Βυθός..

Υπάρχουν στιγμές, που βρισκόμαστε μπροστά στην απέραντη θάλασσα και μας μαγεύει..
Βλέπουμε θαλασσοπούλια, να κολυμπούν και να κάνουν βουτιές, προς την αναζήτηση τους,
για τροφή..
Βλέπουμε διάφορα ψάρια, να πηδούν έξω από το νερό..
Βλέπουμε δελφίνια, να παίζουν γεμάτα νάζι και να μας καθηλώνουν, με την μαγεία της
ομορφιάς τους..
Βλέπουμε να σχηματίζονται κυματισμοί και να δημιουργούν, θεαματικές εκρήξεις,
μόλις έρχονται σε επαφή με τα βράχια..
Βλέπουμε σκάφη, να σχίζουν την θάλασσα και να ρολάρουν επάνω της, αφήνοντας πίσω
τους το αποτύπωμα τους, σαν ένα όμορφο ουράνιο τόξο..
Βλέπουμε στην επιφάνεια της θάλασσας, να καθρεπτίζονται ο ήλιος, το φεγγάρι, τα σύννεφα,
που με την ομορφιά τους, μας ταξιδεύουν..
Ακούμε σε μία αμμουδιά, την μελωδία του κύματος που σβήνει απαλά, που έχει την δύναμη
να μας χαλαρώνει και να μας νανουρίζει..
Ακούμε και βλέπουμε, την βροχή να πέφτει με ορμή, στην επιφάνεια της θάλασσας και να
γίνονται ένα, σαν να είναι μία οικογένεια, δημιουργώντας με την επαφή τους, φουσκάλες,
σαν να κάνουν θάλασσα και βροχή, ένα ξέφρενο πάρτι..
Βλέπουμε το βράδυ, παίζοντας με το νερό της να φωσφορίζει, σαν να σκάνε πυροτεχνήματα
από την χαρά της, από το παιχνίδι αυτό..
Όλα αυτά, είναι τόσο όμορφα και μαγικά..!
Τόσο ταξιδιάρικα..!
Αναρωτηθήκατε ποτέ;
Αφού μας προσφέρει τόση μαγεία, με το πέπλο της επιφανείας της..
Πόση μαγεία, κρύβει μέσα στην ψυχή της;
Στον εσωτερικό της κόσμο;
Στον βυθό της!!!
Μέσα στην μαγική κοιλίτσα της, βλέπεις και μαθαίνεις ακόμη πιο πολλά..
Είναι μία αστείρευτη πηγή μάθησης και μαγικών εικόνων, που κάθε φορά σου δείχνει και μία
καινούρια εικόνα..
Μέσα της και βλέπεις και ακούς, άλλα και νιώθεις..
Σε αγκαλιάζει τόσο γλυκά, σαν να σε περιμένει καθημερινά με χαρά να σου μάθει, να σου
δείξει, άλλα και να παίξετε μαζί..
Έχει τόσους προορισμούς να ακολουθήσεις μέσα της, που δεν ξέρεις τι να πρώτο διαλέξεις..
Έχει όμορφα, γλυκά και πολύχρωμα μέρη, που πετάς από πάνω τους και σε γαληνεύουν
τόσο πολύ, που χάνεις κάθε επαφή με τον χρόνο..
Νιώθεις τόσο οικεία, που νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα στο σπίτι σου..
Η πιο όμορφη, ομορφιά της που σε σαγηνεύει και σε γοητεύει, είναι η άγρια ομορφιά της..
Απότομες πλαγιές, που αν κοιτάξεις, το βλέμμα σου χάνεται μέσα στο σκοτάδι τους..
Βλέπεις τα όμορφα βουνά μας που σταματούν στην θάλασσα, πώς συνεχίζουν και χάνονται
μέσα στον βυθό πλημμυρισμένα από ζωή και βλάστηση..
Βλέπεις κουφάρια πλοίων, φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια, που πεθάναν στην επιφάνεια
της θάλασσας, να αποκτήσανε ξανά ζωή μέσα στον βυθό της..
Βλέπεις και νιώθεις τον εαυτό σου, να μπορεί να πετάει σαν πουλί, σαν να μην υπάρχει
βαρύτητα..
Ακούς μίλια μακριά, κάτι που έξω στην στεριά, δεν μπορείς να αντιληφθείς..
Ακούς ήχους, που άλλοι σε αγριεύουνε και άλλοι σε αιχμαλωτίζουν, με την μαγεία τους..
Άλλα το πιο μαγικό είναι που κάποια στιγμή, αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι μαζί με
τον εαυτό σου..
Ακούς την ανάσα σου και την καρδιά σου..
Και τότε όλα ξάφνου, αλλάζουν όλα..
Είναι το πάντρεμα, που γίνεται μεταξύ εσένα και του βυθού!
Είναι σαν μία ερωτική ιεροτελεστία, μεταξύ σας..
Σαν να κόβεις το δέρμα σου, να τρέξει το αίμα σου μέσα της..
Σαν αιώνιος όρκος αγάπης!
Που, από εκείνη την στιγμή και μετά..
Κοιτάζοντας την μαγεία της ομορφιάς της, που προσφέρει μόνο με την επιφάνεια της,
νιώθεις κάθε φορά που την κοιτάς και το κάλεσμα της, που σε καλεί να παίξετε και
να ταξιδέψετε, μέσα στον μαγικό κόσμο του βυθού της..
Σε προσκαλεί να παίξεις μαζί με τα πολλά διάφορα παιδιά της, που ζουν μέσα της
και να γίνεις, κι εσύ ένα από τα παιδιά της και να παίξεις μαζί τους, πάνω στα όμορφα
πολύχρωμα χαλιά της..
Κάποια από τα παιδιά της, παίζουνε κρυφτό!
Που όσο πολύ ταυτίζεσαι και γίνεσαι ένα με τον βυθό, τόσο πιο πολύ ο νους σου
αντιλαμβάνεται, που μπορεί να κρύβονται αυτά τα μικρά πλασματάκια..
Σαν να κοιτάς την λεπτομέρεια του βυθού, μέσα από τα δικά τους μάτια..
Έχει πλασματάκια, που κρύβονται μέσα στα πολύχρωμα χαλιά βλάστησης του βυθού,
έχει άλλα που κρύβονται πίσω από μία πέτρα ή σε μία φωλιά, που δημιουργούν οι σχισμές
των βράχων, έχει και κάποια πλασματάκια που έχουν την δυνατότητα να παίζουν με τα χρώματα και
να καμουφλάρονται τόσο καλά, που γίνονται ένα με το όμορφο πολύχρωμο χαλί του βυθού..
Κάποια άλλα από τα παιδιά της, βλέπεις να παίζουν κυνηγητό και να τσιμπάει το ένα, την ουρά του
άλλου και το ένα δίπλα στο άλλο, φτιάχνουν ένα πολύχρωμο σύννεφο μέσα στον βυθό..
Έχει κάποια, που παίζουν το παιχνίδι του τσιλιαδόρου, που ειδοποιούν όλα τα άλλα που παίζουν
ανέμελα, ότι έρχεται ένας εισβολέας και μονομιάς, βλέπεις να κρύβονται όλα μαζί..
Βλέπεις κάποια άλλα, να δουλεύουν σαν χτίστες και να φτιάχνουν κλαράκι, κλαράκι το δικό τους σπίτι
και να κάθονται απ' έξω, σαν να σε περιμένουν να σε υποδεχτούν..
Έχει και κάποια άλλα πλασματάκια, που είναι τόσο γλυκά, που έρχονται και τυλίγονται γύρω από το
δάχτυλο σου, σαν να κουρνιάζουν και να μην θέλουν να τα αφήσεις και φύγεις..
Οι ιππόκαμποι!
Τόσο όμορφα και ξεχωριστά πλάσματα, που είναι τα μόνα που έχουν διαφορετική φύση απ' όλα τα
άλλα πλάσματα της γης..
Κυοφορούν τα αρσενικά!
Που μόνο ο βυθός, μπορεί να σου δείξει κάποια σπάνια και ξεχωριστά θαύματα της φύσης..
Τόσο διαφορετικά!
Βλέπεις περήφανους αγκαθωτούς αχινούς, να λικνίζονται σαν να χορεύουν..
Ανεμώνες να χορεύουν, ακολουθώντας τα ρέματα του βυθού..
Όλα είναι τόσο μαγικά, μέσα στον βυθό!
Τόσο, που δεν θέλεις να βγεις ποτέ από μέσα του..
Άλλα και γι' αυτό έχει φροντίσει η φύση..
Ακούς τις φυσαλίδες και την ανάσα, να γίνονται πιο βαριές, που αν γυρίσεις και τις δεις, σου δείχνουν
τον δρόμο της επιστροφής..
Της ανάδυσης..
Σου δείχνουν οι φυσαλίδες, ότι το οξυγόνο σου είναι έξω από τον βυθό, κι ότι έφτασε η στιγμή να
επανέλθεις πάλι στον δικό σου κόσμο, μέχρι την επόμενη συνάντηση γι' αυτό το σαγηνευτικό παιχνίδι..
Κάνοντας την ανάδυση, πλησιάζοντας την επιφάνεια, κοιτάς προς τα επάνω και βλέπεις έναν καθρέπτη..
Σαν ένας φράχτης που ξεχωρίζει, δυο κόσμους..
Τον κόσμο τον δικό σου, με τον μαγικό κόσμο του βυθού!
Σαν να αυτοπροστατεύεται..
Άλλα κάθε φορά, έχει να σου δείξει και κάτι καινούριο..
Αυτή είναι η μαγεία του βυθού και πάντα αστείρευτη!

Η θάλασσα..

Την θάλασσα σαν την κοιτάς, σε γαληνεύει πάντα..
Ταξιδεύει και πλημμυρίζει, την κάθε γώνια του νου..
Αν την παρατηρήσεις καλά..
Είναι η μικρογραφία, όλου του ντουνιά..
Άλλοτε είναι φωτεινή, άλλοτε είναι σκοτεινή κι άλλοτε
σου δείχνει μία εικόνα, χωρισμένη με μία αόρατη γραμμή,
σαν να κοιτάς τα σύνορα της φωτεινής πλευράς, με της σκοτεινής..
Άλλοτε την κοιτάς και δείχνει, σαν να κρυώνει και να μπιμπικιάζει,
κι άλλοτε να ζεσταίνεται πολύ  και να κάθεται γυμνή,
να απολαμβάνει το χάδι του ηλίου..
Άλλοτε σου δείχνει ένα παιδί, που σε καλεί να παίξεις,
κι αν κάνεις ζαβολιά και δεν την σεβαστείς, σου δείχνει την οργή της..
Άλλοτε την βλέπεις μέσα στον θυμό, που αφηνιάζει και ασπρίζει
με τους κυματισμούς της, να θαλασσοδέρνει το κάθε τί, αγγίζει το κορμί της..
Και μόλις τελειώσει ο σαματάς, σε αγκαλιάζει πάλι, δίχως ποτέ
της να κρατά, την κακιασμένη όψη..
Σου ξανά δείχνει στην στιγμή, την αληθινή αγάπη..
Είναι, πέρα για πέρα αληθινή, ντόμπρα, παλικαρίσια,
που δεν σηκώνει στο σπαθί, ψέμα κι αδιαφορία..
Είναι σαν ένας καμβάς, που αποτυπώνει,
την καθημερινή αλήθεια της ζωής..
Άλλοτε σε ανεβάζει εκεί ψηλά, με τους κυματισμούς της,
κι άλλοτε σε εξαφανίζει μονομιάς, σκεπάζοντας σε με τους ίδιους τους κυματισμούς της..
Όσο πολύ την σέβεσαι, τόσο σε ανεβάζει, κι αν σε δει
να πονηρεύεσαι, τόσο σε εξουσιάζει..
Πάντα κινείται και κοιτά, την κάθε γώνια του κόσμου..
Παρουσιάζει το ίδιο όμορφο και αληθινό πρόσωπο, που είναι πάντα
εφοδιασμένο, με πολύ αγάπη, ντομπροσύνη, σεβασμό και αλήθεια..
Είναι ένα κινητό, αληθινό, μεγάλο δίδαγμα..
Σεβάσου την ζωή, σαν το νερό ε τούτης, για να σε κρατεί
εκεί ψηλά και να σε προστατεύει..

Ενοχές..

