Βυθός..

Υπάρχουν στιγμές, που βρισκόμαστε μπροστά στην απέραντη θάλασσα και μας μαγεύει..
Βλέπουμε θαλασσοπούλια, να κολυμπούν και να κάνουν βουτιές, προς την αναζήτηση τους,
για τροφή..
Βλέπουμε διάφορα ψάρια, να πηδούν έξω από το νερό..
Βλέπουμε δελφίνια, να παίζουν γεμάτα νάζι και να μας καθηλώνουν, με την μαγεία της
ομορφιάς τους..
Βλέπουμε να σχηματίζονται κυματισμοί και να δημιουργούν, θεαματικές εκρήξεις,
μόλις έρχονται σε επαφή με τα βράχια..
Βλέπουμε σκάφη, να σχίζουν την θάλασσα και να ρολάρουν επάνω της, αφήνοντας πίσω
τους το αποτύπωμα τους, σαν ένα όμορφο ουράνιο τόξο..
Βλέπουμε στην επιφάνεια της θάλασσας, να καθρεπτίζονται ο ήλιος, το φεγγάρι, τα σύννεφα,
που με την ομορφιά τους, μας ταξιδεύουν..
Ακούμε σε μία αμμουδιά, την μελωδία του κύματος που σβήνει απαλά, που έχει την δύναμη
να μας χαλαρώνει και να μας νανουρίζει..
Ακούμε και βλέπουμε, την βροχή να πέφτει με ορμή, στην επιφάνεια της θάλασσας και να
γίνονται ένα, σαν να είναι μία οικογένεια, δημιουργώντας με την επαφή τους, φουσκάλες,
σαν να κάνουν θάλασσα και βροχή, ένα ξέφρενο πάρτι..
Βλέπουμε το βράδυ, παίζοντας με το νερό της να φωσφορίζει, σαν να σκάνε πυροτεχνήματα
από την χαρά της, από το παιχνίδι αυτό..
Όλα αυτά, είναι τόσο όμορφα και μαγικά..!
Τόσο ταξιδιάρικα..!
Αναρωτηθήκατε ποτέ;
Αφού μας προσφέρει τόση μαγεία, με το πέπλο της επιφανείας της..
Πόση μαγεία, κρύβει μέσα στην ψυχή της;
Στον εσωτερικό της κόσμο;
Στον βυθό της!!!
Μέσα στην μαγική κοιλίτσα της, βλέπεις και μαθαίνεις ακόμη πιο πολλά..
Είναι μία αστείρευτη πηγή μάθησης και μαγικών εικόνων, που κάθε φορά σου δείχνει και μία
καινούρια εικόνα..
Μέσα της και βλέπεις και ακούς, άλλα και νιώθεις..
Σε αγκαλιάζει τόσο γλυκά, σαν να σε περιμένει καθημερινά με χαρά να σου μάθει, να σου
δείξει, άλλα και να παίξετε μαζί..
Έχει τόσους προορισμούς να ακολουθήσεις μέσα της, που δεν ξέρεις τι να πρώτο διαλέξεις..
Έχει όμορφα, γλυκά και πολύχρωμα μέρη, που πετάς από πάνω τους και σε γαληνεύουν
τόσο πολύ, που χάνεις κάθε επαφή με τον χρόνο..
Νιώθεις τόσο οικεία, που νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα στο σπίτι σου..
Η πιο όμορφη, ομορφιά της που σε σαγηνεύει και σε γοητεύει, είναι η άγρια ομορφιά της..
Απότομες πλαγιές, που αν κοιτάξεις, το βλέμμα σου χάνεται μέσα στο σκοτάδι τους..
Βλέπεις τα όμορφα βουνά μας που σταματούν στην θάλασσα, πώς συνεχίζουν και χάνονται
μέσα στον βυθό πλημμυρισμένα από ζωή και βλάστηση..
Βλέπεις κουφάρια πλοίων, φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια, που πεθάναν στην επιφάνεια
της θάλασσας, να αποκτήσανε ξανά ζωή μέσα στον βυθό της..
Βλέπεις και νιώθεις τον εαυτό σου, να μπορεί να πετάει σαν πουλί, σαν να μην υπάρχει
βαρύτητα..
Ακούς μίλια μακριά, κάτι που έξω στην στεριά, δεν μπορείς να αντιληφθείς..
Ακούς ήχους, που άλλοι σε αγριεύουνε και άλλοι σε αιχμαλωτίζουν, με την μαγεία τους..
Άλλα το πιο μαγικό είναι που κάποια στιγμή, αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι μαζί με
τον εαυτό σου..
Ακούς την ανάσα σου και την καρδιά σου..
