανθρωπους που ασκουμε
την κυριαρχια..
Αλλα δειχνει και την δειλια μας κι ας μην το αποδεχομαστε..
Η ταπεινη μου αποψη για την ενοια της λεξεως κυριαρχος και το πως πρεπει να την
χειριζομαστε σωστα..

Υφαιστειο ψυχης..

Οταν στην πορεια της ζωης μας..
Αφου εχουμε χτισει καποια πραγματα και εχουμε δημιουργησει..
Πολλες φορες χανομαστε απο τα επανωτα χτυπηματα των
υποχρεωσεων που εχουμε στην ζωη μας..
Και ετσι δημιουργουνται καποια κενα που χανομαστε μεσα τους..
Με αποτελεσμα να νοιωθουμε μεσα μας..
Με τις τριβες των αλεπαλληλων σκεψεων..
Να βρυχαται ενα υφαιστειο που τοσα χρονια κοιμοτανε..
Εκει μας πιανει ενα ειδος πανικου..
Που χανουμε τον εαυτο μας και μπερδευομαστε..
Εκει ειναι που καλουμαστε να κρατησουμε την ψυχραιμια μας και
να νοιωσουμε την γαληνη μεσα μας ενεργοποιωντας την σε μεγαλυτερο
βαθμο απο οτι υπαρχει συνηθως..
Ωστε να μπορεσουμε να βγουμε απο μεσα μας με μια δυναμη που
κρυβουμε και να μας δουμε σαν τριτο ματι..
Να μας χαρτογραφισουμε..
Για να μπορεσουμε να βρουμε το πιο μικρο μονοπατι που απο εκεινο
το σημειο θα γινει η εκρηξη του υφαιστειου για να ξεθημανει και να
ξανα κοιμηθει..
Γιατι αν δεν παρουμε τον ελεγχο τοτε θα βρει διεξοδο απο την κορυφη..
Η οποια ειναι και ολη η πορεια της ζωης σου..
Κι απο την κορυφη αν εκραγει και ξεθυμανει..
Τοτε θα κηλισει απο ολες τις πλευρες και θα ειναι πιο ολεθριο το αποτελεσμα..
Ενω αν παρουμε τον ελεγχο και καταφερουμε να το καθοδηγησουμε απο το
σημειο που θα εχει μικροτερη πορεια ωστε να αφησει σταχτες και συντρημια..
Τοτε θα ειναι το λιγοτερο καταστροφικο και το καλυτερο και πιο ανωδινο αποτελεσμαγια εμας..
Το υφαιστειο παντα ειναι επιπονο και καταστροφικο..
Οποτε καλουμαστε με ολες τις δυναμεις μας..
Να αφησει τα λιγοτερα συντρημια..

Αξιοπρεπεια..

Ειναι μια συνθετη λεξη γεννημενη απο τις αξιες και τα πρεπει..
Που σημερα δυστυχως εχει μπερδευτει και διαστρεβλωθει
συμφωνα με τα θελω του καθενος και την βολεψη του..
Αξιοπρεπεια δεν ειναι το να πούμε μια λανθασμενη λεξη
η ειμαστε καπου λαθος και δεν το παραδεχτουμε..
Ετσι ωστε να νομιζουμε οτι ριχνουμε η παταμε την αξιοπρεπεια μας..
Αξιοπρεπεια ειναι να αποδεχομαστε τα λαθη μας ταπεινα ετσι
ωστε να μπορουμε και να τα διορθωσουμε..
Μονο τοτε μπορουμε να εχουμε καθαρη υποληψη και στους
ανθρωπους γυρω μας..
Αν εχεις αξιοπρεπεια και τα κοιτας ολα καταματα τοτε μπορει
και ο αλλος να σε συγχωρεσει..
Αν μπερδευεις και μετατρεπεις την αξιοπρεπεια για την αποφυγη
ευθυνων νομιζοντας οτι πατας την αξιοπρεπεια..
Τοτε δεν μπορει να συγχωρεσει ο αλλος ενα σκοτεινο κομματι..
Η αξιοπρεπεια ειναι η αξιες και τα πρεπει..
Που σημερα δυστυχως λεμε δεν παμε με τα πρεπει και τα αποκαλουμε
οτι δεν ειναι ζωη..
Ευτυχως ομως με αυτα τα πρεπει η ζωη μας εχει ουσια και ποιοτητα..
Ο ευκολος δρομος ειναι εντος εισαγωγικων να λεμε δεν παταμε την
αξιοπρεπεια μας..
Που μας προσφερει μονο στιγμες βολεψης η ακομη και στιγμιαια απολαυση..
Η αξιοπρεπεια ειναι ο τροπος με τον οποιο υπερασπιζομαστε τις αξιες μας
και τα ιδανικα μας..
Τις αξιες τις θετει ο καθενας μονος του για τον εαυτο του..
Γι αυτο δεν εχουν ολοι την ιδια αξιοπρεπεια..
Και γι αυτο δεν και υπαρχουν ταξεις ανωτερες και κατωτερες..
Οχι οικονομικες, οπως εχουμε μαθει να τα μετραμε σημερα με το χρημα..
Αλλα ψυχικες και ανθρωπινες αξιες..
Καποιες απο αυτες τις αξιες δεν πρεπει να τις παταμε οχι μονο εμεις, αλλα και
κανενας γυρω..
Τετοιου ειδους αξιες ειναι η ιεροτητα του λογου, η εντιμοτητα, η πιστη και η εμπιστοσυνη..
Πατωντας τις αξιες δεν αποδεικνυεις την εντιμοτητα σου η την καθαροτητα σου..
Απλα τα χρησιμοποιεις για να αποδειξεις οτι θυσιαζεσαι και για να αποπλανησεις
με ψευτικους τροπους..
Ενω η αληθεια ειναι εκει μπροστα στα ματια σου..
Για οποιον θελει να την δει και να την νοιωσει..
Αξιοπρεπεια εχει κι ενα παιδι πριν δηλητηριαστει απο το θεαθιναι και την
απληστια της ζωης που την καταντησαμε ετσι εμεις σημερα..
Που αν το μαλωσεις θα ερθει παλι ταπεινα και θα σου δειξει την αναλειωτη
και αγνη αγαπη του με μια αγκαλια ακομη και κλαιγοντας..