Στην πορεία της ζωής μας, ποτέ δεν ξέρουμε, τι μπορεί να μας συμβεί..
Ποτέ δεν ξέρουμε, τι μας επιφυλάσσει η μοίρα..
Το κάθε τι που χτίζουμε, χτίζεται με αγώνα, είτε αυτό λέγεται συναισθηματική
σχέση, είτε επαγγελματικός τομέας, είτε οικογενειακός..
Που στο κάθε τι, χτίζονται ταυτόχρονα και συναισθηματικά δεσίματα..
Τα πιο πολλά που δημιουργούμε, είναι ομαδικά..
Περιλαμβάνουν κι άλλους ανθρώπους, από διάφορες ομάδες, ή από κοντινά
πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος, ή ακόμη και σε πιο προσωπικό
επίπεδο σχέσεις..
Που μαζί με αυτά τα άτομα, είτε επειδή πιστεύουν σε εσένα και στα όνειρα που
οραματίζεσαι, είτε οραματίζεστε μαζί για να χτίσετε κάτι και να επενδύσετε
μαζί τον αγώνα σας, για να υλοποιήσετε τα όνειρα σας, με σωματική κόπωση
και οικονομική και με μεγάλα ρίσκα..
Πολλές φορές, η πίστη στο πρόσωπο μας από κάποια άτομα, είναι τόσο μεγάλη
που ακολουθούν πίστα και σχεδόν τυφλά, τις οδηγίες μας..
Ποτέ όμως κανείς μας, δεν ξέρει την κατάληξη των πραγμάτων και των ονείρων αυτών..
Κι αν, η ιδέα έχει γεννηθεί από εμάς, τους ίδιους και τις ακολουθούν άλλοι και παει
κάτι στραβά..
Τότε, γεννιούνται οι ενοχές..
Ενοχές στο ότι, πήραμε στο λαιμό μας και άλλους ανθρώπους και τους ρίξαμε
στον πατω..
Τα βάζουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και τον καταδικάζουμε, με αποτέλεσμα να
φρακάρει ο νους μας, από τα δικά μας αλλεπάλληλα χτυπήματα, στον ίδιο μας
τον εαυτό..
Μας παίρνει από κάτω και χάνουμε, μέχρι και το χαμόγελο μας και δεν έχουμε
κουράγιο και δύναμη, για τίποτα..
Όπου βρεθούμε, κατηγορούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, στο ότι καταστρέψαμε τους
άλλους και κρίνουμε και μειώνουμε τον εαυτό μας όσο δεν παει πιο κάτω..
Αλλά, δεν είναι έτσι..
Το ότι γεννήθηκε, σε εμάς μια ιδέα και την υιοθετήσανε και την αναπτύξανε κάποιοι
άλλοι άνθρωποι, σημαίνει ότι η ιδέα μας, ήτανε πολύ καλή και ο νους τους την είδε,
πολύ αξιόλογη..
Ο καθένας μας, που παει να δημιουργήσει κάτι καινούριο, έχει και το δικό του μερίδιο
ευθύνης του ρίσκου, για αυτήν την δημιουργία..
Κι ας έχουν επενδύσει, στην δικιά μας ιδέα..
Το θέμα είναι, να μην κατηγορείς τον ίδιο σου τον εαυτό, αλλά να βλέπεις, ότι έγιναν
κάποιοι λάθος χειρισμοί, για να αποφέρουν αυτά τα άσχημα γεγονότα και όχι, ότι
φταίει η δικιά μας ιδέα..
Ποτέ, μα ποτέ, δεν πρέπει να αυτομαστιγωνουμε, τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά μετά
το χαστούκι που φάγαμε, από την ίδια την ζωή..
Να τον σηκώνουμε και να κρατάμε το μάθημα, για να αποκτήσουμε μέσα απ' όλο
αυτό, την ικανότητα να γινόμαστε καλύτεροι, αλλά και να μπορούμε, να συμβουλεύουμε
και τους ανθρώπους γύρω μας, έτσι ώστε, να μην κάνουν τα ίδια λάθη με εμάς..
Να κοιτάμε μπροστά και να προχωράμε, πιο δυνατοί και πιο ισχυροί στην γνώση μας..
Και να αγαπάμε ακόμη πιο πολύ, τον εαυτό μας..

Περνώντας την στρατόσφαιρα, της εικονικής φτώχειας..

Στην ζωή, δυστυχώς, δεν ξέρουμε ποτέ, τι εκπλήξεις μπορούμε
να συναντήσουμε..
Γεννιόμαστε από δυο ανθρώπους, που πολεμάνε να μας μεγαλώσουμε,
με όποιον δυνατό καλύτερο τρόπο μπορούν..
Μας διδάσκουν τρόπους και μας χαρίζουν όσο το δυνατόν πιο πολλά
μπορούν για να μην μας λείψει τίποτα..
Κυλούν τα χρόνια κι εμείς μεγαλώνουμε, συλλέγοντας πληροφορίες από τους
γονείς και παρατηρώντας, το αγώνα που κάνουν για την επιβίωση..
Φυσικά και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, σε μικρή ηλικία τον αγώνα τους,
όσο κι αν το θέλουμε, γιατί είναι δυο άνθρωποι, που στερούνται τα πάντα
για να μας προστατέψουν και να μας δώσουν αυτό το ένα, για να μην μας
λείψει πότε και νοιώσουμε στεναχωρημένοι..
Πηγαίνουμε σχολείο, που μας αρέσει δεν μας αρέσει, μπαίνουμε σε μια
διαδικασία που χτίζονται γνώσεις μέσα μας, κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε
ότι αυτό είναι η δουλεία μας, που μας χτίζει ένα καλύτερο μέλλον..
Κι ότι, όσο καλύτεροι είμαστε στην δουλεία μας, τόσο περισσότερα σκαλιά
χτίζουμε για το μέλλον..
Κοιτάμε τους μεγάλους, που δουλεύουν και βγάζουν λεφτά, που στα μάτια μας
φαντάζουν πολλά και θέλουμε κι εμείς, να βγούμε στο κουρμπέτι νομίζοντας ότι
θα είμαστε ανεξάρτητοι..
Αλλά στην ουσία, η δουλεία μας είναι το σχολείο, που δεν μας ανταμοιβή με λεφτά
άμεσα, αλλά με δυνατότητες γνώσεων που στο μέλλον μπορούν, αν τις χειριστούμε σωστά,
να είμαστε πολύ αξιωμένοι στο είδος που επιλέξαμε, να δημιουργήσουμε την ζωή μας..
Από την ώρα που γεννιόμαστε, είμαστε σε έναν συνεχή αγώνα,δημιουργικότητας..
Φτάνουμε σε ένα σημείο, που βγαίνουμε στην ζωή, με όσες ασπίδες προστασίας και
γνώσεων έχουμε συλλέξει και μας έχουνε δώσει, οι άνθρωποι που μας φέρανε στην ζωή,
που ποτέ, όσο είναι γεροί,  δεν φεύγουν από δίπλα σου, αν γυρίσεις το κεφάλι,
πάντα εκεί θα τους δεις..
Βγαίνοντας στην ζωή, παραλαμβάνουμε μια σκυτάλη, χτισμένη με κόπο και ιδρώτα από
τους γονείς μας, που περιέχει μια προίκα υλικών αγαθών και συναισθηματικών γνώσεων,
που όταν την ενώνουμε με τον δικό μας αγώνα γνώσεων, φτιάχνεται μια αξιόλογη περιουσία,
είτε γνώσεων, είτε υλικών αγαθών, που είναι το εισιτήριο που σε παραδίδει, σε ένα
υψηλότερο βάθρο της ζωής, για να ξεκινήσεις τον δικό σου αγώνα και να χτίσεις την σκυτάλη,
με τον δικό σου πόνο και ιδρώτα, για να την παραδόσεις με την σειρά σου, στους απογόνους
σου πιο εμπλουτισμένη την σκυτάλη αυτή..
Παραλαμβάνοντας όμως την σκυτάλη, η ευθύνη είναι βαριά, για να χτίσεις παραπάνω από όσο
είναι ήδη χτισμένη και να την χειριστείς σωστά, έτσι ώστε να μην γκρεμιστεί από αυτά που είναι
ήδη χτισμένα πάνω της..
Ξεκινώντας λοιπόν, εφοδιασμένοι καλά, τον αγώνα της ζωής, αφοσιωνόμαστε τόσο πολύ στο έργο
μας, που κυλάει ο χρόνος τόσο γλυκά, που δεν τον καταλαβαίνουμε, γιατί μαζί με αυτόν, χτίζουμε
κι εμείς με τον αγώνα μας και νοιώθουμε γεμάτοι ψυχικά και καμαρώνουμε, τον ίδιο μας τον εαυτό..
Είναι όλα τόσο αρμόνικα, που κοιτάμε ψηλά στον ορίζοντα και προχωράμε καμαρωτά, έχοντας οδηγό
τον ήλιο, που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει, νοιώθουμε υπέροχα, τεράστιοι, τόσο τεράστιοι που
ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι, πλασματάκια του Θεού, κι ότι ακούμε γύρω μας να γίνεται, νομίζουμε
ότι σε εμάς ή τους δικούς μας ανθρώπους δεν μπορεί να συμβεί κάτι κακό, γιατί νοιώθουμε
τόσο δυνατοί..
Κι όμως όλα για εμάς είναι και πάνω από το κεφάλι μας..
Βαδίζουμε αγέρωχοι, νομίζοντας ότι, ότι έχουμε χτίσει, είναι δεδομένο..
Κάνοντας όνειρα πιο πολλά και απλώνοντας τα πόδια μας, σύμφωνα με τις δυνατότητες μας, μακρυά..
Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο σε αυτήν την ζωή, καμία κατάσταση..
Η ζωή, όσο εμείς κάνουμε όνειρα και χτίζουμε επάνω της, γελάει, γελάει χωρίς να ξέρουμε τι εκπλήξεις
μας επιφυλάσσει..
Κι έτσι κυλώντας ο χρόνος, περπατώντας καμαρωτοί εμείς και ανέπαφοι από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας,
ξαφνικά η ίδια η ζωή, μπορεί να κάνει ένα τίναγμα και να αρχίσουν να γκρεμίζονται όλα αυτά, που μας είχαν
παραδώσει οι γονείς μας και χτίσαμε εμείς με την σειρά μας, στην δίκια μας πορεία..
Από το άσπρο, περνάμε στο μαύρο, με τόση ταχύτητα, που περνώντας τα σκαλιά που χωρίζουν,
το μαύρο με το άσπρο..
Κι όσο γρήγορα, χτίζαμε και νοιώθαμε δυνατοί και γίγαντες στην ζωή, τόσο πιο πολύ χρόνο διαρκεί και
το σύρσιμο αυτό..
Είναι τόσο επίπονο, που νιώθεις σαν να πέφτεις με μεγάλη ταχύτητα, με μια μηχανή και η άσφαλτος
σου λειώνει την σάρκα..
Νιώθεις να καίγεσαι..
Καθώς βασίλευες σαν ένα αστέρι, ψηλά στον ουρανό, φωτιζόμενο από άλλα αστέρια παρέα, κι όλα
μαζί φεγκοβολούσατε την γη..
Και ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι πέφτεις, πέφτεις στην γη, που φώτιζες μαζί με  τα άλλα αστέρια..
Και περνώντας την στρατόσφαιρα, αρχίζεις να καίγεσαι και να διαλύονται τα κομμάτια σου, δείχνοντας
σου η ζωή, την στέγνη πραγματική αλήθεια..
Φαντάζοντας σε, ένα γίγαντα, πέφτοντας και διαπερνώντας την στρατόσφαιρα, φτάνεις στην γη γδαρμένος,
καμένος και τόσο δα αδύναμος, από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα..
Ξάφνου, βλέπεις πράγματα, που φάνταζαν στα μάτια σου πριν πέσεις, τόσο μικρά και ασήμαντα,
τόσο τεράστια και άπιαστα..
Από εκεί που ήσουν, μεγάλος και τρανός..
Γνωρίζεις έναν άλλο κόσμο, που απείχε από τον δικό σου, τόσο πολύ, που ούτε καν έδινες σημασία
σε αυτόν, γιατί νόμιζες ότι δεν θα σου συμβεί πότε τίποτα..
Βλέπεις χέρια να σε βοηθάνε, σε αυτόν τον καινούριο κόσμο και μάτια να σε λυπούνται και να μην σε
υπολογίζουν, ζώντας στον δικό σου, παλιό γνώριμο κόσμο και απογοητεύεσαι..
Είναι σαν ένας καθρέπτης, που αν τι για το πρόσωπο σου, δείχνει τον χαρακτήρα σου, που σε τρομάζει
και σε κάνει να λυπάσαι, για τον κόσμο που ζούσες και τον τρόπο που διαχειριζόσουν καταστάσεις
και έβλεπες γύρω σου τα άλλα, τόσο μικρά και πολλές φορές, δεν τα κοίταζες καν..
Από αυτόν τον κόσμο όμως, που δεν έδινες σημασία, γνωρίζεις και χέρια πλούσια, τόσο πλούσια ψυχικά,
που δεν ξανά δες, σε κανέναν κόσμο φανταχτερό και φωτεινό..
Πέφτοντας στην γη, τόσο δα, από τόσο τεράστιος που φάνταζες τον εαυτό σου, σου έχουν μείνει μόνο,
η πληγωμένη υπερηφάνεια, άλλα και η γνώση..
Την γνώση, δεν μπορεί να σου την κάψει κάνεις, γιατί είναι ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του νου, αλλά
μπορεί να σε κάψει η ίδια η γνώση, αν δεν την χειριστείς σωστά και με σεβασμό, από εκεί ψηλά που
σε ανεβάζει, μπορεί να σε πετάξει και κάτω απ' την στρατόσφαιρα..
Και εκεί που είχαμε τα πάντα, δεν έχουμε τίποτα..
Νοιώθουμε ντροπή, κοιτάζοντας να πιαστούμε και να ζητήσουμε βοήθεια, για να επιβιώσουμε, εκεί
που εχθές, δεν νοιώθαμε την ανάγκη κανενός..
Ντροπή υπερηφάνειας..
Σκύβουμε το κεφάλι και πολεμάμε, για να ξαναχτίσουμε από την αρχή, να σταθούμε στα πόδια μας..
Μας παίρνει από κάτω..
Χάνουμε την ψυχική δύναμη και απογοητευόμαστε, με τα πάντα..
Ξαφνικά, από εκεί που ήτανε όλα άσπρα, γίνανε όλα μαύρα..
Νοιώθουμε τόσο αδύναμοι, που δεν έχουμε ούτε κουράγιο, να κουνήσουμε τα χέρια μας..
Εδώ όμως, φαίνονται οι γνώσεις μας και η ψυχική δύναμη, που μας δώσανε οι γονείς μας και
συλλέξαμε, από την ίδια μας την ζωή..
Απλά η ζωή μας δείχνει, ότι ο μεγαλύτερος πλούτος την ζωής, είναι η υγεία, η ταπεινότητα και
η εκτίμηση και των πιο μικρών πραγμάτων..
Και ότι, όλοι οι άνθρωποι, είμαστε το ίδιο..
Διαφέρουμε μόνο, σε τάξεις ψυχής..
Ψυχικό πλούτο και όχι οικονομικό..
Ίσως να είναι, το πιο σκληρό μάθημα της ζωής, άλλα είναι και το πιο πολύτιμο..
Να μάθεις, να νιώθεις γεμάτος και με μια ντοματούλα, που γεννάει η φύση και όχι με μια άψυχη porse,
που κατασκευάζει ο άνθρωπος..
Να νιώθεις ζεστασιά, από την συντροφικότητα και όχι από ένα παλάτι, φτιαγμένο από μπετά..
Να ξυπνάς το πρωί και να κάνεις τον σταυρό σου, που έχεις την υγεία σου..
Να χαμογελάς και να προχωράς, ταπεινά με εκτίμηση και των πιο μικρών, πραγμάτων..
Τότε θα δεις και την αληθινή, δύναμη σου..
Την ανθρωπινή και ψυχική δύναμη..
Τότε θα νοιώσεις και το αληθινό χαμόγελο, που γεννιέται από την ψυχή και καταλήγει, στην έκφραση
του προσώπου σου..
Απλά κοίτα δίπλα σου και μπροστά..
Πότε μην κοιτάς μπροστά, ξεχνώντας αυτά που έχεις δίπλα σου, πρώτα κοίτα δίπλα και μετά μπροστά..
Και χαμογελά!!!