Και τότε όλα ξάφνου, αλλάζουν όλα..
Είναι το πάντρεμα, που γίνεται μεταξύ εσένα και του βυθού!
Είναι σαν μία ερωτική ιεροτελεστία, μεταξύ σας..
Σαν να κόβεις το δέρμα σου, να τρέξει το αίμα σου μέσα της..
Σαν αιώνιος όρκος αγάπης!
Που, από εκείνη την στιγμή και μετά..
Κοιτάζοντας την μαγεία της ομορφιάς της, που προσφέρει μόνο με την επιφάνεια της,
νιώθεις κάθε φορά που την κοιτάς και το κάλεσμα της, που σε καλεί να παίξετε και
να ταξιδέψετε, μέσα στον μαγικό κόσμο του βυθού της..
Σε προσκαλεί να παίξεις μαζί με τα πολλά διάφορα παιδιά της, που ζουν μέσα της
και να γίνεις, κι εσύ ένα από τα παιδιά της και να παίξεις μαζί τους, πάνω στα όμορφα
πολύχρωμα χαλιά της..
Κάποια από τα παιδιά της, παίζουνε κρυφτό!
Που όσο πολύ ταυτίζεσαι και γίνεσαι ένα με τον βυθό, τόσο πιο πολύ ο νους σου
αντιλαμβάνεται, που μπορεί να κρύβονται αυτά τα μικρά πλασματάκια..
Σαν να κοιτάς την λεπτομέρεια του βυθού, μέσα από τα δικά τους μάτια..
Έχει πλασματάκια, που κρύβονται μέσα στα πολύχρωμα χαλιά βλάστησης του βυθού,
έχει άλλα που κρύβονται πίσω από μία πέτρα ή σε μία φωλιά, που δημιουργούν οι σχισμές
των βράχων, έχει και κάποια πλασματάκια που έχουν την δυνατότητα να παίζουν με τα χρώματα και
να καμουφλάρονται τόσο καλά, που γίνονται ένα με το όμορφο πολύχρωμο χαλί του βυθού..
Κάποια άλλα από τα παιδιά της, βλέπεις να παίζουν κυνηγητό και να τσιμπάει το ένα, την ουρά του
άλλου και το ένα δίπλα στο άλλο, φτιάχνουν ένα πολύχρωμο σύννεφο μέσα στον βυθό..
Έχει κάποια, που παίζουν το παιχνίδι του τσιλιαδόρου, που ειδοποιούν όλα τα άλλα που παίζουν
ανέμελα, ότι έρχεται ένας εισβολέας και μονομιάς, βλέπεις να κρύβονται όλα μαζί..
Βλέπεις κάποια άλλα, να δουλεύουν σαν χτίστες και να φτιάχνουν κλαράκι, κλαράκι το δικό τους σπίτι
και να κάθονται απ' έξω, σαν να σε περιμένουν να σε υποδεχτούν..
Έχει και κάποια άλλα πλασματάκια, που είναι τόσο γλυκά, που έρχονται και τυλίγονται γύρω από το
δάχτυλο σου, σαν να κουρνιάζουν και να μην θέλουν να τα αφήσεις και φύγεις..
Οι ιππόκαμποι!
Τόσο όμορφα και ξεχωριστά πλάσματα, που είναι τα μόνα που έχουν διαφορετική φύση απ' όλα τα
άλλα πλάσματα της γης..
Κυοφορούν τα αρσενικά!
Που μόνο ο βυθός, μπορεί να σου δείξει κάποια σπάνια και ξεχωριστά θαύματα της φύσης..
Τόσο διαφορετικά!
Βλέπεις περήφανους αγκαθωτούς αχινούς, να λικνίζονται σαν να χορεύουν..
Ανεμώνες να χορεύουν, ακολουθώντας τα ρέματα του βυθού..
Όλα είναι τόσο μαγικά, μέσα στον βυθό!
Τόσο, που δεν θέλεις να βγεις ποτέ από μέσα του..
Άλλα και γι' αυτό έχει φροντίσει η φύση..
Ακούς τις φυσαλίδες και την ανάσα, να γίνονται πιο βαριές, που αν γυρίσεις και τις δεις, σου δείχνουν
τον δρόμο της επιστροφής..
Της ανάδυσης..
Σου δείχνουν οι φυσαλίδες, ότι το οξυγόνο σου είναι έξω από τον βυθό, κι ότι έφτασε η στιγμή να
επανέλθεις πάλι στον δικό σου κόσμο, μέχρι την επόμενη συνάντηση γι' αυτό το σαγηνευτικό παιχνίδι..
Κάνοντας την ανάδυση, πλησιάζοντας την επιφάνεια, κοιτάς προς τα επάνω και βλέπεις έναν καθρέπτη..