Αυτογνωσια..

Η αυτογνωσια ειναι γεννημενη απο το γνωθι σαυτον..
Δηλαδη γνωριζοντας τον εαυτο σου..
Ισως η πιο πολυχρονη, πολυπλοκη και δυσκολη
αποστολη που εχουμε στο μονοπατι της ζωης μας..
Αν καταφερουμε να ειμαστε ταπεινοι και να εκτιμουμε
το καθε τι που εχουμε, οταν το εχουμε διπλα μας..
Τοτε ειμαστε στην σωστη ροη αυτογνωσιας..
Η λεξη αυτογνωσια σαν ταμπελα τοποθετειται στον εαυτο μας
στο τελος του ταξιδιου μας..
Γιατι μεχρι τοτε μαθαινουμε απο την καθε λεπτομερια..
Αν ομως δεν ειμαστε ταπεινοι και δεν κοιταμε το καθε τι διπλα μας..
Απλα νομιζουμε οτι ξερουμε τον εαυτο μας και τα ξερουμε μεσα απο
αυτο και ολα..
Τοτε το μονο που καταφερνουμε ειναι να προσφερουμε στον εαυτο μας
μονο μια στασιμοτητα..
Σαν να εισαι κολλημενος σε ενα βαλτο χωρις να μπορεις να κινηθεις..
Το αποτελεσμα ειναι να σαπιζεις με την παροδο του χρονου οσα εχεις
χτισει και απλα νομιζεις οτι ειναι ολη η μαθηση της ζωης..
Ετσι μονο αμαθος μενεις και αυτα που ξερεις απλα δεν τα καλλιεργεις..
Θελει δουλεια πολυ χωρις δειλια για την ζωη..
Ετσι ωστε να γευομαστε τους καρπους που μας προσφερει η ιδια η ζωη
πλυμμηριζοντας ολες τις αισθησεις μας και αυτοματως τις γνωσεις μας..
Και παντα οταν γευομαστε, να γευομαστε με αφοσιωση και ταπεινοτητα για
να νοιωθουμε τις εκρηξεις των γευσεων σε καθε αισθητηρα που διαθετει το σωμα μας..
Μεσα απο την καθε εκρηξη υπαρχει και μια ουσια που αν την δεις..
Τοτε μαθαινεις πολλα απο το τιποτα..
Και εκτιμας και το τιποτα..
Ετσι προσφερεις τα παντα!
Τοτε αρχιζει και το ταξιδι της αυτογνωσίας...

Χαλιναρι..

Το χαλιναρι σαν κρατω..
Και ταξιδευω στο βουνο..
Καλπαζοντας αγερωχος στα δυσβατα μονοπατια..
Ανεβαινοντας αποτομες ανηφοριες..
Κατεβαινοντας αποτομες πλαγιες..
Καμαρωτος με οδηγο τον ουρανο..
Και καθως βραδιαζει..
Τα αστερια που φωτιζουν και ζεσταινουν τον ουρανο..
Πηδωντας εμποδια και κακουχιες..
Γρατζουνιζοντας το δερμα απο κλαδια και αγκαθια..
Με λιγο ρουχισμο να ζεσταινει το κορμι μου..
Τρεφοντας απο τους καρπους της φυσης..
Αναβοντας φωτιες..
Μαθαινοντας τον χειρισμο..
Χωρις σταματημο..
Οσο δυσκολο κι αν ειναι..
Τοσο πιο πολυ με σαγηνευει και με γοητευει..
Οσες πιο πολλες οι γρατσουνιες..
Τοσο και πιο πολλη η ουσια και η μαθηση..
Και σαν ξαποσταινω στην ακρη του γκρεμου..
Με πλυμμηριζει η γαληνη..
Παιρνω δυναμη και εκτιμω..
Το καθε τι που περναω..
Και με εχει μαθει να μην τα προσπερναω..
Το χαλιναρι ολο ενα και το αγαπω..
Ειναι ενα με τους καρπους μου..
Προεκταση του εαυτου μου..
Αυτο που με συνδεει με τουτη τη γη..
Με τιμονι το χαλιναρι..
Να δαμαζω τις δυσκολιες και τις ομορφιες της ζωης..
Το μεγαλυτερο μαθημα της ζωης μου..