Νοσταλγία..

Πολλές φορές, στην πάροδο της ζωής μας με τις ποικίλες υποχρεώσεις που μας περιβάλουν..
Χάνουμε τον χρόνο..
Τρέχει τόσο γρήγορα, σαν τον νερο σε ένα ρυάκι..
Περνάει τόσο γοργά, πού για να τον δεις πρέπει να κάνεις φοκους, και με τα μάτια σου να φωτογραφίζεις στιγμές..
Αλλά οι σωροι προβλημάτων μας, δυστυχώς είναι σαν μία ομίχλη, πού μπαίνει μπροστά στα μάτια μας, με αποτέλεσμά οι στιγμές αυτές, να περνούν στο υποσύνηδητο μας και κάποιες φορές να μην τις αντιλαμβανόμαστε κιόλας..
Δυστυχώς όμως, τον χρόνο μόνο με στιγμές μπορούμε να τον διαβάσουμε..
Στιγμές έντονες και σημαντικές στην ζωή μας, όπως το καλοσωρισμα μιας νέας ζωής, του γέλιου, του κλάματος, της οργής, ακόμη και τις άσχημες στιγμές πού νοιωθουμε, τον πόνο της απώλιας..
Κι ομως, ο χρόνος τρέχει και μαζί με αυτόν πληθαίνουν και οι υποχρεώσεις, πού παρασερνουν μαζί τους, κι εμάς..
Είναι σαν μία ρόδα, πού την πήρε ο κατήφορος, χωρίς σταμάτημο..
Πού στο πέρας της, βλέπει πολλά, αλλά ποτέ δεν σταματά..
Υπάρχουν όμως στιγμές, πού μια δύναμη του νου μας, παγώνει τον χρόνο, σαν να μας ταξιδεύει, πιάνοντας μας ένα χέρι και μας ανατρέχει, πίσω στο παρελθόν..
Πού ε ως διαμαγιας, έχει ξεδιαλύνει από τις πιο άσχημες καταστάσεις, τις πιο όμορφες στιγμές, μεσα από αυτές..
Είναι τόσο έντονες οι εικόνες, σαν να τις βλέπεις ζωντανά μπροστά σου..
Άλλοτε χαμόγελας, άλλοτε δακρύζεις..
Το ταξίδι της νοσταλγίας, ίσως είναι και το καλύτερο ξεμπέρδεμα, πού σου δείχνει καθαρά, με το πέρας του χρόνου, κάποια πράγματα που σου φαίνοντουσαν, βουνό η παρεξήγησημα..
Δεν σε αφήνει να ξεχνάς, από πού προέρχεσαι, από πού διδαχτηκες και πήρες κάποιες βάσεις, που σε κάνανε, αυτό πού είσαι τώρα..
Και σε διδάσκει, οτι οι άνθρωποί πού φύγαμε απ' την ζωή σου, πού αγαπάς τόσο πολύ..
Δεν πέθανανε ποτέ στην ουσία, γιατί ζουν και βασιλεύουν μέσα σου, τόσο έντονα, πού έχουν την δύναμη, να σε κάνουν να χαμόγελας και να δακρύζεις..
Απλά, για να μην, ξεχνάς..

Ο αετός..

Το αετό, σαν τον κοιτάς, τον καμάρωνεις..
Γιατί πετάει ψηλά και βασιλεύει στα ουράνια..
Σχίζει τους αιθέρες, με τα άτσαλενια του φτερά..
Έχει τόσο δύναμη σωματική, όσο και ψυχική..
Έχει μία άγρια ομορφιά, πού δεν μπορεί να την φυλακίσει κανείς..
Όταν στέκεται καμαρότος, κάθεσαι και τον θαυμάζεις και τον ζηλεύεις..
Θα ηθελες κι εσύ, να έχεις το θάρρος του, την δύναμη του και την ελευθερία του..
Αν τύχει και τον δεις, νοιώθεις τυχαιρος..
Κι αν τύχει και είσαι ένας σταθμός που διάλεξε αυτός, για να ξαποστάσει..
Είναι κάτι σπάνιο και άγριο συνάμα..
Γιατί μαγεύεσαι τόσο πολύ, πού βυθίζεσαι στον ταυτισμο μαζί του..
Τόσο πολύ, πού νομίζεις οτι σου ανοικει..
Ο αετός, μόνος διαλέγει τον τελευταίο του σταθμό, κανείς δεν του το επιβάλει..
Για να κερδίσεις, αυτήν την την θέση από μόνος σου, πρέπει να του το αποδείξεις..
Θέλει αφοσίωση και δύναμη πολύ..
Δύναμη, να πιαστεις απ' το δυνατό του ραμφος, να αντέξεις τις δυνατές πτώσεις του, πού σκίζουν τους αιθέρες και τα δυνατά χτυπήματα..
Πρέπει αν τύχει και είσαι ο σταθμός του, να κρατήσεις το πιο πολύτιμο μάθημα, πού σε έχει διδάξει..
Οτι αν πεσεις, όσο κι αν πονέσεις, επίβαλεται να ξανασηκωθείς..
Κι αν χαθείς, στο ταξίδι σου και δεν φτασεις στον τελικό σου προορισμό, δεν πρέπει να τα παρατησεις, αλλά να συνεχίσεις να πολεμας..
Ποτέ μαζί του μην τα βάζεις, σαν ρθει η ώρα για να απογειωθεί, για το μακρινό του ταξίδι, σχίζοντας ψηλά τους ουρανούς..
Δεν μπορείς να τον φυλακίσεις, ούτε και να τον κρατήσεις..
Γιατί μόνο αυτός μπορεί, από εκεί ψηλά να δει το κάθε τι..
Το χάδι του άνεμου, στα απέραντα λιβάδια, πού δημιουργεί ένα στρώμα χρυσού, σαν μία γλυκιά μελωδία..
Αυτός, ειναι μόνος του εκεί ψηλά, κι ας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος..
Πρέπει να τον αφηνεις, με ένα γλυκό χαμόγελο, κι όχι να του θυμώνεις..
Να εκτιμάς, αυτόν τον σταθμό..
Όπως εκτιμά κι ο αετός, τον κάθε του σταθμό..
Και να βγεις πιο δυνατός και ταπεινός, από αυτό το μικρό ταξίδι..

Το ένστικτο της ζωής..

Με τον ενθουσιασμό, ποτέ σου μην θυμώνεις..
Είναι ένστικτο ζωής, πού σου δίνει θάρρος..
Θάρρος και δύναμη, για να προχωρείς και να κυλάς μπροστά..
... Γιατί πάντα σε οδηγεί, στο ραντεβού του έρωτα..
Περνώντας από διάφορους σταθμούς, μέχρι να βρει τον σωστό σταθμό του έρωτα..
Πού με την σειρά του σε ταξιδεύει, για το ραντεβού που έχει με την αγάπη..
Περνώντας από διάφορες αγκάλες, πού είναι σαν λιμανάκια, αλλά τα τρώει ο καιρός και το αγιάζι..
Τρώγωντας φουρτούνες, με πονεμένο σώμα από το αγιάζι..
Θα έρθει η στιγμή πού θα φτάσει, στο σωστό ραντεβού..
Στο πιο γαλήνιο και ζεστό λιμάνι, για να αράξει..
Στην αληθινή αγάπη!
Για αυτό, με τον ενθουσιασμό και τον έρωτα..
Ποτέ σου, μην τα βάζεις..
Γιατί είναι, μόνα και ταξιδιάρικα, μέχρι να βρουν λιμάνι..
Απλά ακολούθα τα, σαν ένα αστέρι, πού σε οδηγεί, στα πιο ωραία μέρη!

Είναι πού η αγάπη πάντα αργεί κι όταν έρθει δεν είσαι εκεί..

Πάντα μπερδεύουμε τον ενθουσιασμό, με την αγάπη..
Και χάνομαστε μέσα στις πληγές εγωισμού, που μετά μπαίνουμε σε μία διαδικασία αναμονής για την αγάπη..
Που οι πληγές μας δεν αφήνουν σαν σκιες να δούμε, την πραγματική αγάπη, με αποτέλεσμα να λέμε οτι δεν υπάρχει και να βρίζουμε την μοίρα μας..
... Η αγάπη υπάρχει μέσα μας, αρκεί να την δούμε εμείς και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας..
Για να μπορέσουμε να αφήνουμε κάποιον άνθρωπο, που έρχεται στην ζωή μας, να την ξεσκεπάζει και να την ενεργοποιεί..
Κι οχι να κλωτσάμε την αγάπη..
Για να είμαστε πάντα εκεί όταν έρχεται η αγάπη, όσο κι αργήσει να 'ρθει..
Κι όχι να είμαστε κλεισμένοι μέσα στις σκιες, που άφησε ο εγωισμός μας, από αυτά πού ήθελε να πάρει και δεν πήρε, από έναν έρωτα πού πέρασε απ' την πορεία της ζωής μας..
Αγάπα τον εαυτό σου, κι όταν μέσα από αυτόν, μπορείς και κάνεις κινήσεις αγάπης και μέσα από τα μάτια σου κοιτάς τα πάντα με αγάπη..
Τότε η αγάπη, θα έρθει πολύ σύντομα και θα είναι αληθινή..
Αλλά μέχρι τότε ο δρόμος, είναι μακρύς..
Γι' αυτό η αγάπη αργεί..
Κανόνισε να είσαι εκεί..!

Καθημερινά προβλήματα που μας αποσυντονίζουν...