Σαν ένας φράχτης που ξεχωρίζει, δυο κόσμους..
Τον κόσμο τον δικό σου, με τον μαγικό κόσμο του βυθού!
Σαν να αυτοπροστατεύεται..
Άλλα κάθε φορά, έχει να σου δείξει και κάτι καινούριο..
Αυτή είναι η μαγεία του βυθού και πάντα αστείρευτη!

Η θάλασσα..

Την θάλασσα σαν την κοιτάς, σε γαληνεύει πάντα..
Ταξιδεύει και πλημμυρίζει, την κάθε γώνια του νου..
Αν την παρατηρήσεις καλά..
Είναι η μικρογραφία, όλου του ντουνιά..
Άλλοτε είναι φωτεινή, άλλοτε είναι σκοτεινή κι άλλοτε
σου δείχνει μία εικόνα, χωρισμένη με μία αόρατη γραμμή,
σαν να κοιτάς τα σύνορα της φωτεινής πλευράς, με της σκοτεινής..
Άλλοτε την κοιτάς και δείχνει, σαν να κρυώνει και να μπιμπικιάζει,
κι άλλοτε να ζεσταίνεται πολύ  και να κάθεται γυμνή,
να απολαμβάνει το χάδι του ηλίου..
Άλλοτε σου δείχνει ένα παιδί, που σε καλεί να παίξεις,
κι αν κάνεις ζαβολιά και δεν την σεβαστείς, σου δείχνει την οργή της..
Άλλοτε την βλέπεις μέσα στον θυμό, που αφηνιάζει και ασπρίζει
με τους κυματισμούς της, να θαλασσοδέρνει το κάθε τί, αγγίζει το κορμί της..
Και μόλις τελειώσει ο σαματάς, σε αγκαλιάζει πάλι, δίχως ποτέ
της να κρατά, την κακιασμένη όψη..
Σου ξανά δείχνει στην στιγμή, την αληθινή αγάπη..
Είναι, πέρα για πέρα αληθινή, ντόμπρα, παλικαρίσια,
που δεν σηκώνει στο σπαθί, ψέμα κι αδιαφορία..
Είναι σαν ένας καμβάς, που αποτυπώνει,
την καθημερινή αλήθεια της ζωής..
Άλλοτε σε ανεβάζει εκεί ψηλά, με τους κυματισμούς της,
κι άλλοτε σε εξαφανίζει μονομιάς, σκεπάζοντας σε με τους ίδιους τους κυματισμούς της..
Όσο πολύ την σέβεσαι, τόσο σε ανεβάζει, κι αν σε δει
να πονηρεύεσαι, τόσο σε εξουσιάζει..
Πάντα κινείται και κοιτά, την κάθε γώνια του κόσμου..
Παρουσιάζει το ίδιο όμορφο και αληθινό πρόσωπο, που είναι πάντα
εφοδιασμένο, με πολύ αγάπη, ντομπροσύνη, σεβασμό και αλήθεια..
Είναι ένα κινητό, αληθινό, μεγάλο δίδαγμα..
Σεβάσου την ζωή, σαν το νερό ε τούτης, για να σε κρατεί
εκεί ψηλά και να σε προστατεύει..

Ενοχές..

Στην πορεία της ζωής μας, ποτέ δεν ξέρουμε, τι μπορεί να μας συμβεί..
Ποτέ δεν ξέρουμε, τι μας επιφυλάσσει η μοίρα..
Το κάθε τι που χτίζουμε, χτίζεται με αγώνα, είτε αυτό λέγεται συναισθηματική
σχέση, είτε επαγγελματικός τομέας, είτε οικογενειακός..
Που στο κάθε τι, χτίζονται ταυτόχρονα και συναισθηματικά δεσίματα..
Τα πιο πολλά που δημιουργούμε, είναι ομαδικά..
Περιλαμβάνουν κι άλλους ανθρώπους, από διάφορες ομάδες, ή από κοντινά
πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος, ή ακόμη και σε πιο προσωπικό
επίπεδο σχέσεις..
Που μαζί με αυτά τα άτομα, είτε επειδή πιστεύουν σε εσένα και στα όνειρα που
οραματίζεσαι, είτε οραματίζεστε μαζί για να χτίσετε κάτι και να επενδύσετε
μαζί τον αγώνα σας, για να υλοποιήσετε τα όνειρα σας, με σωματική κόπωση
και οικονομική και με μεγάλα ρίσκα..
Πολλές φορές, η πίστη στο πρόσωπο μας από κάποια άτομα, είναι τόσο μεγάλη
που ακολουθούν πίστα και σχεδόν τυφλά, τις οδηγίες μας..