Αυστηρος κριτης...

Πολλες φορες στην πορεια της ζωης μας..
Χανομαστε και απελπιζομαστε επειδη μπερδευονται
πολλες υποχρεωσεις και σκεψεις μαζι..
Που δημιουργουν μια τριβη και ενεργοποιουν το
συναισθημα της φυγης η της ευκολης λυσης..
Τοτε αυτοματως γινομαστε ο πιο αυστηρος κριτης του
ιδιου μας του εαυτου..
Και επειδη στην κατασταση που βρισκομαστε δεν μπορουμε
πολλες φορες να δουμε καθαρα..
Χανομαστε και απελπιζομαστε ακομη πιο πολυ..
Τοτε εξ ουρανου ερχεται ενας ανθρωπος και μας συμβουλευει..
Μετα ακομη ενας και μετα ακομη ενας..
Που αλλοι μας λενε αλλα κι αλλοι αλλα..
Με αποτελεσμα τη συλλογη μεσα μας πολλων πληροφοριων που
αποφερουν μεγαλυτερο μπερδεμα..
Οι πιο πολλοι ειναι λαθασμενοι κριτες..
Που μας χαιδευουν τα αυτακια και μας καθησυχαζουν λεγοντας μας
τον ευκολο τροπο και τον ευκολο δρομο..
Που ποτε δεν αποφερει το σωστο αποτελεσμα..
Αλλα μας παρασερνει επειδη μας κανει να νοιωθουμε πιο ομορφα
και να χαμογελαμε..
Αλλα ειναι της στιγμης..
Μετα μολις ολοκληρωθει αυτη η ξεφρενη πορεια ανακαλυπτουμε
ποσο λαθος ητανε ολο αυτο...
Ειναι και καποιοι που ειναι αυστηροι κριτες και δεν χαιδευουν ποτε
τα αυτακια μας λεγοντας μας και κανοντας να δουμε με τα δικα μας
ματια την αληθεια γυμνη...
Αυτους συνηθως σε ολη την συνχυση που επικρατει μεσα μας τους
αποφευγουμε και του κρινουμε και τους καταδικαζουμε..
Επειδη η γυμνη αληθεια μας φορτωνει ευθυνες και αλλαγες πραγματων
που δεν το δεχομαστε αν ειμαστε δειλοι η καλομαθημενοι στα θελω μας..
Στον κοσμο του θεαθιναι..
Αν ομως βρεθει καποιος τετοιος ανθρωπος στον δρομο μας και μας
φαινεται σκληρος αλλα στα ματια του βλεπουμε το νοιαξιμο που θρεφει
για εμας..
Και ακουσουμε εστω και τις μισες απο τις συμβουλες του και ενεργοποιηθουμε
κανοντας τες πραξεις..
Τοτε με πιστη και αφοσιωση σε αυτον τον δρομο θα μας αποφερει και το
καλυτερο αποτελεσμα για εμας και για τους ανθρωπους που μας αγαπανε..
Το αληθινο ειναι και το δυσκολο..
Οποτε ειναι δυσκολο να περασουμε μονοι και να δουμε τα πραγματα καθαρα
και να δουμε σαν τριτο ματι τον εαυτο μας..
Για να γινει αυτο πρεπει να εχουμε βρει την γαληνη μεσα μας και αλλους
πολλους παραγοντες που θελουν δουλεια πολυ..
Το καλυτερο ειναι να μην κλωτσαμε τους ανθρωπους που μας προσφερουν
βοηθεια και να απλωνουμε το χερι μας να την αρπαζουμε..
Και το πιο δυσκολο ειναι να επιλεγουμε τους σωστους ανθρωπους και οχι
αυτους που ειναι επιφανειακοι και μας συμβουλευουν και μας παροτρινουν
απλα να περναμε καλα και να μην μας νοιαζει τιποτα ωστε να καταντησουμε
αναισθητοι..
Αλλα να επιλεγουμε τους πιο αυστηρους κριτες..
Σαν ενα τριανταφυλλο που το φρουρουν αγκαθια σαν φυλακες..
Μολις καταφερεις να το αγγιξεις με σωστο τροπο χωρις να τσιμπιθεις..
Θα σε επιβραβευσει με την ομορφια του και την ομορφη ευωδια του..