Η καθημερινότητα και οι συνθήκες διαβίωσης, πού μας συσωρεύουν χιλιάδες προβληματισμούς από διάφορες υποχρεώσεις..
Μας δημιουργούν διάφορα κενά μέσα μας που πολλές φορές, χάνουμε την ουσία των πραγμάτων και την εκτίμηση στο κάθε τι πού έχουμε δίπλα μας..
Αυτά τα κενά δεν δημιουργούνται από μόνα τους, αν δεν τα αφήσουμε να μεγαλώσουν μέσα μας..
Έκταση περνούν πιο πολύ, μόνο αυτά πού δίνουμε πιο πολύ σημασία, κι αν είναι πράγματα πού μας βαραίνουν, είναι σαν να φορτώνουμε κι άλλο βάρος από μόνοι μας και να κολλάμε σαν να μας ρουφάει μία κινούμενη άμμος..
Με αποτέλεσμά να τα χάνουμε και να μας πιάνει πανικός, σε βαθμό πού δεν μπορούμε να αντιδράσουμε..
Σαν να κινούμε τα χέρια μας, από κάτω προς τα πάνω, για να βγούμε απ' την κινούμενη άμμο και από το λάθος χειρισμό του πανικού, να μας σπρώχνουμε όλο ένα και πιο βαθιά..
Όλοι μας έχουμε χιλιάδές πρόβλημα πού μας βαραίνουν, κι ένας από τους χιλιάδές, είμαι κι εγώ..
Κάθοντας στον κήπο του σπιτιού μου, γιατί στο σπίτι ένοιωθα μέσα όλο ένα να στέρευει από οξυγόνο, και το κλήμα να βαραίνει από χιλιάδές σκέψεις, στο σαφάρι για την εύρεση λύσεων στα προβλήματά μου..
Κάθισα στο τραπεζάκι πού είναι κάτω από την μουριά, χαϊδεύοντας με, οι αχτινες του ηλίου πού διαπερνά ανάμεσα από τα κλαδιά της μουριάς και ζωγραφίζοντας την, στο έδαφος πού είναι σκεπασμένο από γκαζόν, με την σκιά της, δείχνοντας την ύπαρξη της..
Επιτέλους πήρα μία βαθιά ανάσα καθαρού οξυγόνου, πού γέμισε και χορτασαν τα πνευμόνια μου..
Άρχισε να ηρεμεί το μυαλό μου και να αντιλαμβάνεται διάφορους ήχους, πού μας περικλείουν καθημερινά γύρω μας και δεν τους ακούμε, γιατί είμαστε βυθισμένοι στους σωρούς προβλημάτων, χάνοντας την κάθε ύπαρξη γύρω μας..
Προσπαθώ να απορώφουμαι, από τον κάθε ήχο πού ακούω ξεχωριστά, πού ο καθένας ήχος κρύβει και την δικιά του εικόνα και αγώνα από πίσω του..
Ακούω μηχανές πού κουρεύουν το γκαζόν, πού τις κατευθηνουν ανθρώπινα χέρια..
Ακούω αεροπλάνα, πού περνούν από πάνω μας γεμάτα ψυχές..
Ακούω φωνουλες, από διάφορες παιδικές ψυχές, πού παίζουν ανέμελα γεμάτα χαμόγελα..
Ακούω κελαιδισματα πουλιών, πού μας τραγουδούν καθημερινά, τις πιο τελειες μελωδίες πού μας χαρίζει απλόχερα καθημερινά γύρω μας η ίδια η ζωή..
Κι όμως!
Στην καθημερινότητά μας δεν τα ακούμε, ούτε τα βλέπουμε..
Σαν να κλωτσαμε, όλα αυτά τα έργα τέχνης πού μας χαρίζει απλόχερα η ίδια η ζωή..
Σαν να κλωτσαμε, την ίδια την ζωή..
Πρέπει οι ίδιοι να χαρίζουμε, κάθε μέρα κι ένα λεπτό, μίας τέτοιας ανάσας στον εαυτό μας..
Για να εκτιμούμε και να βλέπουμε τελικά, οτι έχουμε τα πάντα γύρω μας και οτι κάνεις δεν είναι μόνος..
Απλά μόνοι μας, απομονώνωμαστε..
Και χάνουμε την κάθε ουσία της ζωής, ακόμη και την πορεία μας σε αυτήν, κι αυτά πού έχουμε χτίσει..
Εύχομαι μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα ανάσας στον κήπο..
Να είμαι πιο ικανός, να βλέπω καθημερινά και μια ζωγραφιά της ζωής, σε όποια μορφή, παραπάνω..
Η ζωή είναι μία όμορφη ομαδική αλυσίδα, σαν ένα κόσμημα..
Ας την εκτιμήσουμε, πριν το τέλος..

Ο χρόνος

Ο χρόνος όσο γοργά κι αν τρέχει..
Σαν χείμαρρος παρασέρνει τα πάντα στο πέρας του..
Ο χρόνος που με την δύναμη του, όλα τα γεννά κι όλα τα παίρνει..
Αγερωχος και ανίκητος απ' όλα τα θεριά..
Καμία δύναμη δεν τον σταματά..
Ακόμη και οι ζωες που φέρνει και τις παίρνει να πάψουν να υπάρχουν,  αυτός αγερωχος θα συνεχίζει να κυλά..
Μόνο η στιγμή μας δίνει αυτήν την δύναμη,  που νοιώθουμε να σταματά..
Η δύναμη της αγκαλιας που σε απορροφά και σε κάνει να αισθάνεσαι οτι δεν υπάρχει τίποτα γύρω σου..
Η δύναμη από ένα άγγιγμα..
Κι όμως ο χρόνος δεν σταματά..
Στο δείχνει και στο δέρμα σου,  και στις δυνατότητές σου..
Κι εσύ απλά τον κοιτάς σαν θεατής και χάνεις το κάθε λεπτό που κυλά..
Πιάστον σαν σανίδα και κάνε ένα σάλτο επάνω του..
Και άστον να σε οδηγήσει αυτός..
Μην τον φοβάσαι..
Και να σε ρίξει, θα σε ξανασηκώσει..
Και μόλις σηκωθεις,  ξανακάνε το σάλτο..
Μην φοβάσαι την ζωή και τον χρόνο της..
Γιατί θα σε αφοπλίσει..
Κύλα μαζί με τον χρόνο, όπως κυλά κι αυτός και ζήσε..
Απλα χαμoγέλα και ζήσε!

Λάθος

Το λάθος στην ζωή, είναι κάτι αναπόφεκτο για όλους μας..
Κι όμως κατακρίνεται απ' όλους μας όταν γίνεται ένα λάθος..
Κάποια λάθη είναι μοιραία και χωρίς περιθώρια να διορθωθούν ή να είναι αναστρέψιμα τα αποτελέσματά τους..
Ένα λάθος μπορεί να ενεργοποιήσει πολύ οργή ή ακόμη και μίσος από άλλα άτομα, μερικές φορές και από εμάς για το ίδιο πρόσωπο μας..
Το θέμα είναι, όσο βαρύ κι αν είναι κάποιο λάθος, να μην μας κλείνει σε ένα δωμάτιο σκοτεινό μέσα μας,  γεμάτο φόβο και τύψεις..
Πρέπει πάντα να κρατάμε την σοφία του λάθους αυτού, για να μπορέσουμε να κρατήσουμε αναλοίωτο το μάθημα που δίνει σε εμάς, ακόμη και στους συνανθρώπους μας..
Για να μπορούμε να είμαστε πιο ικανοί, πάνω απ' όλα για τον ίδιο μας τον εαυτό και με την σειρά για τους ανθρώπους πού έχουμε δίπλα μας,  να χειριζόμαστε και να διδάσκουμε και ταυτόχρονα να διδασκόμαστε κιόλας..
Για τυχόν ίδιες καταστάσεις ή ακόμη και παραπλήσιες, έτσι ώστε να μην φοβόμαστε να τις αντιμετωπίσουμε και ξαναφτάνουμε σε ένα σημείο διχασμού,  δημιουργώντας έναν πανικό μέσα μας..
Που θα αποφέρει τα ίδια λάθη, αγνοώντας το μάθημα πού μας δίδαξε στο παρελθόν ένα παραπλήσιο λάθος δικό μας ή κάποιου συνανθρώπου μας..
Για αυτό είναι καλό να μην προτρέχουμε και κατακρίνουμε ένα λάθος του συνάνθρωπου μας,  άλλα να κοιτάμε να μας διδάσκει κι εμάς τους ίδιους έτσι ώστε να προστατευόμαστε..
Γιατί, όλα πάνω απ' το κεφάλι μας είναι..
Κι αν τυχόν έχουμε διδαχτεί πιο πριν από το ίδιο λάθος από κάποιον συνάνθρωπο μας, να δίνουμε τα φώτα μας και να δείχνουμε τον δρόμο, έτσι ώστε να μην κλειστεί μέσα του και κάνει κακό στην ψυχουλα του..

Ενα βήμα μπροστα...

Για να ξεκολλήσεις απο μια κατάσταση που σε στοιχειώνει και σε αφήνει στάσημο..
Ειναι σαν να εισαι βυθισμένος στο βούρκο..
Και τραβώντας σε, ένα χέρι που σε ξεκολλάει σε κάνει και νοιώθεις πόνο.. Σαν να βεντουζάρει ο βούρκος σε όλο σου το σώμα και ξεριζώνει όλα τα σωθικά..
Μετά νοιώθεις μουδιασμένος..
Μέχρι που επανέρχεσαι και μπορείς να σταθείς και να κάνεις ενα βήμα μπροστά, μακριά από τα στοιχειά.....
Πολλές φορές το καλό μας είναι και από τις πιο επίπονες μεθόδους..
Αλλά μας ελευθερώνει με περισότερη σοφία και εμπειρία!
Το καλό μας είναι πάντα ο πιο δύσκολος δρόμος!

Η ζωή είναι ένα μονοπάτι μέσα στην ζούγκλα..

Η ζωή έχει πολλά μονοπάτια που ο καθένας έχει το δικό του μονοπάτι..
Το κάθε μονοπάτι είναι περιτυλιγμένο από άγρια βλάστηση που σκιάζει
το κάθε μονοπάτι και είναι γεμάτο παγίδες..
Αν κοιτάς τις λεπτομέρειες σε κάθε βήμα θα γίνεσαι όλο ένα και πιο
έμπειρος και πιο προσεκτικός..
Δεν θα φοβάσαι γιατί θα ξέρεις και τους κίνδυνους σιγά σιγά και θα
ξέρεις να προστατεύεσαι και να τους αποφεύγεις..
Για να είμαστε ένταξη απέναντι σε αυτήν την ζούγκλα πρέπει να είμαστε
κανονικοί στρατιώτες..
Με πειθαρχία και ταπεινότητα και με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα
πάντα άγρυπνο..
Πάντα σε επιφυλακή για το κάθε τι που υπάρχει γύρω μας..
Και κάθε τόσο να καθαρίζουμε και να περιποιούμαστε με αγάπη την
βλάστηση που υπάρχει γύρω από το μονοπάτι μας έτσι ώστε να μην μεγαλώσει
και καλύψει όλο το φως η μας κλείσει το ονόματι με τα αιχμηρά κλαδιά
που αν δεν τα περιποιηθούμε και δεν τα καθαρίζουμε θα βγουν στο
μονοπάτι μας..
Αν καθόμαστε και αφήνουμε να επικρατεί ένα χάος και δεν έχουμε
πρόγραμμα και πειθαρχία για το πρόγραμμα αυτό..
Επειδή μας αρέσει η ανεμελιά και κυριαρχούν μόνο τα δικά μας θέλω
χωρίς να δίνουνε σημασία σε τίποτα άλλο εκτός από τα θέλω μας..
Νομίζοντας έτσι ότι ζούμε ελευθέρα και έχουμε βρει την γαλήνη μέσα
από τις σκιές..
Τότε πολύ άπλα θα μεγαλώνουν οι σκιές μας και δεν θα ξέρουμε πότε
το τι μπορεί να ξεπροβάλει μέσα από εκεί..
Κι όσο πιο μεγάλες οι σκιές τόσο πιο πολλά μπορούν να κρυφτούν
και να παραμονεύουν να χτυπήσουν σε στιγμή που θα μας βρουν
ευάλωτους η χαλαρούς..
Αν δεν κρατάμε το μονοπάτι μας εντελώς τακτοποιημένο και αφηνόμαστε
δεν θα δούμε πότε το μεγαλείο της αρχοντιάς..
Το μεγαλείο της αρχοντιάς θα το δούμε μόνο όταν είναι πεντακάθαρο
το μονοπάτι μας και η βλάστηση γύρω του πολύ περιποιημένη χωρίς να
αφήνουμε ούτε ένα πλατύ φύλλο να σκιάζει το μονοπάτι μας και πέφτει
καμαρωτός ο ήλιος στον δρόμο μας και τον ζεσταίνει και του δίνει ζωή..
Την ανεμελιά και την γαλήνη για να την δούμε στο απολυτό και να μπορούμε
να εκτιμούμε το κάθε τι..
Από το πιο μικρο και να καταλαβαίνουμε στο απολυτό την αξία του..
Πρέπει να την δούμε μέσα από τα μάτια του στρατιώτη..
Γιατί αν κοιτάμε απλά σαν τουρίστες τον στρατιώτη τότε μια ζωή θα μένουμε
στάσιμοι νομίζοντας ότι ζούμε όμορφη και ανέμελη ζωή...
Αν δεν νιώσεις την δημιουργία ποτέ δεν θα φτάσεις ανοίγοντας το μονοπάτι
από την άγρια βλάστηση στην κορυφή για να δεις από ψηλά την ομορφιά
την φύση της ζούγκλας και να σου ενεργοποιήσει την γαλήνη που ζει
μέσα σου...
Η ζωή και η αλήθεια θέλει δουλεία πολύ!!!
Όπως και να βρεις το μεγαλείο της γαλήνης μέσα σου!!!