Ποτέ όμως κανείς μας, δεν ξέρει την κατάληξη των πραγμάτων και των ονείρων αυτών..
Κι αν, η ιδέα έχει γεννηθεί από εμάς, τους ίδιους και τις ακολουθούν άλλοι και παει
κάτι στραβά..
Τότε, γεννιούνται οι ενοχές..
Ενοχές στο ότι, πήραμε στο λαιμό μας και άλλους ανθρώπους και τους ρίξαμε
στον πατω..
Τα βάζουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και τον καταδικάζουμε, με αποτέλεσμα να
φρακάρει ο νους μας, από τα δικά μας αλλεπάλληλα χτυπήματα, στον ίδιο μας
τον εαυτό..
Μας παίρνει από κάτω και χάνουμε, μέχρι και το χαμόγελο μας και δεν έχουμε
κουράγιο και δύναμη, για τίποτα..
Όπου βρεθούμε, κατηγορούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, στο ότι καταστρέψαμε τους
άλλους και κρίνουμε και μειώνουμε τον εαυτό μας όσο δεν παει πιο κάτω..
Αλλά, δεν είναι έτσι..
Το ότι γεννήθηκε, σε εμάς μια ιδέα και την υιοθετήσανε και την αναπτύξανε κάποιοι
άλλοι άνθρωποι, σημαίνει ότι η ιδέα μας, ήτανε πολύ καλή και ο νους τους την είδε,
πολύ αξιόλογη..
Ο καθένας μας, που παει να δημιουργήσει κάτι καινούριο, έχει και το δικό του μερίδιο
ευθύνης του ρίσκου, για αυτήν την δημιουργία..
Κι ας έχουν επενδύσει, στην δικιά μας ιδέα..
Το θέμα είναι, να μην κατηγορείς τον ίδιο σου τον εαυτό, αλλά να βλέπεις, ότι έγιναν
κάποιοι λάθος χειρισμοί, για να αποφέρουν αυτά τα άσχημα γεγονότα και όχι, ότι
φταίει η δικιά μας ιδέα..
Ποτέ, μα ποτέ, δεν πρέπει να αυτομαστιγωνουμε, τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά μετά
το χαστούκι που φάγαμε, από την ίδια την ζωή..
Να τον σηκώνουμε και να κρατάμε το μάθημα, για να αποκτήσουμε μέσα απ' όλο
αυτό, την ικανότητα να γινόμαστε καλύτεροι, αλλά και να μπορούμε, να συμβουλεύουμε
και τους ανθρώπους γύρω μας, έτσι ώστε, να μην κάνουν τα ίδια λάθη με εμάς..
Να κοιτάμε μπροστά και να προχωράμε, πιο δυνατοί και πιο ισχυροί στην γνώση μας..
Και να αγαπάμε ακόμη πιο πολύ, τον εαυτό μας..

Περνώντας την στρατόσφαιρα, της εικονικής φτώχειας..

Στην ζωή, δυστυχώς, δεν ξέρουμε ποτέ, τι εκπλήξεις μπορούμε
να συναντήσουμε..
Γεννιόμαστε από δυο ανθρώπους, που πολεμάνε να μας μεγαλώσουμε,
με όποιον δυνατό καλύτερο τρόπο μπορούν..
Μας διδάσκουν τρόπους και μας χαρίζουν όσο το δυνατόν πιο πολλά
μπορούν για να μην μας λείψει τίποτα..
Κυλούν τα χρόνια κι εμείς μεγαλώνουμε, συλλέγοντας πληροφορίες από τους
γονείς και παρατηρώντας, το αγώνα που κάνουν για την επιβίωση..
Φυσικά και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, σε μικρή ηλικία τον αγώνα τους,
όσο κι αν το θέλουμε, γιατί είναι δυο άνθρωποι, που στερούνται τα πάντα
για να μας προστατέψουν και να μας δώσουν αυτό το ένα, για να μην μας
λείψει πότε και νοιώσουμε στεναχωρημένοι..
Πηγαίνουμε σχολείο, που μας αρέσει δεν μας αρέσει, μπαίνουμε σε μια
διαδικασία που χτίζονται γνώσεις μέσα μας, κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε
ότι αυτό είναι η δουλεία μας, που μας χτίζει ένα καλύτερο μέλλον..
Κι ότι, όσο καλύτεροι είμαστε στην δουλεία μας, τόσο περισσότερα σκαλιά
χτίζουμε για το μέλλον..
Κοιτάμε τους μεγάλους, που δουλεύουν και βγάζουν λεφτά, που στα μάτια μας
φαντάζουν πολλά και θέλουμε κι εμείς, να βγούμε στο κουρμπέτι νομίζοντας ότι
θα είμαστε ανεξάρτητοι..
Αλλά στην ουσία, η δουλεία μας είναι το σχολείο, που δεν μας ανταμοιβή με λεφτά
άμεσα, αλλά με δυνατότητες γνώσεων που στο μέλλον μπορούν, αν τις χειριστούμε σωστά,
να είμαστε πολύ αξιωμένοι στο είδος που επιλέξαμε, να δημιουργήσουμε την ζωή μας..
Από την ώρα που γεννιόμαστε, είμαστε σε έναν συνεχή αγώνα,δημιουργικότητας..
Φτάνουμε σε ένα σημείο, που βγαίνουμε στην ζωή, με όσες ασπίδες προστασίας και
γνώσεων έχουμε συλλέξει και μας έχουνε δώσει, οι άνθρωποι που μας φέρανε στην ζωή,
που ποτέ, όσο είναι γεροί,  δεν φεύγουν από δίπλα σου, αν γυρίσεις το κεφάλι,
πάντα εκεί θα τους δεις..
Βγαίνοντας στην ζωή, παραλαμβάνουμε μια σκυτάλη, χτισμένη με κόπο και ιδρώτα από
τους γονείς μας, που περιέχει μια προίκα υλικών αγαθών και συναισθηματικών γνώσεων,
που όταν την ενώνουμε με τον δικό μας αγώνα γνώσεων, φτιάχνεται μια αξιόλογη περιουσία,
είτε γνώσεων, είτε υλικών αγαθών, που είναι το εισιτήριο που σε παραδίδει, σε ένα
υψηλότερο βάθρο της ζωής, για να ξεκινήσεις τον δικό σου αγώνα και να χτίσεις την σκυτάλη,
με τον δικό σου πόνο και ιδρώτα, για να την παραδόσεις με την σειρά σου, στους απογόνους
σου πιο εμπλουτισμένη την σκυτάλη αυτή..
Παραλαμβάνοντας όμως την σκυτάλη, η ευθύνη είναι βαριά, για να χτίσεις παραπάνω από όσο
είναι ήδη χτισμένη και να την χειριστείς σωστά, έτσι ώστε να μην γκρεμιστεί από αυτά που είναι
ήδη χτισμένα πάνω της..
Ξεκινώντας λοιπόν, εφοδιασμένοι καλά, τον αγώνα της ζωής, αφοσιωνόμαστε τόσο πολύ στο έργο
μας, που κυλάει ο χρόνος τόσο γλυκά, που δεν τον καταλαβαίνουμε, γιατί μαζί με αυτόν, χτίζουμε
κι εμείς με τον αγώνα μας και νοιώθουμε γεμάτοι ψυχικά και καμαρώνουμε, τον ίδιο μας τον εαυτό..
Είναι όλα τόσο αρμόνικα, που κοιτάμε ψηλά στον ορίζοντα και προχωράμε καμαρωτά, έχοντας οδηγό
τον ήλιο, που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει, νοιώθουμε υπέροχα, τεράστιοι, τόσο τεράστιοι που
ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι, πλασματάκια του Θεού, κι ότι ακούμε γύρω μας να γίνεται, νομίζουμε
ότι σε εμάς ή τους δικούς μας ανθρώπους δεν μπορεί να συμβεί κάτι κακό, γιατί νοιώθουμε
τόσο δυνατοί..
Κι όμως όλα για εμάς είναι και πάνω από το κεφάλι μας..
Βαδίζουμε αγέρωχοι, νομίζοντας ότι, ότι έχουμε χτίσει, είναι δεδομένο..
Κάνοντας όνειρα πιο πολλά και απλώνοντας τα πόδια μας, σύμφωνα με τις δυνατότητες μας, μακρυά..
Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο σε αυτήν την ζωή, καμία κατάσταση..
Η ζωή, όσο εμείς κάνουμε όνειρα και χτίζουμε επάνω της, γελάει, γελάει χωρίς να ξέρουμε τι εκπλήξεις
μας επιφυλάσσει..
Κι έτσι κυλώντας ο χρόνος, περπατώντας καμαρωτοί εμείς και ανέπαφοι από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας,
ξαφνικά η ίδια η ζωή, μπορεί να κάνει ένα τίναγμα και να αρχίσουν να γκρεμίζονται όλα αυτά, που μας είχαν
παραδώσει οι γονείς μας και χτίσαμε εμείς με την σειρά μας, στην δίκια μας πορεία..
Από το άσπρο, περνάμε στο μαύρο, με τόση ταχύτητα, που περνώντας τα σκαλιά που χωρίζουν,
το μαύρο με το άσπρο..