Ο αληθινός έρωτας..

Πολλές φορές στην Ζώη μας νοιώθουμε έρωτα για κάποιον άνθρωπο
άλλα στην ουσία είναι ένα μπέρδεμα συναισθημάτων που στην
πραγματικότητα είναι ένας εντόνως ενθουσιασμός..
Που με την πάροδο του χρόνου μήτε θέλουμε να αποδείξουμε η να πούμε
για να πείσουμε κάποιους ανθρώπους που έρχονται στην ζωής μας ότι είναι
κάτι που έχει τελειώσει και έχει χαθεί και δεν υπάρχει κανένας κόκκος
ψεγαδιου μέσα μας για εκείνον τον έρωτα..
Και πολλές φορές το κάνουμε αυτό και για να πείσουμε τον ίδιο μας τον
εαυτό ότι έχει πεθάνει και δεν υπάρχει..
Πολλές φορές νομίζουμε ότι επειδή ξεχνάμε την στιγμή που πέρασε εκείνος
ο έρωτας από την ζωή μας επειδή επικεντρωνόμαστε σε άλλα πράγματα
η ακόμη και σε καινούργιους έρωτες..
Άλλα μόλις αφήσουμε νοιώθοντας ασφάλεια και σιγουριά για όλα αυτά
η για να φανούμε υπεράνω, αυτός ο έρωτας που είχε θαφτεί να ξεθάβεται
σιγά σιγά και να βγαίνει στην επιφάνεια ξανά..
Μέχρι να βγει στην επιφάνεια και τον αγγίξει το οξυγόνο και ξανά αναζογωνοποιηθει
η φλόγα του έρωτα που ανάλογος στην φάση που βρισκόμαστε στην ζωή μας
μπορεί να από φλόγα να είναι και ολοκαύτωμα και καταστροφικό..
Ο έρωτας είναι σπάνιος και όμορφος όπως είναι και η αγάπη..
Γι' αυτό και πολλές φορές γίνεται αυτό το μπέρδεμα συναισθημάτων έρωτα και ενθουσιασμού
και μετατρέπουμε τα πάντα σε έρωτα..
Πάντα όταν κρατιέται μια επαφή η ξανά τυχαίνει να ξανά δημιουργείται η επαφή με κάποιον
άνθρωπο από το παρελθόν μας..
Αργά η γρήγορα θα νοιώσουμε και την δύναμη αυτής της φλόγας του έρωτα..
Όσο κι αν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας δεν μπορούμε..
Ακόμη και όλα τα δάχτυλα να βάλουμε μπροστά μας το μονό που κάνουμε είναι να κόβουμε
την εικόνα της γυμνής αλήθειας από τα δίκια μας μάτια και να φτιάχνουμε έναν πλασματικό
δικό μας κόσμο με την δίκια μας αλήθεια..
Άλλα και πάλι η φύση του έρωτα θα μας δείξει όσο κι αν κρυφτούμε την πραγματική αλήθεια
του έρωτα..
Του αληθινού έρωτα..
Ακόμη και πίσω από μια κολόνα διπλάσια από εμάς αν κρυφτούμε..
Θα μας προδώσει η σκιά μας...
Γι' αυτό είναι καλύτερα να κοιτάμε την γυμνή αλήθεια και να μάθουμε μέσα από αυτήν να ζούμε
και να την χειριζόμαστε ταπεινά..
   

Θυσια ζωης..

http://youtu.be/v8MOgughau4
Θυσια ζωης δεν ειναι το οτι θυσιαζουμε τα θελω μας..
Το θεμα ειναι να βλεπουμε τι μας προσφερεται γυρω μας και
ποιοι ειναι αυτοι που μας τα δινουν απλοχερα θυσιαζοντας τα παντα
για να εχουμε εμεις οσο δυνατον πιο πολλα και ευκολα στην ζωη μας..
Χωρις να κοιτανε τον εαυτο τους η αν πονουν για το οτιδηποτε μας
προσφερουν η το σωμα τους ειναι κουρασμενο και καταπονεμενο..
Ειναι παντα εκει και πολεμουν σιωπηλοι και ταπεινοι..
Ειναι παντα διπλα μας..
Η μανα..!!!
Που κι αυτοι εχει ξεκινησει οπως εμεις ξεγνοιαστη και ζωντας τις στιγμες
της ζωης της και ερωτευοντας εναν ανθρωπο που στην συνεχεια εξεληχθηκε
και γεννηθηκε μια οικογενεια..
Που μεσα απο αυτην την οικογενεια γεννηθηκαν οι καρποι της που ειμαστε εμεις!
Η μανα παντα αν εχει ενα παιδι η δυο η τρια..
Εχει και ενα παραπανω που δεν αναπτυχθηκε μεσα στην κοιλιτσα της αλλα
τον βρηκε και τον ερωτευτικε και δημιουργησε ολα αυτα..
Τον αντρα της..
Που ειναι παντα διπλα του να τον φροντιζει και να του κρατα το χερι πολλες
φορες χωρις να κοιταει τον ιδιο της τον εαυτο, αλλα κοιταζοντας τον εαυτο της
μεσα απο τα ματια του αντρα της..
Να δουλευει και να ακολουθει παντου τον συζηγο της εχοντας την ευθηνη των
παιδιων της και να φροντιζει τους παντες μεσα στο σπιτι και εχοντας ενα
σπιτι μονιμος περιποιημενο..
Πολλες φορες χωρις να δεχεται την βοηθεια απο κανεναν..
Η μανα μπορει εμεις να κοιμομαστε στο σπιτι και αυτην να ξενυχταει για να μας
ετοιμαζει φαι για να βρουμε την επομενη μερα..
Το πρωι θα σηκωθει πρωτη για να μας ξυπνησει ολους αφου μας εχει φτιαξει
το πλουσιο πρωινο μας που αυτο μπορει να ειναι και μια φετα μελι με βουτηρο..
Δεν κανει το ειδος του γευματος πλουσιο το πρωινο αλλα η φροντιδα της μανας..
Που θα ξεκινησει μετα απ ολα αυτα για την δουλεια της για τον αγωνα επιβιωσης
χωρις να παραπονεθει και μολις γυρισει να μας στρωσει αμεσως να φαμε..
Ουτε αν ποναει το σωμα της σταματαει να μας φροντιζει και να δινεται..
Ουτε αν θελει σαν γυναικα οπως θελουν πολλα κακομαθημενα τα δικα τους θελω..
Ενω εμεις αν πονεσει λιγο ο κωλος μας κανουμε σαματα χωρις καν να εχουμε
νοιωσει η δει τον πονο που μπορει να εχει αυτη η μανα εκεινη την στιγμη και δινει
πραγματα που ουτε καν ειμαστε ικανοι να προσφερουμε τα μισα απο αυτα στον
ιδιο μας τον εαυτο οι ιδιοι..
Ακομη κι αν ποναμε λιγο και αυτη ποναει πολυ, ειναι εκει και μας κραταει το χερι..
Γιατι ο πονος μας μπροστα στον δικο της ειναι πιο αβασταχτος..
Θυσια λοιπον δεν ειναι τα θελω μας και η απληστια μας οπως εχουμε μαθει να
λεμε σημερα..
Γιατι να θυσιασω εγω αυτο για καποιον;
Αν θελει, θα με δεχτει οπως ειμαι..
Αν ειμαστε ανουσιοι να μην μας δεχτει ποτε κανεις..
Ας κοιταξουμε να βρουμε την ουσια και την εκτιμηση μεσα μας και μετα να ζητησουμε
να μας εκτιμησουν οι αλλοι..
Η θυσια ζωης ειναι αυτο που κανει μια ταπεινη μανα για εμας τα παιδια της..
Η αληθινη θυσια ειναι παντα σιωπηλη και ταπεινη..
Ας κοιταξουμε λοιπον διπλα μας και να πουμε ενα μεγαλο ευχαριστω με μια μεγαλη
αγκαλια στους ανθρωπους αυτους και να κοιταξουμε να μαθαινουμε μεσα απο αυτους
και να τους πουμε ενα σ αγαπω χωρις εγωισμους και πεισματα..
Και οχι να τα δουμε ολα αυτα αφου θα εχουν φυγει απο την ζωη..
Ειναι το λιγοτερο να τους επιβραβευσουμε και να τους τιμαμε μετα ζωης..
Και το περισοτερο ειναι να τους επιβραβεβουμε οσο ειναι στην ζωη και να τους το
λεμε αλλα και να τους το δειχνουμε δειχνοντας οτι γινομαστε καλυτεροι και ταπεινοτεροι μεσα απο τα διδαγματα τους!!!
Σ' ευχαριστω μανα!!!
Σ' αγαπω πολυ!!!

Κοιταζοντας την ψυχη σε βαθος μεσα απο το μεγαλειο της αγαπης...

http://youtu.be/ERLqJJ49DTo
Ξυπνησα σημερα με ανταριασμενη την ψυχη μου...
Χωρις να ξερω γιατι και πως, με χτυπησε αποτομα μολις γλυστρισα εξω απο τον υπνο..
Ενας συναγερμος χτυπουσε μεσα μου για κατι που γινεται καπου και εγω δεν ηξερα που, να τρεξω να δω..
Μονο ακουγα το βουητο του στα αυτια μου να με τρυπαει...
Πολλες φορες πιαστηκα απο την καθημερινοτητα συνειδητα, τις δουλειες, να απασχολω τα χερια μου και να βοηθαω το μυαλο μου...
Ομως σημερα δεν επιασε το κολπο..
Πηγα κοντα στην θαλασσα μου..
Χαμογελουσα σημερα και  μου αρεζε που την κοιτουσα ξεροντας οτι εισαι μεσα της και αρμενιζεις, καπου εκει απεναντι...
Την αγαπησα πιο πολυ σημερα, που ηταν μια τεραστια αγκαλια που μας ενωνε... Εκλεισα τα ματια και προσπαθησα να δω μεσα μου.
Να κανω στην ακρη τον εγωισμο και το παραπονο, την τρελη επιθυμια μου για σενα, το παθος μου, τον ερωτα μου, την επανασταση μου, τον φοβο μου...
Να τους ζητησω ευγενικα και με σεβασμο, να πανε στην ακρη για να δω...
Κι εκει στο βαθος, πισω απο τις ισχυρες φιγουρες, ειδα εσενα...
Εσυ που ξερεις να βλεπεις τους τοιχους των ανθρωπων, εχτισες για τον εαυτο σου τον καλυτερο, τον πιο τελειο...
Ενα τοιχο διαφανο που τα υψη του χανονται στα συννεφα.
Συνδεσες τον εαυτο σου με την τελειοτητα, θεωρωντας οτι μονο ετσι θα εισαι ασφαλης επιτελους...
Η μεγαλη σου ευαισθησια και η μεγαλη σου δυναμη, μονο ετσι μπορουν να αγκαλιαζονται σφιχτα και να μην αλληλοσπαραζονται...
Καθεσαι πισω απο αυτον τον τοιχο λοιπον, με λαχταρα και ανυπομονησια, να δεις ποια θα μπορεσει να γινει τοσο διαφανη ωστε να τον περασει...
Με λαχταρα κοιτας και προσμενεις...
Αλλα η μια μετα την αλλη, η μια μετα την αλλη ακουμπανε τον τοιχο σου και καιγονται...
Κι εσυ με αγρια χαρα και απειρο πονο, επιβεβαιωνεσαι στο παραλληλο συμπαν σου... Μονο με αιμα δεχεσαι να ξεπληρωθει το νομισμα για την αλλη οχθη που βρισκεσαι... Μονο με αιμα κι οσο πιο πολυ τοσο πιο καλα, η μυρωδια του σε αγριευει και σου ανοιγει την ορεξη...
Σου δινει ζωη..
Μονο το αιμα κυλαει κατω απο αυτον το τοιχο σε υπογειο ρευμα και σου δροσιζει το φλογισμενο μετωπο, σε ξεδιψαει για λιγο, μεχρι να διψασεις ξανα ακομα πιο πολυ, ακομα πιο βασανιστικά... 
Σκεφτομουν τον ανθρωπο που περασε απο την ζωη σου και ενοιωσες πολυ αγαπη για αυτην, σημερα πολυ εντονα...
Αυτο που ειδα στα ματια της τα ελαχιστα δευτερολεπτα που τα ειδα, και μετα παγωσα την οθονη εκει για να την κοιταξω...
Αυτο το κοριτσι ηταν για σενα....
Εγραφε το ονομα σου επανω της φαρδυ πλατυ... κι ομως!
Την αναγκασες να φυγει..
Την αναγκασες να αναμετρηθει με την τελειοτητα και να χασει..
Να παραδεχτει οτι δεν ηταν τελεια, δεν σου  αξιζε...
Να δικαιολογησει την φυγη της με αλλοθι εναν παλιο ερωτα που δεν εσβησε ακομα.... Την εκανες να νιωσει λιγη...
Την εκαψες πανω στον τοιχο σου σαν πεταλουδα στο φως της λαμπας του δρομου....
Κανεις δεν ειναι τελειος αγαπη μου... κανεις!!
Ολοι μεσα μας κουβαλαμε τα φορτια μας, το σκοταδι μας, το φως μας, την αβυσσο... Ειναι ολα μεσα και μονο ο καθενας μονος του μπορει οταν θα ειναι ετοιμος να τα πεταξει, να τα ξεκαθαρισει.
Ισως και να μην γινει ποτε σε αυτη τη ζωη.
Ισως και ποτε να μην ερθει καποια τοσο καθαρη και διαφανη...
Ποτε δεν θα νιωσεις ασφαλης...
Το σαρακι θα ντυνεται μορφες εντονες και θα σε κατατρωει στο ονομα της αγαπης... Εγω δεν ειμαι διαφανη...
Το ξερω...
Ενα παιδι εχω μονο μεσα μου, με αγνοια κινδυνου, που τολμα να βγει δυο βηματα μπροστα και να ακουμπησει με τα χερακια του τον τοιχο...
Να χουχουλιασει μια ανασα πανω του και να χαραξει με το δαχτυλακι μια καρδια.
Η υπολοιπη πισω ξερω πως δεν θα τον περασω ποτε...
Μονο τα στηθη μου μπορω να προταξω και να ερθω με την θεληση μου να φλεγω... Δεν μπορω να κανω τον εαυτο μου διαφανο, μπορω μονο να προσφερω συνειδητα οτι εχω για να καει..
Και πριν απο αυτο μπορω να σου δωσω το αιμα μου..
Που βλεπω ποσο ευκολα κυλαει πια, εμαθε να κυλαει προς τα εκει που το διψανε... Παει μονο του πια, μαθημενο..
Θελησα καποτε να κλεισω την πληγη, να αναρρωσω..
Μα βλεπω τελικα πως κι εμενα το αιμα με καλει..
Θα την ευχομαι αυτην τη γυναικα τη διαφανη, μαζι σου, να ξερεις...
Θα προσευχομαι να ερθει.. 
Θα την ζηταω απο το συμπαν, στο ονομα της τελειας αγαπης που ονειρευεσαι και προσδοκας..
Και που ξερεις?
Θαυματα γινονται καθε μερα..