Κι όσο γρήγορα, χτίζαμε και νοιώθαμε δυνατοί και γίγαντες στην ζωή, τόσο πιο πολύ χρόνο διαρκεί και
το σύρσιμο αυτό..
Είναι τόσο επίπονο, που νιώθεις σαν να πέφτεις με μεγάλη ταχύτητα, με μια μηχανή και η άσφαλτος
σου λειώνει την σάρκα..
Νιώθεις να καίγεσαι..
Καθώς βασίλευες σαν ένα αστέρι, ψηλά στον ουρανό, φωτιζόμενο από άλλα αστέρια παρέα, κι όλα
μαζί φεγκοβολούσατε την γη..
Και ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι πέφτεις, πέφτεις στην γη, που φώτιζες μαζί με  τα άλλα αστέρια..
Και περνώντας την στρατόσφαιρα, αρχίζεις να καίγεσαι και να διαλύονται τα κομμάτια σου, δείχνοντας
σου η ζωή, την στέγνη πραγματική αλήθεια..
Φαντάζοντας σε, ένα γίγαντα, πέφτοντας και διαπερνώντας την στρατόσφαιρα, φτάνεις στην γη γδαρμένος,
καμένος και τόσο δα αδύναμος, από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα..
Ξάφνου, βλέπεις πράγματα, που φάνταζαν στα μάτια σου πριν πέσεις, τόσο μικρά και ασήμαντα,
τόσο τεράστια και άπιαστα..
Από εκεί που ήσουν, μεγάλος και τρανός..
Γνωρίζεις έναν άλλο κόσμο, που απείχε από τον δικό σου, τόσο πολύ, που ούτε καν έδινες σημασία
σε αυτόν, γιατί νόμιζες ότι δεν θα σου συμβεί πότε τίποτα..
Βλέπεις χέρια να σε βοηθάνε, σε αυτόν τον καινούριο κόσμο και μάτια να σε λυπούνται και να μην σε
υπολογίζουν, ζώντας στον δικό σου, παλιό γνώριμο κόσμο και απογοητεύεσαι..
Είναι σαν ένας καθρέπτης, που αν τι για το πρόσωπο σου, δείχνει τον χαρακτήρα σου, που σε τρομάζει
και σε κάνει να λυπάσαι, για τον κόσμο που ζούσες και τον τρόπο που διαχειριζόσουν καταστάσεις
και έβλεπες γύρω σου τα άλλα, τόσο μικρά και πολλές φορές, δεν τα κοίταζες καν..
Από αυτόν τον κόσμο όμως, που δεν έδινες σημασία, γνωρίζεις και χέρια πλούσια, τόσο πλούσια ψυχικά,
που δεν ξανά δες, σε κανέναν κόσμο φανταχτερό και φωτεινό..
Πέφτοντας στην γη, τόσο δα, από τόσο τεράστιος που φάνταζες τον εαυτό σου, σου έχουν μείνει μόνο,
η πληγωμένη υπερηφάνεια, άλλα και η γνώση..
Την γνώση, δεν μπορεί να σου την κάψει κάνεις, γιατί είναι ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του νου, αλλά
μπορεί να σε κάψει η ίδια η γνώση, αν δεν την χειριστείς σωστά και με σεβασμό, από εκεί ψηλά που
σε ανεβάζει, μπορεί να σε πετάξει και κάτω απ' την στρατόσφαιρα..
Και εκεί που είχαμε τα πάντα, δεν έχουμε τίποτα..
Νοιώθουμε ντροπή, κοιτάζοντας να πιαστούμε και να ζητήσουμε βοήθεια, για να επιβιώσουμε, εκεί
που εχθές, δεν νοιώθαμε την ανάγκη κανενός..
Ντροπή υπερηφάνειας..
Σκύβουμε το κεφάλι και πολεμάμε, για να ξαναχτίσουμε από την αρχή, να σταθούμε στα πόδια μας..
Μας παίρνει από κάτω..
Χάνουμε την ψυχική δύναμη και απογοητευόμαστε, με τα πάντα..
Ξαφνικά, από εκεί που ήτανε όλα άσπρα, γίνανε όλα μαύρα..
Νοιώθουμε τόσο αδύναμοι, που δεν έχουμε ούτε κουράγιο, να κουνήσουμε τα χέρια μας..
Εδώ όμως, φαίνονται οι γνώσεις μας και η ψυχική δύναμη, που μας δώσανε οι γονείς μας και
συλλέξαμε, από την ίδια μας την ζωή..
Απλά η ζωή μας δείχνει, ότι ο μεγαλύτερος πλούτος την ζωής, είναι η υγεία, η ταπεινότητα και
η εκτίμηση και των πιο μικρών πραγμάτων..