Η δυναμη και η μαγεια της φυσης..

Η ομορφια της φυσης πολλες φορες βγαινει απο
γαληνιες εικονες και αλλες φορες απο ακραιες
εικονες που ειναι η αγρια ομορφια της φυσης..
Η φυση ειναι ενα ζωντανο παραδειγμα με εκκατομυρια
διδαγματα και πλευρες που η καθε μια μας δινει και
μια ουσια αλλα και ενα διδαγμα..
Συνδιαζοντας τες ολες μαζι τις πλευρες της και τα
προσωπα της μαθαινουμε ακομη πιο πολυ τα λαθη
μας και τον σωστο χειρισμο και σεβασμο που απαιτει..
Η φυση ειναι ο ηλιος..
Που καποιες φορες βγαινουμε αντικρι του και τον  κοιταμε
και μας ανεβαζει την ψυχολογια η πολλες φορες ξαπλωνουμε
κατω απο το χαδι του και μας προσφερει ενα γλυκο μαυρισμα
που για τα ανθρωπινα ματια ειναι κατι ομορφο και ερωτικο..
Μπορει ομως και να σε καψει..
Ακομη κι αν εκραγει ο ηλιος θα αφανιστει καθε ιχνος ζωης
στην γη οπως και η γη η ιδια..
Η φυση ειναι και το φεγγαρι..
Που προσφερει μαγικες νυχτες ρομαντισμου και ζεστασιας..
Προσφερει ενα απαλο χαδι με το φως του που μπορει να
μας κανει πολλες φορες να ταξιδεψουμε..
Με το φως του φωτιζει την θαλασσα για να καθοδηγει και να
βλεπουν οι ναυτικοι..
Αν ομως η δυναμη του ηλιου και του φεγγαριου ερθουν στην
ιδια ευθεια δημιουργοντας εκλειψη και κοιταξεις με γυμνο ματι..
Εχει την δυναμη να σε τυφλωσει..
Η φυση ειναι το δασος..
Που μας προσφερει καθαρο οξυγονο και ομορφες εικονες
και στιγμες ξεγνοιασιας καθως μας ξεναγει στην αγρια ομορφια του
σε μονοπατια που ειναι διπλα απο ρυακια και καταληγουν σε αγριους
και ομορφους καταραχτες..
Προσφερει σπιτι σε πολλα ζωντανα πλασματα απο τα πιο μικρα και
ηρεμα μεχρι και στα πιο μεγαλα και αγρια ζωα..
Αν ομως εμεις τα καιμε τα δαση τοτε μας δειχνει και την αλλη δυναμη
που κρυβει..
Το αγριο προσωπο της..
Αφηνει να ερχονται πλυμμηρες και αν καταστρεφουν και να πνιγουν
το καθε τι στο περας του χειμαρου τους..
Η φυση ειναι η θαλασσα..
Η θαλασσα ειναι τοσο μαγικη και ομορφη που ολοι θελουν να την κοιτανε
η να ταξιδευουν πανω σε αυτην και αλλοι μεσα σε αυτην..
Στην μαγεια του βυθου της..
Μας σαγηνευει και οταν ειναι γαληνια αλλα οταν ειναι και αγριεμενη..
Ειναι τοσο καλη που μας αγκαλιαζει ολους και μας προσφερει ομορφες
στιγμες..
Αν ομως δεν την σεβαστουμε μας αγκαλιαζει και μας περνει για παντα
κοντα της χωρις δευτερη σκεψη..
Η φυση ειναι βροχη..
Που πολλες φορες μας προσφερει μια ομορφη αισθηση νιωθοντας την
πανω στο κορμι μας και με την μυρωδια της που βγαινει με την επαφη της
με το χωμα που πατουμε μας δινει την αισθηση του ερχομου του καλοκαιριου..
Ποτιζει την βλαστηση για να ζει και αν εχουμε οξυγονο και καρπους  για να
επιβιωνουμε και το νερο που πινουμε..
Αλλα αν θυμωσει απο την κακομεταχειριση της που χαλαμε την ατμοσφαρα
με καυσαρια και ρυπους ειναι ικανη να μας πνιξει και να καταστρεψει τα
παντα γυρω μας..
Ακομη σε συνδιασμο με τον παγετο μπορει να δημιουργηθει και σε χαλαζι
που στο περας του αφηνει πιο πολλα συντρημια..
Η φυση ειναι το χιονι..
Που μας προσφερει πολλες ομορφες στιγμες χαλαρωσης και εξωρμισεις
στα χιονοδρομικα που μας προσφερουν στιγμες αδρεναλινης και ασκησης..
Πλυμμηριζει ολα τα παιδικα προσωπακια με χαρα και παιχνιδι..
Κι ομως μπορει και να δειξει με την δυναμη του οτι μπορει με μια χιονοστιβαδα
να καταστρεψει οτι βρει στο περας του ειτε εμψυχο ητε αψυχο..
Μπορει να αποκλεισει και πολλα χωρια και να δημιουργησει σοβαρα προβληματα..
Η δυναμη και η μαγεια της φυσης ειναι η μοναδικη αληθεια που μας διδασκει
καθημερινα απο το πιο μικρο μεχρι το πιο μεγαλο θεμα..
Δεν πρεπει να την υπερ εκτιμαμε..
Γιατι η αληθεια ειναι απολυτη και μονο..
Οσο κι αν μας αφηνει να παιζουμε μαζι της και να την καταστρεφουμε σιγα σιγα
επιδη παψαμε να σεβομαστε την αληθεια και να σεβομαστε μονο τα θελω μας..
Φτανει σε σημεια να  μας υπενθιμιζει οτι αυτη εχει το πανω χερι και οχι εμεις
τα ανθρωπακια που νομιζουμε οτι μπορουμε να αλλαξουμε την φυση..
Τον εαυτο μας κοροιδευουμε και απλα δεν εχουμε ποιοτητα..
Γι αυτο λοιπον σεβασμος στην φυση που μας δινει και μας διδασκει τοσα πολλα
που αν μαθουμε να ειμαστε ταπεινοι μαθητες της το μονο που κανει ειναι να μας
αγκαλιαζει τρυφερα και να μας δινει μονο ομορφα πραγμα και στιγμες..
Αν την αγαπαμε μας διδασκει και μας γεμιζει με αγαπη!!!

Μικρα καθημερινα θαυματα..

Με τον ερχομο μας στον κοσμο αυτον γινομαστε
μικροι παρατηρητες που το καθε τι το παρατηρουμε
με προσοχη και θαυμασμο..
Με την παροδο του χρονου γεμιζουμε σιγα σιγα
ευθυνες και θελω, που αυτα μας σταματουν να βλεπουμε
γυρω μας..
Αλλιωνεται η καθε εικονα και αρχιζουμε να βλεπουμε
μονο εκει που θελουμε που και μερικες φορες απο την
πολυ αλλιωση δεν βλεπουμε ουτε καν εκει που θελουμε..
Ολα τα χρωματα τα κανουμε ασπρομαυρα αντι να περνουμε
μια ασπρομαυρη εικονα και να βλεπουμε εντονα και
ζωντανα χρωματα..
Καθημερινα αν σκεφτουμε και παρατηρησουμε γινονται
τοσα πολλα μικρα αλλα μεγαλα θαυματα που με το χασιμο
της ουσιας της ζωης χανουμε και τις ομορφες εικονες που
μας προσφερουν αυτα τα μικρα θαυματα..
Αλλες φορες καποια απο αυτα τα θαυματα τα βλεπουμε μονο
αν ερχονται πολυ εντονα σε μας τους ιδιους αλλα και παλι αν
δεν δινουμε και τοσο σημασια τα βλεπουμε ανουσια και λεμε..
Ε ενταξη και τι εγινε;
Πρωτη φορα ειναι η τελευταια;
Με αποτελεσμα να χανουμε ολη την μαγεια του θαυματος αυτου..
Πολλες φορες ενα θαυμα το μεταφραζουμε σαν πικρια και πονο εγωισμου..
Τα μικρα καθημερινα θαυματα ειναι..
Ειναι οταν ερωτευονται δυο ανθρωποι και γινονται ενα και μεσα απο τον
ερωτα τους γονιμοποιουν τον σπορο του ερωτα τους..
Η γεννα ενος μωρου..
Τα πρωτα βηματακια του..
Το πρωτο κλαμα του..
Το πρωτο του δοντακι..
Ακομη και η ολοκληρωση ενος ανθρωπου ειναι ενα θαυμα της φυσης που
μας ενοχλει γιατι ειμαστε εγωιστες και θελουμε κατι για παντα..
Αντι να λεμε ενας ανθρωπος ολοκληρωσε το εργο του σε αυτην την ζωη
και μας εμαθε τοσα πολλα και ταξιδευει σαν αγγελος..
Ενα λουλουδι που γεννιεται απο την μητερα φυση και ξεπροβαλει
μεσα απο το χωμα και ανθιζει και γεμιζει ευωδιες και χρωματα..
Ακομη κι αυτο μαραινεται και με το που σκορπαει στο εδαφος της μητερας φυσης
ξανα γεννιουνται καινουριοι καρποι και ανθιζουν νεοι καρποι..
Ειναι το καλημερισμα του ηλιου που χαιδευει το καθε τι, το φωτιζει και το ζεσταινει..
Ειναι και το καληνυχτισμα του ηλιου παραδινοντας μας στην γλυκια λαμψη
του φεγγαριου που φωτιζει και σκεπαζει το βλεμμα μας κοιταζοντας εξω απο το
παραθυρο, ακομη και την θαλασσα που πλυμμηριζει πολλα ζευγαρακια με ρομαντισμο
και ερωτα..
Ειναι μια καλημερα και ενα χαμογελο ενος ανθρωπου...
Ειναι το χαδι και το φιλι..
Ακομη και η αγωνια για το αποτελεσμα καποιου θεματος και με τον ερχομο του
μας πλυμμηριζει χαρα πολλες φορες και απελπισια, ειναι ενα μικρο θαυμα..
Ακομη και η τροφη που τρωμε ειναι ενα θαυμα και ο πονος του κορμιου μας..
Γιατι δεν χρειαζεται να κοιταξουμε μακρια να δουμε θαυματα αλλα διπλα μας..
Ισως και κοιταζοντας εναν καθρεπτη θα δουμε ενα θαυμα..
Οτι υπαρχει στην φυση που ειναι ζωντανο και αναπτυσεται, ειναι ενα μικρο
καθημερινο θαυμα...
Οπως ειμαστε κι εμεις ενα μικρο καθημερινο θαυμα απλα δεν το βλεπουμε..
Γυριστε απλα διπλα σας το κεφαλι σας και δειτε..
Η ζωη ειναι ενα θαυμα απο μονη της και εχει πολυ σασπενς και χρωμα..
Ας μην την κανουμε αχρωμη..!!!
Απλα δειτε και χαμογελαστε!!!

Ο ερωτας...

Ο ερωτας ειναι μια δυναμη που σου δινει ζωη..
Κανει ολα τα ασπρομαυρα να εχουν χρωμα..
Ο ερωτας ομως θελει θυσιες..
Δεν ζει με τοιχους και κολληματα..
Ζει μονο ελευθερος σε απεραντα τοπια και
θρεφεται απο τους καρπους της φυσης και
ξεδιψαει απο τα ρυακια στο χειλος ενος καταραχτη..
Τον ερωτα για να τον κρατας..
Πρεπει να δινεσαι με καθε τροπο χωρις φοβο για
τον ιδιο σου τον εαυτο μην πληγωθεις και τον
βαζεις πανω απο τον ερωτα..
Πρεπει να τον δειχνεις καθε στιγμη και απο καθε
μεσον που διαθετεις..
Ητε με ενα χαμογελο..
Ητε με ενα χαδι..
Ητε απο μια φωτογραφια..
Ητε απο ενα τηλεφωνο..
Πρεπει να του δινεις την τροφη του απο παντου..
Μονο τοτε μεγαλωνει και τον ζεις στο απολυτο και
απο κοντα..
Ο ερωτας ειναι μαγεια και με τα φτερα του σε κανει
και πετας..
Αλλα παντα το να πεταξεις ειναι κατι δυσκολο..
Και απαιτει θυσιες και κοτσια για να ακολουθησεις
και να σταθεις διπλα στον ανεμο που δημιουργουν
τα φτερα του ερωτα..
Αχ ερωτα μοναδικε και ομορφε!!!
Με την αγρια ομορφια σου!!!
Πολλοι νομιζουν οτι σε ξερουνε..
Αλλα λιγοι τολμηροι σε αγγιζουν!!!

Αιφνιδιος ερωτας

Η μοιρα στην ζωη μας ποτε δεν ξερουμε τι μας επιφυλασσει..
Εκει που χτιζουμε κατι και ηρεμουμε στην καθημερινοτητα η
ειμαστε μονοι μας και λεμε θα κανουμε εκεινο, θα κανουμε το αλλο
και γενικα κανουμε σχεδια για το μελλον..
Και περναει ο καιρος ισως καποιες φορες ανουσιος, ισως καποιες
αλλες φορες ειναι τοσο γεματος που χανουμε την ουσια και νοιωθουμε
να πλητουμε..
Αλλες φορες τα εχουμε παλι ολα και κατανταει ρουτινα γι αυτο και
βαριομαστε τοσο γρηγορα που ξαφνικα μια μερα γυρναμε το κεφαλι μας
και τα βλεπουμε ολα αχρωμα και αγευστα..
Γενικα ομως μπαινουμε σε μια ροη πολυ ρευστη, αλλα εχει ροη και νομιζουμε
καθησυχασμενοι οτι ολα κυλαν καλα...
Τοτε ξαφνικα μας αιφνιδιαζει ο ερωτας..
Απο εκει που δεν το περιμενουμε..
Δεν λογαριαζει τιποτα..
Ουτε αν εχεις οικογενεια..
Ουτε αν εχεις σχεση..
Ουτε αν εισαι ελευθερος και εχεις πει οτι θελω να μεινω μονος και να βαλω
στοχο να υλοποιησω καποια πραγματα για το μελλον μου..
Μαλλον οταν αναπαυομαστε η κανουμε σχεδια, μαζι με Τον Θεο γελαει και το
αγγελακι του ερωτα..
Και πολλες φορες ιδιως παιζει μαζι μας και το βελος του ερωτα ερχεται και
μας πετυχαινει ακριβως στο κεντρο της καρδιας και κανει κατι συνδιασμους
που φερνει τα πανω κατω..
Που απο την φυση τους εχουν τοσο δυσκολια αλλα και συναμα τοσο ερωτα
και αγαπη που ουτε καν ο νους μας φανταζοταν να νοιωσει κατι τετοιο..
Και εκει ειναι σαν να σου βαζουν μια σανιδα του σερφ κατω απο τα ποδια σου
και να σε αφηνουν σε εναν ξεφρενο χορο πανω στα κυματα που ολο ενα και
μεγαλωνουν...
Και πολλες φορες σκανε και σκας και εσυ μαζι γινοντας ενα κουβαρι μαζι με
την σανιδα χωρις σταματημο..
Η καρδια παει να σπασει..
Εχεις χασει τον ελεγχο..
Αναμενεις καθε στιγμη και λεπτο να σε πιασει το χερι που νοσταλγεις αλλα
πολλες φορες δεν ειναι διπλα σου..
Σπανιες φορες αυτο το κυμα καταληγει ομαλα σαν βουβο κυμα που σβηνει
τοσο απαλα και γλυκα και δεν σε αφηνει να πεσεις..
Σου χαριζει τοσο ζωη και δραση..
Που συνεχεια τρεχεις σαν να πετας διπλα στο χειλος του γκρεμου..
Που απο την μια πλευρα βλεπεις την απεραντη πεδιαδα και απο την αλλη την
αγρια ομορφια του γκρεμου..
Και ολο ενα και σε εξιταρει πιο πολυ και ανεβαζει την αδρεναλινη κανοντας την
καρδια να χτυπαει στα κοκκινα..
Αλλα οταν σε προσγειωνει αποτομα τοτε συνειδητοποιεις που ησουν..
Τι ειχες...
Τι εκανες...
Τοτε δια μαγειας εκει που ζουσες ενα μπερδεμα..
Ξαφνικα μεσα απο αυτο το κουβαρι αρχιζουν ολα και ξεκαθαριζουν..
Και τοτε ισως και να ειναι η καταλληλη στιγμη να παρεις καποιες αποφασεις για την
ζωη σου σαν να ξαναγιεννιεσαι και να κανεις ριζικες αλλαγες προς το καλυτερο..
Ισως ο αιφνιδιος ερωτας να ερχεται για να μας δειξει οτι τελικα υπαρχει ζωη με πολλα
ποικιλα χρωματα που εμεις απο την καθημερινοτητα μας την ειχαμε ξεχασει..
Σαν ενα μικρο χαστουκακι που μας ξυπναει τοσο εντονα αλλα και τοσο γλυκα!!!

Η γυμνη αληθεια της απιστιας..

• Οταν εχουμε φτιαξει μια οικογενεια και με την παροδο του χρονου εχει καταντησει
  ανοια απο καθαρα δικο μας λάθος χειρισμο γιατι ποτε δεν σκοτεινιαζει αν το ζευγαρι
  δεν αφηνεται στην κουλτουρα της καθημερινοτητας..
  Τοτε πολλες φορες πολλοι καταληγουν στον να βρουν μια εξωσυζυγικη ερωτικη
  σχεση..
  Που στην αρχη περνουν εντελως σαν υποκαταστατο της νειοτης τους χαρα και νομιζουν οτι μπορουν να χτισουν με την δυναμη των συναισθηματων τους το κοσμο ολο απο την αρχη ξανα η να βγαλουν φτερα και να πεταξουν χωρις να τους αγγιξει ουτε η δυναμη του αγερα, ουτε η βροχη, ουτε οι φωτιες του ηλιου..
  Καλοι οι ερωτες δινουν ζωη και χρωμα στην ανουσια καθημερινοτητα των υποχρεωσεων..
  Αλλα ξερουμε εκ των προτερων το καθε εμποδιο και το καθε αγκαθι που κρυβει ενας ερωτας..
  Οποτε ειναι ανουσιο να δινουμε τοσο πολυ εμφαση στον πονο αυτο και να τον μεγαλωνουμε καθαρα απο εγωισμο..
  Αν θελουμε κατι πραγματικα για να φυγουμε απο εκει που δεν ειμαστε καλα και να ζησουμε ξανα πιο εμπειροι και δυνατοι..
  Πρεπει αν εχουμε τα κοτσια να χωριζουμε και να αφοσιωνομαστε μονο εκει..
  Τοτε μπορουμε να εχουμε πιο ολοκληρωμενο ολο αυτο το πολυχρωμο ονειρο γιατι ειμαστε συνεχεια εκει..
  Δινομαστε ολοκληρωτικα, μας δινονται ολοκληρωτικα..
  Αλλιως αν δεν χωρισουμε και το εχουμε διπορτο τοτε να μην εχουμε και απαιτησεις και να μην χτιζουμε παλατια και ονειρα σε αυτον τον ερωτα..
  Γιατι το φυσιολογικο ειναι οσο χτιζουμε και οσο πιο ψηλα πεταμε τοσο πιο πολυ θα τσακιστουμε..
  Γι αυτο μην καθεσαι και δενεσαι συναισθηματικα σαν να ποιανεσαι απο μια σανιδα σωτηριας για να παρεις μια ανασα..
  Αλλα η μαθε και κολυμπα σε αυτο που εχεις χτισει και βρες λυσεις η μαθε και κολυμπα στην στερια γυαλο γυαλο γευοντας μονο το κυμα που σκαει εξω στην ακρογιαλια.. Και μην ζητας να γευτεις και την αγρια ομορφια που ειναι στα ανοιχτα..
  Και αν εχεις τα κοτσια και χωρισεις...
  Τοτε μπορεις να γευτεις και αυτο που ονειρευεσαι..
  Να ανοιξεις πανια για τα ανοιχτα..
  Αλλιως συμβιβασου με το αλυσωδεσιμο στην ακρογιαλια γιατι αν πας ανοιχτα θα πνιγεις..
  Θα μου πεις εχω και ενα η δυο η τρια παιδια..!!!
  Αλλα αυτα ειναι ενας φοβος μας..
  Μια δειλια μας..
  Αν πνιγομαστε και μας βαραινει εκει που ειμαστε οταν ελευθερωνομαστε κολυμπαμε πιο ανετοι και πιο αφοβοι..
  Περνοντας ανασα..
  Τα παιδια ποτε δεν τα χανουμε..
  Δεν παυουμε να ειμαστε γονεις..
  Αλλα παυουμε να ειμαστε ζευγαρι..
  Οπως τοσα ζευγαρια αλλωστε που ειχαν τα κοτσια να το κανουν..
  Και στην τελικη για την γυναικα ειναι πιο δυσκολο..
  Η γυναικα εχει πιο πολυ ανασφαλεια και με το δικιο της γιατι εχει την ευθυνη των παιδιων και το πως θα τα μεγαλωσει και θα τα προσφερει ολα τα αγαθα μονη της στα παιδια της που τοσο καιρο τα προσφεραν και οι δυο και οχι μονη της..
  Αν ο αντρας ειναι σωστος και ενταξει στις υποχρεωσεις του και σαν συζυγος και πατερας..
  Και παλι με την δυναμη που εχει μεσα της μια γυναικα για να ζει και να συντηρει ενα σπιτι οχι οικονομικα παντα που σημερα τα κανουν και τα δυο οι γυναικες..
  Και δουλευουν και συνεισφαιρουν και δουλευουν και στο σπιτι για να ειναι ολα τελεια και μην πει τιποτα ο συζυγος η οι γονεις και γενικα ο κοσμος..
  Αλλα και να συντηρησει σωστα τα παιδια της ετσι ωστε να μην τους λειψει τιποτα..
  Να τα διαβασει, να τα πλυνει, να τα ταισει, να μαγειρεψει για την αλλη μερα γιατι το πρωι θα πρεπει να σηκωθει νωρις νωρις για την δουλεια αλλα πιο πριν να τα ετοιμασει ολα για να τα βρουν ολα στην θεση τους..
  Και παλι εχουν τοσο δυναμη που το κανουν..
  Αν εισαι αντρας..
  Εσυ τι φοβασαι;
  Μην χασεις το νταντεμα απο τον γαιδαρο σου;
  Την σιγουρια σου;
  Το ετοιμο φαι σου και τα πλυμενα φρεσκοσιδερωμενα ρουχα σου;
  Δεν μπορεις να πατησεις στα ποδια σου;
  Μπορεις και συντηρεις μια οικογενεια οικονομικα..
  Οποτε μπορεις κι αυτο...
  Διαλεξε και πραξε..
  Ζυγισε τα..
  Εσυ ξερεις καλυτερα τι σε ευχαριστει..
  Αλλα μην θελεις την πιτα γεματη και τον σκυλο χορτατο..
  Και μην λυγιζεις ιδιως σε αυτην την ηλικια που υποτιθεται ωριμασες και εχεις δημιουργησει μια οικεγενεια..
  Που ειναι ανεπιτρεπτο και ανωριμο να μην ξερεις που πας να μπλεξεις και τα αποτελεσματα του..
  Ξερεις τι τρως..
  Μην το φτυνεις μετα..
  Επιλογη σου..
  Υ.Γ. Ολα αυτα ειναι για το καλο σου..
  Αν θελεις τα περιεξεργαζεσαι και τα κρατας..
  Αν θελεις απλα τα πετας..
  Αξιοι της μοιρας μας ειμαστε ολοι..
  Κι εγω κι εσυ και οι γυρω μας και ολοι..
  Οποτε πριν επιλεξεις να κανεις κατι σκεψου πρωτα αν εχεις το σθενος να το κανεις και αν εχεις τα κοτσια να ερθεις καταματα με την γυμνη αληθεια της απιστιας και να πληρωσεις για τις επιλογες που εκανες για να παρεις μια υποτειθεμενη ανασα η να νοιωσεις την ντεμεκ απελευθερωση..