Και ότι, όλοι οι άνθρωποι, είμαστε το ίδιο..
Διαφέρουμε μόνο, σε τάξεις ψυχής..
Ψυχικό πλούτο και όχι οικονομικό..
Ίσως να είναι, το πιο σκληρό μάθημα της ζωής, άλλα είναι και το πιο πολύτιμο..
Να μάθεις, να νιώθεις γεμάτος και με μια ντοματούλα, που γεννάει η φύση και όχι με μια άψυχη porse,
που κατασκευάζει ο άνθρωπος..
Να νιώθεις ζεστασιά, από την συντροφικότητα και όχι από ένα παλάτι, φτιαγμένο από μπετά..
Να ξυπνάς το πρωί και να κάνεις τον σταυρό σου, που έχεις την υγεία σου..
Να χαμογελάς και να προχωράς, ταπεινά με εκτίμηση και των πιο μικρών, πραγμάτων..
Τότε θα δεις και την αληθινή, δύναμη σου..
Την ανθρωπινή και ψυχική δύναμη..
Τότε θα νοιώσεις και το αληθινό χαμόγελο, που γεννιέται από την ψυχή και καταλήγει, στην έκφραση
του προσώπου σου..
Απλά κοίτα δίπλα σου και μπροστά..
Πότε μην κοιτάς μπροστά, ξεχνώντας αυτά που έχεις δίπλα σου, πρώτα κοίτα δίπλα και μετά μπροστά..
Και χαμογελά!!!

Νοσταλγία..

Πολλές φορές, στην πάροδο της ζωής μας με τις ποικίλες υποχρεώσεις που μας περιβάλουν..
Χάνουμε τον χρόνο..
Τρέχει τόσο γρήγορα, σαν τον νερο σε ένα ρυάκι..
Περνάει τόσο γοργά, πού για να τον δεις πρέπει να κάνεις φοκους, και με τα μάτια σου να φωτογραφίζεις στιγμές..
Αλλά οι σωροι προβλημάτων μας, δυστυχώς είναι σαν μία ομίχλη, πού μπαίνει μπροστά στα μάτια μας, με αποτέλεσμά οι στιγμές αυτές, να περνούν στο υποσύνηδητο μας και κάποιες φορές να μην τις αντιλαμβανόμαστε κιόλας..
Δυστυχώς όμως, τον χρόνο μόνο με στιγμές μπορούμε να τον διαβάσουμε..
Στιγμές έντονες και σημαντικές στην ζωή μας, όπως το καλοσωρισμα μιας νέας ζωής, του γέλιου, του κλάματος, της οργής, ακόμη και τις άσχημες στιγμές πού νοιωθουμε, τον πόνο της απώλιας..
Κι ομως, ο χρόνος τρέχει και μαζί με αυτόν πληθαίνουν και οι υποχρεώσεις, πού παρασερνουν μαζί τους, κι εμάς..
Είναι σαν μία ρόδα, πού την πήρε ο κατήφορος, χωρίς σταμάτημο..
Πού στο πέρας της, βλέπει πολλά, αλλά ποτέ δεν σταματά..
Υπάρχουν όμως στιγμές, πού μια δύναμη του νου μας, παγώνει τον χρόνο, σαν να μας ταξιδεύει, πιάνοντας μας ένα χέρι και μας ανατρέχει, πίσω στο παρελθόν..
Πού ε ως διαμαγιας, έχει ξεδιαλύνει από τις πιο άσχημες καταστάσεις, τις πιο όμορφες στιγμές, μεσα από αυτές..
Είναι τόσο έντονες οι εικόνες, σαν να τις βλέπεις ζωντανά μπροστά σου..
Άλλοτε χαμόγελας, άλλοτε δακρύζεις..
Το ταξίδι της νοσταλγίας, ίσως είναι και το καλύτερο ξεμπέρδεμα, πού σου δείχνει καθαρά, με το πέρας του χρόνου, κάποια πράγματα που σου φαίνοντουσαν, βουνό η παρεξήγησημα..
Δεν σε αφήνει να ξεχνάς, από πού προέρχεσαι, από πού διδαχτηκες και πήρες κάποιες βάσεις, που σε κάνανε, αυτό πού είσαι τώρα..
Και σε διδάσκει, οτι οι άνθρωποί πού φύγαμε απ' την ζωή σου, πού αγαπάς τόσο πολύ..
Δεν πέθανανε ποτέ στην ουσία, γιατί ζουν και βασιλεύουν μέσα σου, τόσο έντονα, πού έχουν την δύναμη, να σε κάνουν να χαμόγελας και να δακρύζεις..