Διχασμος...

Πολλες φορες στην ζωη μας πολεμαμε και χτιζουμε
συνεχως πραγματα και αφοσιωνομαστε εκει με
αποτελεσμα να βαρεθουμε επειδη γινεται συνηθεια
και καθημερινη κουλτουρα...
Χανονται τα χρωματα και η ορεξη που ειχαμε στην
αρχη που ξεκινουσαμε να χτιζουμε οτι εχουμε καταφερει..
Αναπολουμε τις πιο παλιες στιγμες και τις πιο ξεγνοιαστες
που περνουσαμε καλα με παρεες και διασκεδαζαμε με φιλους
μεχρι το πρωι..
Τα ταξιδια που καναμε και ξεχνουσαμε να γυρισουμε..
Ακομη και στην δουλεια που πηγαιναμε ακομη οσο και να
βαριομασταν με τον μισθο μας καναμε δικα μας μικρα ονειρα
ειτε μεγαλα και τα υλοποιουσαμε χωρις να δινουμε σε κανεναν
λογο για το τι θα τα κανουμε τα λεφτα και που θα τα ξοδεψουμε..
Ζωντας ολα αυτα απλα μαθαινουμε..
Ειναι ενα σταδιο στην ζωη μας προ ωριμανσης..
Που μας μαθαινουν κατα καποιο τροπο να ειμαστε πιο υπευθυνοι
και να βαζουμε προγραμμα για να κερδισουμε λεφτα και να αποκτησουμε
αυτο που θελουμε..
Που μας φτανει στο σημειο της ωριμανσης για να χτυπησει το
βιολογικο μας καμπανακι για οικογενεια..
Αυτη ειναι η φυση μας..
Αρχιζουμε και χτιζουμε μια οικογενεια γεματοι ενθουσιασμο και χαρα
απο την αισθηση δημιουργιας νοιωθοντας μικροι θεοι..
Ιδιως οταν ερχεται το πρωτο αγγελουδι εκει πεταμε απο χαρα και μας
πλημμυριζουν ονειρα για το μελλον..
Το θεμα ειναι οτι ξεκιναμε με ενθουσιασμο και ορεξη αλλα με λαθος χειρισμο..
Μας τυφλωνει ο ενθουσιασμος και τα βλεπουμε ολα ροδινα με αποτελεσμα
οτι τιποτα δεν θα συμβει με αιωνιους ορκους αγαπης που στην ουσια
δεν εχουν καμια βαση γιατι αντι να χτιζουμε σωστες βασεις το μονο που
κανουμε ειναι να νοιωθουμε οτι δεσαμε τον γαιδαρο μας και μεσα στον
τυφλο ενθουσιασμο μας να ειμαστε καθησυχασμενοι και να ροκανιζουμε
οι ιδιοι τις δικες μας βασεις...
Τις βασεις της οικογενειας που αρχισαμε να δημιουργουμε...
Πολλες φορες ενα μεγαλο λαθος που κανουμε ειναι οταν αρχισουμε να βαριομαστε
μεσα σε αυτην την οικογενεια ειναι να λεμε οτι αν θα κανουμε ενα παιδι θα τα
αλλαξει ολα..
Λες και ειναι μια κουκλα το παιδι και το χρησειμοποιουμε σαν λογκο πανω
σε ενα κομματι που μπορει να καλυψει τα κενα που εχουμε δημιουργησει εμεις οι ιδιοι
απο λαθος χειρισμους η απο εγωισμο που δεν μας αφηνει να δουμε οτι δεν ειναι
ολοι για ολους..
Μολις ερχεται το αγγελουδι ξεχνιομαστε απο τα προβληματα της σχεσης γιατι
αφοσιωνομαστε εκει και τα ξεχναμε αλλα τα προβληματα μας δεν μπορει να τα λυσει
ενα παιδι αλλα μονο να τα μεγαλωσει στην ουσια..
Απλα στην αρχη την χαρα του εχορμου ενος παιδιου την χρησιμοποιουμε σαν
υποκαταστατο των προβληματων μας..
Με την παροδο του χρονου που ερχονται ομως μεγαλυτερες ευθυνες και απαιτησεις
ξανα ερχονται στο προσκηνιο τα προβληματα που ειχαμε στην αρχη..
Ιδιως οταν τα παιδια μεγαλωσουν και αρχιζουν να εξερευνουν τον κοσμο και σιγα σιγα
φευγουν και βλεπουμε σαν γυμνη αληθεια οτι τα παιδια τοσα χρονια μας τυφλωναν
και δεν κοιτουσαμε το αληθινο κενο που ειχαμε αναμεσα σε εμας και το ταιρι μας
που διαρκως μεγαλωνε επειδη δεν το δωσαμε σημασια η δεν το χειριστηκαμε σωστα..
Μεχρι που ξαφνικα στην ζωη μας ερχεται ενα χερι και μας μαγευει δινοντας μας
χρωμα που μας γυριζει στο παρελθον που ζουσαμε ξεγνοιαστοι γεματοι ερωτα..
Και εκει αρχιζει μεσα μας το μπερδεμα του διχασμου..
Γιατι απο την μια ειναι η βολεψη μας στην οικογενεια μας και για να την αφησεις
ειναι σαν να γκρεμιζεις οτι εχεις φτιαξει και εχεις χτισει που με την παροδο του χρονου
ειναι η προεκταση του σωματος μας..
Η σιγουρια μας..
Ξερουμε οτι κοιμομαστε και ξυπναμε μεσα στην φωλια μας που εχουμε χτισει..
Οτι εκει μεσα οτι κι αν συμβει θα εχουμε μια χειρα βοηθειας..
Απο την αλλη νοιωθουμε εντονα συναισθηματα που μας πλυμμηριζουν πινελιες
γεματες χρωματα και χαμογελα του ερωτα..
Νοιωθουμε ξανα μεσα μας να ξαναγεννιεται ενα παιδι που τρεχει χοροπηδοντας
ανεμελο σε μια αλανα..
Που δεν το νοιαζει τιποτα παρα μονο γευεται την ευτυχια..
Ειναι σαν δυο δρομοι..
Ο διχασμος..
Ο ενας δρομος που ειναι αυτος που χτισαμε και τον αφησαμε να γινει αχρωμος επειδη
το σκεπασε η σκονη και οι ιστοι απο τις αραχνες σαν ενας στοιχειωμενος παρατημενος δρομος..
Ο αλλος δρομος ο καινουριος ειναι γεματος χρωματα πεταλουδες ευωδιες με γαλαζιο ουρανο και ουρανια τοξα κανοντας ερωτα διπλα στα ρυακια..
Ο τελειος δρομος!!!
Ο τελειος δρομος αυτος ομως στην πορεια του μπορει να οδηγει σε εναν γκρεμο που οταν το καταλαβεις θα εισαι μονος και ολοι θα σε εχουν σιχαθει..
Ιδιως ο ιδιος σου ο εαυτος οταν καταλαβεις αυτο που εκανες..
Το τι ειχες και το τι εκανες..
Ο στοιχειωμενος και αραχνιασμενος δρομος ειναι αυτος που μπορεις να ξανα γυρισεις
στην αρχη και ειναι πιο ευκολο για εσενα επειδη αυτο το μονοπατι το δημιουργησες εσυ και σου ειναι πολυ γνωριμο και να αρχιζεις να ξεσκονιζεις αρχιζοντας να φαινονται ξανα τα χρωματα και τοποθετοντας καποια αντικειμενα που τα βλεπεις πεσμενα κατω στην σωστη θεση και μεχρι να φτασεις στο σημειο που ειχες φτασει θα δεις οτι αυτος ο δρομος οδηγει σε μια απεραντη πεδιαδα γεματη ουρανια τοξα και μαγευτικους καταραχτες κοιτωντας διπλα να τρεχουν ανεμελα τα εγγονια σου και τα παιδια σου να εχουν αρχισει ηδη ευτυχισμενα το δικο τους πολυχρωμο μονοπατι..
Καθε πραγμα στον καιρο του και τον αυγουστο κολιο!!!
Και παντα με σωστο χειρισμο χωρις να σε πλυμμηριζουν συναισθηματα ενθουσιασμου ειτε εγωισμου ειτε βολεψης και σιγουριας..
Το πινελο εμεις το κραταμε...
Εμεις βαζουμε και το χρωμα...
Ας ζωγραφιζουμε σε καμβα που πιανει το χρωμα και παραμενει αναλοιωτο με ζωντανα χρωματα και οχι σε καμβα που με την πρωτη υγρασια η σταλα βροχης να φουσκωσουν αμεσως τα χρωματα και να αρχισουν να τρεχουν γινοντας ολα μαζι μια σκουρη αποχρωση..

Σοφια..

Η σοφια ειναι κατι που θελουμε να αποκτησουμε
και την θαυμαζουμε ολοι οι ανθρωποι..
Η σοφια κερδιζεται με την παροδο του χρονου και
τις εμπειριες της ζωης..
Οσα πιο πολλα περνας στην αληθινο δρομο τοσο
και πιο πολυ σοφια αποκτας..
Αν καθηλωθεις μονο σε ενα πραγμα στην ζωη σου
αποκτας σοφια μονο σε αυτο γιατι ειναι σαν να
φορας παρωπιδες και δεν βλεπεις γυρω σου..
Δεν εχει να κανει παντα με την ηλικια του ανθρωπου..
Αλλα με την ταπεινοτητα του ανθρωπου και το ποσο
καλα παρατηρει και εκτιμα και τα πιο απλα..
Κανονικα επρεπε οσο πιο μεγαλος να εισαι και τοσο
πιο σοφος..
Αλλα αυτο αλοιωνεται συμφωνα με το πως το χρησιμοποιεις..
Αν χρησιμοποιεις την σοφια σου για να αναδεικνυεις
μια ισχυρη προσωπικοτητα και να καυχεσαι οτι εισαι
ο καλυτερος απ ολους..
Ετσι αυτοματως μειωνεις την αξιοπρεπεια της σοφιας που
εχεις και γυρναει μπουμεραγκ εναντιον σου και σε κανει να
μην καταλαβαινεις τιποτα απο αυτην την σοφια που εχεις
μεσα σου αλλα την εχεις λαθος τοποθετημενη..
Η σοφια ειναι αγαπη!!!
Ενας σοφος ανθρωπος την μοιραζει και την δινει γαληνια
με αγαπη στους γυρω του..
Χωρις να το κανει με καποιον σκοπο και για κανενα ανταλλαγμα..
Εναν σοφο τον ακους και το καθε κλασμα του δευτερολεπτου
νοιωθεις να πλυμμηριζει ο νους σου απο μαθηση..
Ενας σοφος ποτε δεν καυχεται..
Και ειναι παντα ταπεινος και γαληνιος..
Ενας σοφος ξερει παντα το τι ειναι και δινει τοπο οταν ερθει
η ωρα στους γυρω του για να παρουν την σκυταλη..
Χωρις να υπερεκτιμαει τις δυναμεις της σοφιας του..
Η σοφια ειναι μεσα μας και οχι στο σωμα μας..
Και οταν ερθει η ωρα να κανουμε στην ακρη χαριζοντας την
σοφια μας στους αλλους ανθρωπους..
Μας γεμιζει μονο και που μας κοιτουν στα ματια και νοιωθουμε
οτι περνουν την σοφια που τους χαριζουμε..
Μας γεμιζει και μονο που ειναι ικανη η σοφια μας να αφεθει
και σε αλλους ανθρωπους και αυτο μας γεμιζει και μας ανταμοιβει
κατα καποια εννοια τους κοπους και την πορεια της ζωης μας
χτιζοντας ολη αυτην την σοφια..