Απλά, για να μην, ξεχνάς..

Ο αετός..

Το αετό, σαν τον κοιτάς, τον καμάρωνεις..
Γιατί πετάει ψηλά και βασιλεύει στα ουράνια..
Σχίζει τους αιθέρες, με τα άτσαλενια του φτερά..
Έχει τόσο δύναμη σωματική, όσο και ψυχική..
Έχει μία άγρια ομορφιά, πού δεν μπορεί να την φυλακίσει κανείς..
Όταν στέκεται καμαρότος, κάθεσαι και τον θαυμάζεις και τον ζηλεύεις..
Θα ηθελες κι εσύ, να έχεις το θάρρος του, την δύναμη του και την ελευθερία του..
Αν τύχει και τον δεις, νοιώθεις τυχαιρος..
Κι αν τύχει και είσαι ένας σταθμός που διάλεξε αυτός, για να ξαποστάσει..
Είναι κάτι σπάνιο και άγριο συνάμα..
Γιατί μαγεύεσαι τόσο πολύ, πού βυθίζεσαι στον ταυτισμο μαζί του..
Τόσο πολύ, πού νομίζεις οτι σου ανοικει..
Ο αετός, μόνος διαλέγει τον τελευταίο του σταθμό, κανείς δεν του το επιβάλει..
Για να κερδίσεις, αυτήν την την θέση από μόνος σου, πρέπει να του το αποδείξεις..
Θέλει αφοσίωση και δύναμη πολύ..
Δύναμη, να πιαστεις απ' το δυνατό του ραμφος, να αντέξεις τις δυνατές πτώσεις του, πού σκίζουν τους αιθέρες και τα δυνατά χτυπήματα..
Πρέπει αν τύχει και είσαι ο σταθμός του, να κρατήσεις το πιο πολύτιμο μάθημα, πού σε έχει διδάξει..
Οτι αν πεσεις, όσο κι αν πονέσεις, επίβαλεται να ξανασηκωθείς..
Κι αν χαθείς, στο ταξίδι σου και δεν φτασεις στον τελικό σου προορισμό, δεν πρέπει να τα παρατησεις, αλλά να συνεχίσεις να πολεμας..
Ποτέ μαζί του μην τα βάζεις, σαν ρθει η ώρα για να απογειωθεί, για το μακρινό του ταξίδι, σχίζοντας ψηλά τους ουρανούς..
Δεν μπορείς να τον φυλακίσεις, ούτε και να τον κρατήσεις..
Γιατί μόνο αυτός μπορεί, από εκεί ψηλά να δει το κάθε τι..
Το χάδι του άνεμου, στα απέραντα λιβάδια, πού δημιουργεί ένα στρώμα χρυσού, σαν μία γλυκιά μελωδία..
Αυτός, ειναι μόνος του εκεί ψηλά, κι ας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος..
Πρέπει να τον αφηνεις, με ένα γλυκό χαμόγελο, κι όχι να του θυμώνεις..
Να εκτιμάς, αυτόν τον σταθμό..
Όπως εκτιμά κι ο αετός, τον κάθε του σταθμό..
Και να βγεις πιο δυνατός και ταπεινός, από αυτό το μικρό ταξίδι..

Το ένστικτο της ζωής..

Με τον ενθουσιασμό, ποτέ σου μην θυμώνεις..
Είναι ένστικτο ζωής, πού σου δίνει θάρρος..
Θάρρος και δύναμη, για να προχωρείς και να κυλάς μπροστά..
... Γιατί πάντα σε οδηγεί, στο ραντεβού του έρωτα..
Περνώντας από διάφορους σταθμούς, μέχρι να βρει τον σωστό σταθμό του έρωτα..
Πού με την σειρά του σε ταξιδεύει, για το ραντεβού που έχει με την αγάπη..
Περνώντας από διάφορες αγκάλες, πού είναι σαν λιμανάκια, αλλά τα τρώει ο καιρός και το αγιάζι..
Τρώγωντας φουρτούνες, με πονεμένο σώμα από το αγιάζι..
Θα έρθει η στιγμή πού θα φτάσει, στο σωστό ραντεβού..
Στο πιο γαλήνιο και ζεστό λιμάνι, για να αράξει..
Στην αληθινή αγάπη!
Για αυτό, με τον ενθουσιασμό και τον έρωτα..
Ποτέ σου, μην τα βάζεις..
Γιατί είναι, μόνα και ταξιδιάρικα, μέχρι να βρουν λιμάνι..
Απλά ακολούθα τα, σαν ένα αστέρι, πού σε οδηγεί, στα πιο ωραία μέρη!